Kendi annen öyle bakmaz kayınvalide olunca biz nasıl doğurduk şöyle böyle diye konuşurlar. Doğurduk hemen kalktık şöyle yaptık. Hamile kaldık her işimizi de gördük bitmez söylemler. Poşet poşet ilaç alıyoruz ve onlar benim vücudumda dolaşıyor fikri bile canımı sıkıyor. Bütün bunlara rağmen olumsuzluklar her an kapıda canımı sıkıyor. Kendimi ağır hasta gibi hissediyorum oysa hamilelik hastalık değilken bizim için hastalık gibi geçiyor. Her gün bir yaş atıyormuş gibi hissediyorum. İnsanların amaaan ne olacak
tüp bebek kolay. Amaaan ne olacak bir ayda olup bitiyor işlemler. Amaaan ne güzel tedavi ile ikiz olabilir sözlerine bile sinir oluyorum. Sen benim ne yaşadığımın ne kadar farkındasın.
Bütün bunlarla birlikte günlük hayatın yükünü çekiyorum. Her aşamada yalnızım. Yanımda olmak isteseler bile yalnız çekmek zorundayım. Annemin bir sözü var köpekler gibi yaramı yalayarak iyileştiriyorum diye. Aynen öyle hissediyorum. En yakının her aşamaya şahit olan ki eşimi anlayışlı biri olarak görürüm onun bile anlayamadığının farkındayım. Saçma sapan bütün konuşmalar bir süre sonra yaralıyor. Ben sözlere çok takılan bir insan değilim çünkü insanoğlundan pek beklentim yok. Ben de dahil. Yine de artık tahammül edemiyorum.