Merhaba arkadaşlarım ablalarım.. yardımınıza çok ihtiyacım var. Biraz uzun oldu ama nolur okuyun yardımcı olun bana.. Eşimle Eylül ayında tanıştık 4 aylık yalvarma, peşimden koşma kapımın önüne gelip bekleme ağlama sonucunda Aralık ayında hayatıma kabul ettim. Sevgili olduk Martta nişanlandık ve Eylül'de evlendik. O kadar çok sorunum var ki. Yüz yüze tartışamıyoruz en ufak suratım düşsün benden çok o surat asıyor. Günlerce konuşmasam günlerce konuşmuyor. Nişanlıyken hep çocuğumuz olsun hemen derdik evlendikten sonra biraz bekleyelim zamanı var demeye başladı 9 aydır bekliyorum. Normalde kadın istemez erkek ister bebeği ama ben çok istediğim halde kabul ettiremedim. Doğal olarak benim de hevesim kaçtı zaten bu durumdayken bebeği düşünmek istemiyorum. Ben çok bakımlı biriyim kişisel temizliğime her zaman çok dikkat ederim. hatta ilk nişanlandığımızda kimse yakıştıramamıştı bizi eşimin zengin vs. Olduğunu düşünmüşlerdi. Yoksa ona bakmayacağımı söylüyorlarmış arkamdan. Biraz özel ama 1 buçuk 2 ayda bir ilişki yaşıyoruz o da ben yanıma yaklaşmadığın için gururum inciniyor diye üzülüp ağlayıp kavga çıkardıkran sonra oluyor. Evlendiğimizden beri bir kere gelip sarılıp öptüğünü bilmiyorum. Ben yaklaşınca şakayla karışık git yaa bi dur vs. Sözler ediyor sanki kadın gibi naz yapıyor itiyor beni. Zoruma gidiyor uzaklaşıyorum. Bu arada defalarca konuştum bunları bana karşı biraz ilgili ol biraz sevgi göster diye. Benim adım evde "hişt, kız, aloooo" bu şekilde çağırılıyorum. Ben ona aşkım hayatım canım derken. Tabii ki evlilik bu nişanlılık gibi olmaz diyeceksiniz ama daha 1 yıllık bile evli değiliz ki.. Ben hayat dolu bir insanımdır her zaman enerji doluyumdur. Ama artık içimde o enerji, istek mutluluk yok. Bu evde sadece temizlik, yemek, çamaşır bulaşık yıkamak için varmışım gibi geliyor artık. Evden çıkmıyorum psikolojim altüst oldu. Sürekli azar işittiğim için o psikolojiye kapılmışım kendi ailemle görüştüğümde sürekli babam birşeylere kızacak sanıyorum anne hadi babam kızmasııın diyip durduğum için annem anladı burada çok ezildiğimi. Çok ağladı. Yaptığım yemeklere ben de dahil herkes bayılırken o sürekli kusur buluyor. Bir bardak suyunu dahi mutfaktan gelirken bile kendi almıyor. Her sabah 7 de uyandırıyorum işe gitmesi için zar zor işe gönderiyorum. (çalışmayı sevmiyor) o gittikten sonra uyuduğum zaman kızıyor. Ben çalışıyorum sen uyu anca diye. Çalışmak istiyorum izin vermiyor. akşam gelip yemek yedikten sonra beni evde tek başıma bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor. Geldiğinde de uykudan gözlerini açamıyor sırtını dönüp uyuyor düğün gecesi hariç bir kere uyurken sarıldığını bilmem. Evde sıkılıyorum diyorum sıkılıyorsan annemlere git diyor çok iyi anlaşıyorum eşimin ailesindeki herkesle ama oraya gittiğimde akşam yemeğe kendisi de oraya geliyor ve kayınvalidem eşimin dizinin dibinden ayrılmıyor , sanki onun eşi oymuş gibi davranıyor eşime ayağının altına kurban olduğum diye hitap ediyor ve o da annesine her gün daha da aşık olduğunu söylüyor. Anneni mi çok seviyorsun beni mi diye şakayla karışık sorduğumda annemi seviyorum tabiki sorman hata diye bir cevap aldım. Aynı zamanda benim ailemde sürekli kusur arıyor. Onlarla beni bir yere göndermiyor ablama gelinlik ve ev eşyası almaya gidilecek iki kardeşiz benden başka kardeşi yok beni istedi yanında ve beni de çağırdılar. O kadar doldum ki artık ne yapacağımı bilmiyorum. Eğer oraya da göndermezse kalbimden geçen tek şey eşyalarımı toplayıp ailemin evine dönmek. Annem az buçuk biliyor bu yaşadıklarımı kapımız her zaman açık sana dedi. Sizce ne yapmalıyım her yolu denedim herşeyi yaptım ama bir türlü mutlu olamıyorum düzelmiyor durumlar. Ayrılırsam herkesin bana bakışı farklı mı olur dul diye? Ya da pişman olur muyum sizce? Lütfen yardım edin fikirlerinize ihtiyacım var bitik durumdayım artık...