22 yaşında 9 Aylık evliyim boşanmak doğru bir karar mı?

22 yaşında niye evlendin ?
Birde bebek istemişsin hemen
Eşin kaç yaşında?
Cinsel sorunları var adamın belli ayda 1-2 birliktelik o yaşlardaki erkek için normal değil
Kv olayına falan hiç girmicem çünkü o konu zaten neyse
 
Bu ne yahu..siz evlenmemissiniz kolelik etmeye gitmissiniz .
 
Eşim de 24 yaşında. Evet maalesef öyle. Annesine bu durunları anlattığımda kızım en azından içkisi kumarı dövmesi sövmesi yok diyor.. Kendi aileme anlatsam kıyamet kopar. Verdiğim karar belli benim aslında sadece cesaret alabilmek adına açmışım konuyu şu yorumları görünce onu anladım.
Sarılmıyor, öpmüyor, sevişmiyor ama seviyor öyle mi?
Siz ise ona sarılmak, öpmek, sevişmek istiyorsunuz. Seviyorsunuz.
Hanginiz seviyor sizce?

Ortada platonik bir aşık varsa o da sizsiniz. Kocanız sizi sevmiyor maalesef.
 
Merhaba arkadaşlarım ablalarım.. yardımınıza çok ihtiyacım var. Biraz uzun oldu ama nolur okuyun yardımcı olun bana.. Eşimle Eylül ayında tanıştık 4 aylık yalvarma, peşimden koşma kapımın önüne gelip bekleme ağlama sonucunda Aralık ayında hayatıma kabul ettim. Sevgili olduk Martta nişanlandık ve Eylül'de evlendik. O kadar çok sorunum var ki. Yüz yüze tartışamıyoruz en ufak suratım düşsün benden çok o surat asıyor. Günlerce konuşmasam günlerce konuşmuyor. Nişanlıyken hep çocuğumuz olsun hemen derdik evlendikten sonra biraz bekleyelim zamanı var demeye başladı 9 aydır bekliyorum. Normalde kadın istemez erkek ister bebeği ama ben çok istediğim halde kabul ettiremedim. Doğal olarak benim de hevesim kaçtı zaten bu durumdayken bebeği düşünmek istemiyorum. Ben çok bakımlı biriyim kişisel temizliğime her zaman çok dikkat ederim. hatta ilk nişanlandığımızda kimse yakıştıramamıştı bizi eşimin zengin vs. Olduğunu düşünmüşlerdi. Yoksa ona bakmayacağımı söylüyorlarmış arkamdan. Biraz özel ama 1 buçuk 2 ayda bir ilişki yaşıyoruz o da ben yanıma yaklaşmadığın için gururum inciniyor diye üzülüp ağlayıp kavga çıkardıkran sonra oluyor. Evlendiğimizden beri bir kere gelip sarılıp öptüğünü bilmiyorum. Ben yaklaşınca şakayla karışık git yaa bi dur vs. Sözler ediyor sanki kadın gibi naz yapıyor itiyor beni. Zoruma gidiyor uzaklaşıyorum. Bu arada defalarca konuştum bunları bana karşı biraz ilgili ol biraz sevgi göster diye. Benim adım evde "hişt, kız, aloooo" bu şekilde çağırılıyorum. Ben ona aşkım hayatım canım derken. Tabii ki evlilik bu nişanlılık gibi olmaz diyeceksiniz ama daha 1 yıllık bile evli değiliz ki.. Ben hayat dolu bir insanımdır her zaman enerji doluyumdur. Ama artık içimde o enerji, istek mutluluk yok. Bu evde sadece temizlik, yemek, çamaşır bulaşık yıkamak için varmışım gibi geliyor artık. Evden çıkmıyorum psikolojim altüst oldu. Sürekli azar işittiğim için o psikolojiye kapılmışım kendi ailemle görüştüğümde sürekli babam birşeylere kızacak sanıyorum anne hadi babam kızmasııın diyip durduğum için annem anladı burada çok ezildiğimi. Çok ağladı. Yaptığım yemeklere ben de dahil herkes bayılırken o sürekli kusur buluyor. Bir bardak suyunu dahi mutfaktan gelirken bile kendi almıyor. Her sabah 7 de uyandırıyorum işe gitmesi için zar zor işe gönderiyorum. (çalışmayı sevmiyor) o gittikten sonra uyuduğum zaman kızıyor. Ben çalışıyorum sen uyu anca diye. Çalışmak istiyorum izin vermiyor. akşam gelip yemek yedikten sonra beni evde tek başıma bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor. Geldiğinde de uykudan gözlerini açamıyor sırtını dönüp uyuyor düğün gecesi hariç bir kere uyurken sarıldığını bilmem. Evde sıkılıyorum diyorum sıkılıyorsan annemlere git diyor çok iyi anlaşıyorum eşimin ailesindeki herkesle ama oraya gittiğimde akşam yemeğe kendisi de oraya geliyor ve kayınvalidem eşimin dizinin dibinden ayrılmıyor , sanki onun eşi oymuş gibi davranıyor eşime ayağının altına kurban olduğum diye hitap ediyor ve o da annesine her gün daha da aşık olduğunu söylüyor. Anneni mi çok seviyorsun beni mi diye şakayla karışık sorduğumda annemi seviyorum tabiki sorman hata diye bir cevap aldım. Aynı zamanda benim ailemde sürekli kusur arıyor. Onlarla beni bir yere göndermiyor ablama gelinlik ve ev eşyası almaya gidilecek iki kardeşiz benden başka kardeşi yok beni istedi yanında ve beni de çağırdılar. O kadar doldum ki artık ne yapacağımı bilmiyorum. Eğer oraya da göndermezse kalbimden geçen tek şey eşyalarımı toplayıp ailemin evine dönmek. Annem az buçuk biliyor bu yaşadıklarımı kapımız her zaman açık sana dedi. Sizce ne yapmalıyım her yolu denedim herşeyi yaptım ama bir türlü mutlu olamıyorum düzelmiyor durumlar. Ayrılırsam herkesin bana bakışı farklı mı olur dul diye? Ya da pişman olur muyum sizce? Lütfen yardım edin fikirlerinize ihtiyacım var bitik durumdayım artık...
Hazır cocukta yokken ayrıl bence kolay kolay yazmam bunu ama şuan sizin cicim aylarınız böyle olur mu hiç 45 yıldr evli gibi belki 45 yıllık evlilikte bile daha cok sevgi saygı vardr gençligini heder etme
 
