- 13 Kasım 2020
- 1.912
- 3.044
- 83
- Konu Sahibi Justalittlebityourheart
-
- #1
Selam,
Şu an hayatımı tam oturtamadığım bir süreçteyim, sınavlara hazırlanıyorum o konuda kendimi başarısız hissettiğim yetmiyormuş gibi bir de arkadaşlarımla da işler pek yolunda gitmiyor, aşk hayatım zaten kötü. Flörtler ilişkiye dönmüyor, dönen yürümüyor ben kendimi sorguluyorum, bir yandan hayatımı toplamaya çalışıyorum.
Yaş oldu 27, arkadaşlarım birer birer evleniyor ya da ciddi ilişkileri var.
Evlenenler zaten hiç şaşmıyor, anında değişip özel hayatımı eleştirmeye başlıyorlar. Bazen arkadaşlarımı tanıyamıyorum ya bu mu benim kaç senelik arkadaşım, dostum diyorum. İnanamıyorum bazen hareketlerine
Mesela çok çok samimi kaç yıllık arkadaşım, bana birini önerdi. Önerirken de senden bi iş çıkmayacak ben el atayım dedi neyse ben bu cümlenin üstüne düşünmedim beni çok iyi tanıdığı için bir bildiği vardır dedim hiç önyargılı davranmadım tamam dedim tanıştım.
Sonrasında o elektriği yakalayamadım ve görüşmeyi kestim ama arkadaşım hep beni suçladı. Bu konudaki ısrarı da bitmedi ve o konu üzerinden beni kendi ilişkilerimle vurdu.
Sonra muhabbet birilerini önermeye gelince, istemiyorum artık kendim tanıyıp aşık olmak istiyorum dedim. Bana bu saatten sonra artık o işler zor ancak birisinin önerisiyle olur yaş ilerledi dedi. Ben sevgilimden ayrıldıktan çok üzgünüm yıkılmışım bana o haldeyken bile senin bulduklarını da gördük dedi.(?) Şey gibi davranıyor bana ben salağım doğru insanları bulamıyorum, o buluyor onu da beğenmiyorum.
Devamlı ne olacak bu halin, gerçekten evlenmeyi düşünüyor musun ya sen? Bırak hadi geceleri hala onu düşünüp ağlıyorsun tabi falan diyordu. Velev ki ağlıyorum dost insana bunu söyler mi ya? İş üzerine hayallerim konusunda da ayrı yaraladı orası bambaşka bir konu. Neyse artık görüşmüyorum ama ister istemez yaralandım,şimdi başka birisi bana birini önerdiğinde belki saçma gelecek ama onun sözleri aklıma geliyor ağlamaya başlıyorum. Yok bu yaştan sonra aşık olmak zormuş da bilmem ne.
Çok üzdü beni, söyledikleri. Hala mutsuzum, elimde değil hep onun dedikleri aklıma geliyor. Ben ona daima destek oldum onun bana bu yaptıklarını sindiremiyorum resmen.
Bir de sınırları keskin bir insanım. Şimdi kimse hayatıma müdahale edemesin diye içimi de açamıyorum.
Böyle densiz densiz konuşan bir kaç kişiyi de hayatımdan çıkardım. Lafımı esirgemem ama kimseye bir şey demeden şak diye kesiyorum iletişimi orası da doğru mu tartışılır. Kime neyi anlatıyorum ben diyorum.
Ve kendimi de sorguluyorum ya diyorum ne yapıyorum da bu insanlar kendilerinde bana bunları söyleyecek haddi buluyor.
İş, aşk, sorumluluklar, para, gençliğin boşa gidiyor hissi derken 27 yaş depresyonu gerçekmiş.
Dostlar da başkalaşıp gidiyor hayatımdan, ne diyeyim üzülüyorum.
Şu an hayatımı tam oturtamadığım bir süreçteyim, sınavlara hazırlanıyorum o konuda kendimi başarısız hissettiğim yetmiyormuş gibi bir de arkadaşlarımla da işler pek yolunda gitmiyor, aşk hayatım zaten kötü. Flörtler ilişkiye dönmüyor, dönen yürümüyor ben kendimi sorguluyorum, bir yandan hayatımı toplamaya çalışıyorum.
Yaş oldu 27, arkadaşlarım birer birer evleniyor ya da ciddi ilişkileri var.
Evlenenler zaten hiç şaşmıyor, anında değişip özel hayatımı eleştirmeye başlıyorlar. Bazen arkadaşlarımı tanıyamıyorum ya bu mu benim kaç senelik arkadaşım, dostum diyorum. İnanamıyorum bazen hareketlerine
Mesela çok çok samimi kaç yıllık arkadaşım, bana birini önerdi. Önerirken de senden bi iş çıkmayacak ben el atayım dedi neyse ben bu cümlenin üstüne düşünmedim beni çok iyi tanıdığı için bir bildiği vardır dedim hiç önyargılı davranmadım tamam dedim tanıştım.
Sonrasında o elektriği yakalayamadım ve görüşmeyi kestim ama arkadaşım hep beni suçladı. Bu konudaki ısrarı da bitmedi ve o konu üzerinden beni kendi ilişkilerimle vurdu.
Sonra muhabbet birilerini önermeye gelince, istemiyorum artık kendim tanıyıp aşık olmak istiyorum dedim. Bana bu saatten sonra artık o işler zor ancak birisinin önerisiyle olur yaş ilerledi dedi. Ben sevgilimden ayrıldıktan çok üzgünüm yıkılmışım bana o haldeyken bile senin bulduklarını da gördük dedi.(?) Şey gibi davranıyor bana ben salağım doğru insanları bulamıyorum, o buluyor onu da beğenmiyorum.
Devamlı ne olacak bu halin, gerçekten evlenmeyi düşünüyor musun ya sen? Bırak hadi geceleri hala onu düşünüp ağlıyorsun tabi falan diyordu. Velev ki ağlıyorum dost insana bunu söyler mi ya? İş üzerine hayallerim konusunda da ayrı yaraladı orası bambaşka bir konu. Neyse artık görüşmüyorum ama ister istemez yaralandım,şimdi başka birisi bana birini önerdiğinde belki saçma gelecek ama onun sözleri aklıma geliyor ağlamaya başlıyorum. Yok bu yaştan sonra aşık olmak zormuş da bilmem ne.
Çok üzdü beni, söyledikleri. Hala mutsuzum, elimde değil hep onun dedikleri aklıma geliyor. Ben ona daima destek oldum onun bana bu yaptıklarını sindiremiyorum resmen.
Bir de sınırları keskin bir insanım. Şimdi kimse hayatıma müdahale edemesin diye içimi de açamıyorum.
Böyle densiz densiz konuşan bir kaç kişiyi de hayatımdan çıkardım. Lafımı esirgemem ama kimseye bir şey demeden şak diye kesiyorum iletişimi orası da doğru mu tartışılır. Kime neyi anlatıyorum ben diyorum.
Ve kendimi de sorguluyorum ya diyorum ne yapıyorum da bu insanlar kendilerinde bana bunları söyleyecek haddi buluyor.
İş, aşk, sorumluluklar, para, gençliğin boşa gidiyor hissi derken 27 yaş depresyonu gerçekmiş.
Dostlar da başkalaşıp gidiyor hayatımdan, ne diyeyim üzülüyorum.