Evet ya büyüklerle yasamak çok zor , biz de sıkıldık, bunaldık, ama ikizler de zor. Mecburen bir süre böyle yaşanacak, bu bir süreç ve geçip bitecek , aslında bunu atlıyoruz çoğu zaman. Anneler de öyle, belki en fazla 1 yıl. Sonra zaten herkes kendi yoluna, hani bi işin falan olur gelir ya da bırakırsın. Ama sabır lazım o da bitti gitti herkeste demek ki.
Hiç olmazsa gezer oynarlar, toplarız evdeki zararlı şeyleri, şimdi yata yata sıkılıyorlar, tek başına oyun kuramıyorlar. Hep bize muhtaçlar. Zaten oyun arkadasıyla doğdu bizimkiler, canim sıkıldıii diye ağlamalar biraz daha az olur. Valla bir de almadığımız oyuncak kalmadi gibi bisey oldu , en son hoppala aldik, su dans eden kaktusten aldik. Yeter ki oyalansinlar diye. Zamanla ne bileyim mutfak falan alınır, güzelce odaları düzenlenir. Logolar biseyler, hem emeklese yürüse top atarsin gider alır gelir , yorulur uyur. Ay çok mu iyi düşündüm kız
Evimiz çok yakın, ama artık gelmicem dedi, hiç özlememiş torunlarını, dün aradım merdiven çıkamam dedi. Napayım canin ne zaman istiyorsa o zaman gel dedim.
Acıma diye bisey kalmamış kendi derdine düşmüş annem. Ananem şimdi annemin yaşındayken felç olmuş, ya ben de olursam diye onun paranoyakligina girmiş. Bir de evde yalnız kalınca kurmuş da kurmuş kafasında. Kendi haline bıraktım. Zaten ben de eskisi kadar düşünemiyorum annemi. Ikizler zaten tüm zamanımı ilgimi çalıyor.
Anneme de dedim ben artık o eski kızın değilim, çok değiştim, ikizler beni değiştirdi. Önceliklerim çok değişti.