Sadece şunu söylemeye geldim, abimin bugün dini nikahı var yarın da resmi nikahı. Gelin hanım önceden 9 aylık evli kalıp boşanmış ve abim hiç evlenmemiş birisi ve birbirlerini çok seviyorlar. Öyle dul olucam bir daha kimse benimle evlenmeyecek diye bir şey yok. Henüz çok gençsiniz, hatta buna genç değil de küçük denilir. 22 yas nedir, boşansanız bile nolucak karşınıza değer veren kıymet bilen birisi çıkar elbet.
Size değer vermeyene değer vermeyin lütfen kendi hayatınızı boş yere hiç edersiniz
 
Yavrum, evladım, beynin sağlıklı karar verme yaşı 22-23, bu bilimsel araştırmalarla desteklenmiş bir durum.
Ne yazık ki henüz tam anlamıyla sağlıklı düşünemediğin bir yaş aralığında bu adamla evlilik kararı almışsın.

Yazdıklarından çıkardığım sonuç:
Adam ailesiyle özellikle de annesiyle göbek bağını kesememiş.
Kocan sana sevgiyle bağlı değil, evlenmek için evlenmiş, evim belli olsun, ailemin beklentisi karşılansın vs.
Kocanın evlilik ve eş olmak hakkında en ufak bir fikri yok.
Eşcinsel olma ve paravan evlilik yapma ihtimalini göz ardı etme.

Bana sorarsan bu evliliğe devam etme,
kendi yoluna bak, ayrılıp ya eğitimine geri dön ve üniversite oku ya da bir meslek edin.
Henüz çok gençsin hayat senin için yeni başlıyor.
Sana 'hişt, kız, alo' diye seslenen bir hanzo için hayatını mahvetme, ömrünü böyle bir tiple geçirme.
26 yıllık kocamla biz birbirimize böyle seslenmiyoruz, ne münasebet?
 
