Merhaba,
Bu foruma ilk üye olduğumda bir konu açmıştım. Birisini tanıyordum ve birlikte olmalı mıydım emin değildim. Üzerinden 3,5 sene geçti. Dün ayrıldık.
Bu 3,5 senede çok zor zamanla geçirdik. Askeriyeden ihraç oldu, ailesi dağıldı. Sonra benim annem babam ayrıldı. İş ve ev sıkıntıları yaşadım. Bu süreçte ona ihraç olduktan sonra iş buldum. Birlikte yüksek lisans yaptık. Ailem ile tanıştı. Ben artık sonunda iyi bir işi buldum ve yüksek lisansımızı bitirdik. Tezini ben yazdım. Ve terk edildim.
Her şey normaldi. Yeni işime çiçek bile yollamıştı. Aradan birkaç gün geçti ve kafasında soru işaretleri olduğunu duygularından emin olamadığın biraz ara vermek istediğini söyledi. Bu arada biz bir tatile gidecektik. Oraya gidip gelelim karar vermek istiyorum dedi. Yıkıldım ama kabul ettim. Bu arada normal ilişkimizi yaşadık. Ben iş yerinden birisiyle sohbet ettiğini öğrendim ve 1 kez görüştüğünü. Telefonunu istediğimde verdi ve gördüm. Silmemiş. Bana yalan söylemek istememiş. Artık kız ile yaptıklarının yanlış olduğunu ve konuşmamaları gerektiğini yazışmışlar konu öyle kapanmış en son. Bu olaydan sonra gitmem gerekirdi değil mi? Yine de gidemedim.. Daha sonra ara verme kısmında artık emin olduğunu söyledi. Bu süre içinde sürekli karşılıklı olarak ağladık. Benimle beraber büyüdüğünü ama değiştiğini artık kim olduğundan ne istediğinden emin olamadığını söyledi. Dönebileceğini ya da dönmeyeceğini bana umut vermek istemediğini ama söyledi. Ama ben en ufak bir şey dediğimde "zaten umudu kesmişsin" benden diye sitem etti. Çok yıprandım. Bir gün konuştuk bir gün konuşmadık. Bazen yazdı bazen yazmadı. Sonunda tatile gitme günü geldi. Ben götürmek istemiyorum seni dedi. Annem aramış meğer "ne olur götürme onu"demiş. Zaten bir şey değişmeyecek kararın vermişsin diye. "Ben son kez mutlu olmak istiyorum, gelmek istiyorum" diye ısrar ettim. Gittik arkadaşlarla tatile. orada hiçbir şey yokmuşçasına normaldik. Gece konuştuk. Benim bazı huylarımdan (kıskançlık, sürekli onunla zaman geçirme, kendine zaman ayırmasına fırsat vermeme) gibi şeylerden yorulduğunu söyledi. zamanla sevgisinden yemiş tüm bunlar. Ben bu kötü huylarımın farkındaydım.. Kendi kendine kalmak istiyormuş. Bekle diyemiyormuş, zamana bırakmak istiyormuş. evet hayatında onu benim kadar çok kimse sevemeyecekmiş bunu da biliyormuş.. Neden bana fırsat vermedin dedim düzeltmem için. "Çok konuştuk" bunları dedi. "birbirimizi tamamen kaybetmeden değerimizi anlayamayız. bırak anlayalım. Benim ilk ilişkim sendin. Sensizlik nasıl bir şey bilmiyorum. Bunu görmem lazım" dedi.
Dün uçağa binmeden önce, "Sanki yine görüşeceğiz gibi hissediyor musun? Birden kesip atamıyorum işte, ama verdiğim bir karar var bunu yapmak zorundayım, ama veremediğim kararlar da var. Bu yüzden böyle kesin konuşamıyorum" dedi. Kötü ayrılmak istemediğini söyledi. "Sana mutlaka yazacağım, iyi ya da kötü. Ama biraz durgunlaşalım, kendimize kalalım. Üzme kendini. Bana kızıyorsun ama bu iyiliği ikimiz için de yapmak zorundayım beni anla" dedi. Otobüse bindik inecekken, "Vedalaşmıyorum. kendine iyi bak. Sana yazacağım. İyi mi kötü mü bilmiyorum ama yazacağım, bir süre sonra" dedi. Ve sonrasında beni her yerden tüm hesaplardan sildi. Yapacağını biliyordum. Ama görmeden işte idrak edemiyor insan.
Ne yapmalıyım. O kadar çok emeğim var ki. Ve sevgim, sevgim hala bitmedi. Gurursuzluk, aptallık ne derseniz haklısınız. Ama gerçekten yürekten sevenler beni anlar.
Tavsiyelerinize ihtiyacım var. Şimdiden çok minnettarım..
