En başından beri bunu savunuyorum zaten
bir an önce sağlıkla huzurla kavuşalım. Süreç çok uzun ve zorlu geliyor bana. Hiç öyle laylaylom geçmiyor. Göbeğimi gere gere
dolaşamıyorum
aslında doğunca da bitmiyor tecrübeli olanlar asıl o zaman başlıyor diyorlar ama ne bileyim vücudumda iken daha bir korkuyorum. Aşırı bir sorumluluk hissi. Bir çok şeyi de öğretiyor. O kadar mucizevi ki… Ben özellikle kadın doğum doktoru olup ateist olan biri varsa hiç anlayamam şu saatten sonra
zoru başarır
sonra çevremdeki her insan kendim de dahil daha değerli geldi. Hani oramınızı buramızı beğenmiyoruz ya da başkalarında aman gözü küçük burnu uzun şişman ayağı çarpık vs vs diye etiketliyoruz ya bunun gerçekten ne kadar hadsizce, bayağı ve cahilce olduğunu daha iyi anladım. Öyle aşamalardan geçiyor ve doktorun dediği gibi rahimde olan bebeğe müdahale şansımız yok diyor ya müdahalesiz bir alanda oluşuyor filan gerçekten 100 gramlık bir şey belki şu an tırnağı tüyleri bütün organları var hareket ediyor cidden düşününce çok şey var. Diğer taraftan da bu kadar endişe çok yıpratıyor bir an önce doğum gelsin kucağıma alayım istiyorum. Sanki vücudumdan ayrılınca daha az sorumluluk taşıyacağım gibi ama aslında değil onu da biliyorum.