Merhaba arkadaşlarım ablalarım.. yardımınıza çok ihtiyacım var. Biraz uzun oldu ama nolur okuyun yardımcı olun bana.. Eşimle Eylül ayında tanıştık 4 aylık yalvarma, peşimden koşma kapımın önüne gelip bekleme ağlama sonucunda Aralık ayında hayatıma kabul ettim. Sevgili olduk Martta nişanlandık ve Eylül'de evlendik. O kadar çok sorunum var ki. Yüz yüze tartışamıyoruz en ufak suratım düşsün benden çok o surat asıyor. Günlerce konuşmasam günlerce konuşmuyor. Nişanlıyken hep çocuğumuz olsun hemen derdik evlendikten sonra biraz bekleyelim zamanı var demeye başladı 9 aydır bekliyorum. Normalde kadın istemez erkek ister bebeği ama ben çok istediğim halde kabul ettiremedim. Doğal olarak benim de hevesim kaçtı zaten bu durumdayken bebeği düşünmek istemiyorum. Ben çok bakımlı biriyim kişisel temizliğime her zaman çok dikkat ederim. hatta ilk nişanlandığımızda kimse yakıştıramamıştı bizi eşimin zengin vs. Olduğunu düşünmüşlerdi. Yoksa ona bakmayacağımı söylüyorlarmış arkamdan. Biraz özel ama 1 buçuk 2 ayda bir ilişki yaşıyoruz o da ben yanıma yaklaşmadığın için gururum inciniyor diye üzülüp ağlayıp kavga çıkardıkran sonra oluyor. Evlendiğimizden beri bir kere gelip sarılıp öptüğünü bilmiyorum. Ben yaklaşınca şakayla karışık git yaa bi dur vs. Sözler ediyor sanki kadın gibi naz yapıyor itiyor beni. Zoruma gidiyor uzaklaşıyorum. Bu arada defalarca konuştum bunları bana karşı biraz ilgili ol biraz sevgi göster diye. Benim adım evde "hişt, kız, aloooo" bu şekilde çağırılıyorum. Ben ona aşkım hayatım canım derken. Tabii ki evlilik bu nişanlılık gibi olmaz diyeceksiniz ama daha 1 yıllık bile evli değiliz ki.. Ben hayat dolu bir insanımdır her zaman enerji doluyumdur. Ama artık içimde o enerji, istek mutluluk yok. Bu evde sadece temizlik, yemek, çamaşır bulaşık yıkamak için varmışım gibi geliyor artık. Evden çıkmıyorum psikolojim altüst oldu. Sürekli azar işittiğim için o psikolojiye kapılmışım kendi ailemle görüştüğümde sürekli babam birşeylere kızacak sanıyorum anne hadi babam kızmasııın diyip durduğum için annem anladı burada çok ezildiğimi. Çok ağladı. Yaptığım yemeklere ben de dahil herkes bayılırken o sürekli kusur buluyor. Bir bardak suyunu dahi mutfaktan gelirken bile kendi almıyor. Her sabah 7 de uyandırıyorum işe gitmesi için zar zor işe gönderiyorum. (çalışmayı sevmiyor) o gittikten sonra uyuduğum zaman kızıyor. Ben çalışıyorum sen uyu anca diye. Çalışmak istiyorum izin vermiyor. akşam gelip yemek yedikten sonra beni evde tek başıma bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor. Geldiğinde de uykudan gözlerini açamıyor sırtını dönüp uyuyor düğün gecesi hariç bir kere uyurken sarıldığını bilmem. Evde sıkılıyorum diyorum sıkılıyorsan annemlere git diyor çok iyi anlaşıyorum eşimin ailesindeki herkesle ama oraya gittiğimde akşam yemeğe kendisi de oraya geliyor ve kayınvalidem eşimin dizinin dibinden ayrılmıyor , sanki onun eşi oymuş gibi davranıyor eşime ayağının altına kurban olduğum diye hitap ediyor ve o da annesine her gün daha da aşık olduğunu söylüyor. Anneni mi çok seviyorsun beni mi diye şakayla karışık sorduğumda annemi seviyorum tabiki sorman hata diye bir cevap aldım. Aynı zamanda benim ailemde sürekli kusur arıyor. Onlarla beni bir yere göndermiyor ablama gelinlik ve ev eşyası almaya gidilecek iki kardeşiz benden başka kardeşi yok beni istedi yanında ve beni de çağırdılar. O kadar doldum ki artık ne yapacağımı bilmiyorum. Eğer oraya da göndermezse kalbimden geçen tek şey eşyalarımı toplayıp ailemin evine dönmek. Annem az buçuk biliyor bu yaşadıklarımı kapımız her zaman açık sana dedi. Sizce ne yapmalıyım her yolu denedim herşeyi yaptım ama bir türlü mutlu olamıyorum düzelmiyor durumlar. Ayrılırsam herkesin bana bakışı farklı mı olur dul diye? Ya da pişman olur muyum sizce? Lütfen yardım edin fikirlerinize ihtiyacım var bitik durumdayım artık...
Eşiniz gay olabilir mi ? Okurken aklımdan bu geçti kusura bakmayın . Sanki evliliğinizi paravan olarak yapmış gibi . Herneyse bunu siZ bilirsiniz . Bir kız annesi ve bir hukukçu olarak söylüyorum ailenin yanına dön ve boşan . Bir ömür aynı davranış değersizlik görürsün . Ömür kısa değmez bu kişilikteki insanlar İÇİN çürütmeye .
 
