Benim içimdeki telaş kendimle ilgili. Yetenekli becerikli bir kadın değilim. Sadece sabrım var. Sonuna kadar herkese sabır gösteririm. Kendimi unuturum çoğu zaman. Benim telaşım burda başlıyor kendimi unuttuğum yerde bebeğimi de unutup başkalarına göre yaşar mıyım. 34 yıldır kendime yaptığım eziyeti ona yapmaktan korkuyorum.
Bana göre iyi anne baba olmanin en büyük önemli yeri çocuğun büyüdüğünde annem benim için her zaman elinden geleni yapmıştır ve arkasında yanında nerde olmamı isterse orda hayatım boyunca olmak. Çok korkuyorum esim ilk evlendiğimizde sen herkese gösterdiğin sabri bana gostermiyorsun demişti. İçimden hayatta sana karşı bari rahat olayım azıcık bencil olsam nolur demiştim. Annelik yükleniyor anne olunca diyorlar ama korkuyorum işte.
biz insanlara harika davrandıkça benzer bir beklenti duymamız normal ve adil olan, fakat hep hayal kırıklığına uğruyoruz. kimseye hakettiğinden fazla değer vermemek gerek aslında - ki beklentiye girip hayal kırıklığına uğramayalım, herkes çok dandik. buna en sevdiğimiz insanlar eşimiz, ana babamız ve de doğacak evladımız da dahil bence. şu an öyle karar verdim beyimin beyinsizlikleri karşısında. kimseyi sallamayacağım çocuğum da dahil, her zaman #1 kendim olacağım.