gencecik güzel bir kadınsın.. hiç kimseye bu kadar içten "boşan" dememiştim.. Allah aşkına boşan...
bu hanzoyla ömür geçmez.. iyi ki bebek de yapmamışsınız. boşan ve hayatına bak :KK45:
 
Abla seviyorum ama onu ya da evlendiğim için sevmek zorunda olduğumu düşünüyorum bilmiyorum..

Asla kabul etmez evlilik böyle olur daha ne bekliyorsun ki benden diyor😔
Yaklaşık 6 yıllık evli biri olarak söylüyorum ki böyle evlilik olmaz, kandırıyor seni. Eşim beni çok sever, bana saygı duyar, aklıma güvenir,bana bakarken görürüm içindeki sevgiyi. Ağır işi olmasına rağmen çalışmadığım zamanlarda '' Ben çalışıyorum sen kös kös yat ancak'' dediğini hiç duymadım.

Bütün erkekler anneci değil. Kaynanam benimle alakalı olmayan bir konuda çok büyük bir hata etti. Eşim analıktan çıkardı, bir süredir konuşmuyorlar. Tabi geçmişte yaptığı şeyler de birikim yaptı adamda, en sonunda delirdi.
Her zaman dengeyi kurdu aramızda, annemi senden daha çok seviyorum gibi birşey ağzından da duymadım, hissetmedim de.
Eşim ne kadar düğünde olan birtakım meselelerden anneme kızsa da onun anneliğine, babama yaptığı eşliğe hep saygı duydu. Göndermemezlik etmedi, arada 10 saat mesafe olmasına rağmen.
Sen o ömür törpüsünden bir an önce kurtul, daha çok gençsin. Çocuk yapayım düzelir zannetme, düzelmiyorlar. Olmamış evliliğini çocuk düzeltemez, kalırsın elinde çocukla.
 
Hayatında vermiş olduğun en mantıklı karar ayrılmak olacak. Daha çok gençsin, çocuğun yok. Hayatına kayıpsız kaldığın yerden devam edebilecek durumdasın. Elbette bitmiş bir evliliğin ve 9 ayda yaşadıklarının etkisi bir süre seninle olacak. Üzüleceksin, ağlayacaksın tekrar ailenin evine dönmek alıştığın düzenden kopmak tuhaf hissettirecek. Belki bir süre seni rahatsız edecek, barışalım diye ısrar edip seni görmeye çalışacak ama şahsi kanaatim tüm bu ihtimallere karşın kararlı bir şekilde bu yola girmek ve boşanmak olur. Bu adamdan ayrılmayı bırak ayrış. Bütün olumsuzluklarıyla hücrelerine kadar nüfuz etmiş. Çocuk yaparsan daha da çok görmezden gelineceksin. Tek düşündüğü o olacak. Ona nasıl baktığın nasıl ilgilendiginle ilgili sürekli seni eleştirecek. Anneligini sorgulayacak. Şu anda bile gitmek istediğin yerler için izin istiyorsun. Öz kardeşinin yanına bile gidip gidemeyeceginden emin değilsin. Arzulanmiyorsun, öpüp koklanmiyorsun. Yemekten sonra bir çay demlenip oturup birlikte yapılacak sohbetlerden, film gecelerinden mahrum kalıyorsun çünkü eşin kendini hala bekar sanıp soluğu dışarıda alıyor. Annesine aşık olduğunu söylemesinden bahsetmiyorum bile. Daha 22 yaşındasın. 20 li yaşlarını böyle mi yaşamak istiyorsun gerçekten? ben senin yaşında tekrar üniversite sınavına girip 2. üniversitemi okudum. Okudun mu bilmiyorum ama tekrar ya da ilk kez üniversiteye gidebilirsin. Evlendiysen boşandıysan ayıp mı günah mı, hayat senin. Çalışabilirsin. Ailenle evde oturup ev içinde bir hobi ile uğrasabilirsin. Korkma güçlü ol. Zor geçen birkaç aydan sonra ne kadar doğru bir karar aldığını anlayacaksın. Doğru insanla tekrar evlilik yaptığında da sana nasıl davrandığını gördükçe hala o insanla olsaydım neler kaçıracakmisim diyeceksin. Umarım her şey güzel olur senin için. Biz çiçek gibi kalbi olan güzel kadınlarız. Kimsenin bizi üzmesine izin vermeyelim bir imza attık diye hiçbir eziyete mahkum değiliz
 
Bence aşk değil sizinki çünkü böyle adama aşık olunmaz ki... Boşan boşanma diyemem senin seçimin ama ben çekemem asla boyle birini. Desen ki 20 yıllık evliyiz hadi bir nebze olsun monotona dönmüş diyeceğim de daha 9 aylık evlilik de böyle ise senin göreceğin daha çok beter yılların var. Aileniz arkanızda ise daha ne .
 
Merhaba arkadaşlarım ablalarım.. yardımınıza çok ihtiyacım var. Biraz uzun oldu ama nolur okuyun yardımcı olun bana.. Eşimle Eylül ayında tanıştık 4 aylık yalvarma, peşimden koşma kapımın önüne gelip bekleme ağlama sonucunda Aralık ayında hayatıma kabul ettim. Sevgili olduk Martta nişanlandık ve Eylül'de evlendik. O kadar çok sorunum var ki. Yüz yüze tartışamıyoruz en ufak suratım düşsün benden çok o surat asıyor. Günlerce konuşmasam günlerce konuşmuyor. Nişanlıyken hep çocuğumuz olsun hemen derdik evlendikten sonra biraz bekleyelim zamanı var demeye başladı 9 aydır bekliyorum. Normalde kadın istemez erkek ister bebeği ama ben çok istediğim halde kabul ettiremedim. Doğal olarak benim de hevesim kaçtı zaten bu durumdayken bebeği düşünmek istemiyorum. Ben çok bakımlı biriyim kişisel temizliğime her zaman çok dikkat ederim. hatta ilk nişanlandığımızda kimse yakıştıramamıştı bizi eşimin zengin vs. Olduğunu düşünmüşlerdi. Yoksa ona bakmayacağımı söylüyorlarmış arkamdan. Biraz özel ama 1 buçuk 2 ayda bir ilişki yaşıyoruz o da ben yanıma yaklaşmadığın için gururum inciniyor diye üzülüp ağlayıp kavga çıkardıkran sonra oluyor. Evlendiğimizden beri bir kere gelip sarılıp öptüğünü bilmiyorum. Ben yaklaşınca şakayla karışık git yaa bi dur vs. Sözler ediyor sanki kadın gibi naz yapıyor itiyor beni. Zoruma gidiyor uzaklaşıyorum. Bu arada defalarca konuştum bunları bana karşı biraz ilgili ol biraz sevgi göster diye. Benim adım evde "hişt, kız, aloooo" bu şekilde çağırılıyorum. Ben ona aşkım hayatım canım derken. Tabii ki evlilik bu nişanlılık gibi olmaz diyeceksiniz ama daha 1 yıllık bile evli değiliz ki.. Ben hayat dolu bir insanımdır her zaman enerji doluyumdur. Ama artık içimde o enerji, istek mutluluk yok. Bu evde sadece temizlik, yemek, çamaşır bulaşık yıkamak için varmışım gibi geliyor artık. Evden çıkmıyorum psikolojim altüst oldu. Sürekli azar işittiğim için o psikolojiye kapılmışım kendi ailemle görüştüğümde sürekli babam birşeylere kızacak sanıyorum anne hadi babam kızmasııın diyip durduğum için annem anladı burada çok ezildiğimi. Çok ağladı. Yaptığım yemeklere ben de dahil herkes bayılırken o sürekli kusur buluyor. Bir bardak suyunu dahi mutfaktan gelirken bile kendi almıyor. Her sabah 7 de uyandırıyorum işe gitmesi için zar zor işe gönderiyorum. (çalışmayı sevmiyor) o gittikten sonra uyuduğum zaman kızıyor. Ben çalışıyorum sen uyu anca diye. Çalışmak istiyorum izin vermiyor. akşam gelip yemek yedikten sonra beni evde tek başıma bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor. Geldiğinde de uykudan gözlerini açamıyor sırtını dönüp uyuyor düğün gecesi hariç bir kere uyurken sarıldığını bilmem. Evde sıkılıyorum diyorum sıkılıyorsan annemlere git diyor çok iyi anlaşıyorum eşimin ailesindeki herkesle ama oraya gittiğimde akşam yemeğe kendisi de oraya geliyor ve kayınvalidem eşimin dizinin dibinden ayrılmıyor , sanki onun eşi oymuş gibi davranıyor eşime ayağının altına kurban olduğum diye hitap ediyor ve o da annesine her gün daha da aşık olduğunu söylüyor. Anneni mi çok seviyorsun beni mi diye şakayla karışık sorduğumda annemi seviyorum tabiki sorman hata diye bir cevap aldım. Aynı zamanda benim ailemde sürekli kusur arıyor. Onlarla beni bir yere göndermiyor ablama gelinlik ve ev eşyası almaya gidilecek iki kardeşiz benden başka kardeşi yok beni istedi yanında ve beni de çağırdılar. O kadar doldum ki artık ne yapacağımı bilmiyorum. Eğer oraya da göndermezse kalbimden geçen tek şey eşyalarımı toplayıp ailemin evine dönmek. Annem az buçuk biliyor bu yaşadıklarımı kapımız her zaman açık sana dedi. Sizce ne yapmalıyım her yolu denedim herşeyi yaptım ama bir türlü mutlu olamıyorum düzelmiyor durumlar. Ayrılırsam herkesin bana bakışı farklı mı olur dul diye? Ya da pişman olur muyum sizce? Lütfen yardım edin fikirlerinize ihtiyacım var bitik durumdayım artık...
Bu ne yahu. Bu evlilik mi? Genceciksin, boyle hayat gecer mi? Sevgi yok, saygi yok, guzel soz yok, cinsellik yok. Ne var?
 
Gözündeki ışığın sönmeye başladığını fark ettiğinde ayrılmanın vakti gelmiştir,hele ki çocuğun da yok.
Bunu sana bekarken bir giydiğini bir daha giymeyen,etraftan "mankenlik ajansına kaydolmak istemez misin"şeklinde yorumlar alan ama 10 yıllık evliliğin sonunda işe yataktan kalktığı gibi giden bir kadın yazıyor.
 
Ben de bunu söylüyorum ama benim yapım bu diyor. O zaman nişanlıyken yalan mıydı herşey diyorum kavga çıkıyor. Beş dakika yüzü gülsün benden mutlusu yok herşeyi unutuyorum olan biten ama geri aynı emirlere devam😔
Neredeyse eşimle aynı davranışları. Kesinlikle düzelmez ne yap et ayrıl yolun başındayken. Bir uzvunu kesiyormuşsun gibi acıtsa da bunu yap.
 
Eşinizin çok ciddi problemleri var bencr. Sanirim kendindeki eksiklikleri sizi ezerek kapatiyor. Muhtemelen bir iktidarsizlik var. Kendini ezdirme. Senin böyle böyle sorunun var ya çözersin ya da topla esyalrini yallah anasina
 
Niye sen gidiyorsun bassin o gitsin. Ters davranırsa da bu durumu herkes ogrenir de. Erkek olsun once sonra erkeklik taslasin yok oyle
 
Çok basit bir soru babanın evinde mi mutluydun, bu evde mi mutlusun? Ona göre karar ver.

Ve neredeyse 10 yıllık evli biri olarak söylüyorum evlilik bu değil.
 
Merhaba arkadaşlarım ablalarım.. yardımınıza çok ihtiyacım var. Biraz uzun oldu ama nolur okuyun yardımcı olun bana.. Eşimle Eylül ayında tanıştık 4 aylık yalvarma, peşimden koşma kapımın önüne gelip bekleme ağlama sonucunda Aralık ayında hayatıma kabul ettim. Sevgili olduk Martta nişanlandık ve Eylül'de evlendik. O kadar çok sorunum var ki. Yüz yüze tartışamıyoruz en ufak suratım düşsün benden çok o surat asıyor. Günlerce konuşmasam günlerce konuşmuyor. Nişanlıyken hep çocuğumuz olsun hemen derdik evlendikten sonra biraz bekleyelim zamanı var demeye başladı 9 aydır bekliyorum. Normalde kadın istemez erkek ister bebeği ama ben çok istediğim halde kabul ettiremedim. Doğal olarak benim de hevesim kaçtı zaten bu durumdayken bebeği düşünmek istemiyorum. Ben çok bakımlı biriyim kişisel temizliğime her zaman çok dikkat ederim. hatta ilk nişanlandığımızda kimse yakıştıramamıştı bizi eşimin zengin vs. Olduğunu düşünmüşlerdi. Yoksa ona bakmayacağımı söylüyorlarmış arkamdan. Biraz özel ama 1 buçuk 2 ayda bir ilişki yaşıyoruz o da ben yanıma yaklaşmadığın için gururum inciniyor diye üzülüp ağlayıp kavga çıkardıkran sonra oluyor. Evlendiğimizden beri bir kere gelip sarılıp öptüğünü bilmiyorum. Ben yaklaşınca şakayla karışık git yaa bi dur vs. Sözler ediyor sanki kadın gibi naz yapıyor itiyor beni. Zoruma gidiyor uzaklaşıyorum. Bu arada defalarca konuştum bunları bana karşı biraz ilgili ol biraz sevgi göster diye. Benim adım evde "hişt, kız, aloooo" bu şekilde çağırılıyorum. Ben ona aşkım hayatım canım derken. Tabii ki evlilik bu nişanlılık gibi olmaz diyeceksiniz ama daha 1 yıllık bile evli değiliz ki.. Ben hayat dolu bir insanımdır her zaman enerji doluyumdur. Ama artık içimde o enerji, istek mutluluk yok. Bu evde sadece temizlik, yemek, çamaşır bulaşık yıkamak için varmışım gibi geliyor artık. Evden çıkmıyorum psikolojim altüst oldu. Sürekli azar işittiğim için o psikolojiye kapılmışım kendi ailemle görüştüğümde sürekli babam birşeylere kızacak sanıyorum anne hadi babam kızmasııın diyip durduğum için annem anladı burada çok ezildiğimi. Çok ağladı. Yaptığım yemeklere ben de dahil herkes bayılırken o sürekli kusur buluyor. Bir bardak suyunu dahi mutfaktan gelirken bile kendi almıyor. Her sabah 7 de uyandırıyorum işe gitmesi için zar zor işe gönderiyorum. (çalışmayı sevmiyor) o gittikten sonra uyuduğum zaman kızıyor. Ben çalışıyorum sen uyu anca diye. Çalışmak istiyorum izin vermiyor. akşam gelip yemek yedikten sonra beni evde tek başıma bırakıp arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor. Geldiğinde de uykudan gözlerini açamıyor sırtını dönüp uyuyor düğün gecesi hariç bir kere uyurken sarıldığını bilmem. Evde sıkılıyorum diyorum sıkılıyorsan annemlere git diyor çok iyi anlaşıyorum eşimin ailesindeki herkesle ama oraya gittiğimde akşam yemeğe kendisi de oraya geliyor ve kayınvalidem eşimin dizinin dibinden ayrılmıyor , sanki onun eşi oymuş gibi davranıyor eşime ayağının altına kurban olduğum diye hitap ediyor ve o da annesine her gün daha da aşık olduğunu söylüyor. Anneni mi çok seviyorsun beni mi diye şakayla karışık sorduğumda annemi seviyorum tabiki sorman hata diye bir cevap aldım. Aynı zamanda benim ailemde sürekli kusur arıyor. Onlarla beni bir yere göndermiyor ablama gelinlik ve ev eşyası almaya gidilecek iki kardeşiz benden başka kardeşi yok beni istedi yanında ve beni de çağırdılar. O kadar doldum ki artık ne yapacağımı bilmiyorum. Eğer oraya da göndermezse kalbimden geçen tek şey eşyalarımı toplayıp ailemin evine dönmek. Annem az buçuk biliyor bu yaşadıklarımı kapımız her zaman açık sana dedi. Sizce ne yapmalıyım her yolu denedim herşeyi yaptım ama bir türlü mutlu olamıyorum düzelmiyor durumlar. Ayrılırsam herkesin bana bakışı farklı mı olur dul diye? Ya da pişman olur muyum sizce? Lütfen yardım edin fikirlerinize ihtiyacım var bitik durumdayım artık...
Ayrilin bu evlilikte kalmanız icin tek iyi bir sey sebep yok.Kurtarin kendinizi en kötüsü bundan iyi olur
 
X