Çocuğum 1 hafta yoğun bakımda yattı ve biberona alıştı. Emzirmeye alıştırmak istiyorum. Sütümü sağıp veriyorum. Kayınvalidem yanımda yardımcı oluyor. Kadın çocuğa çok iyi bakıyor Allah var ama çocuğumu benden sakınıyor. İlk başlarda emzirmem için kucağıma bile vermek istemiyordu. Pusetle almak istediğimde alma diyordu. Ama 20 yaşındaki torununun kucağına pusetle verdi çocuğu. Ben de o akşam çocuğu hiç kucağıma almadım bilerek. Yüzüne bakmadım. Yanında yatmıycam dedim sanki çocuktan soğumuş gibi davrandım bu sefer zorla kucağıma vermeye çalıştılar. Eşim de annesinin kafasında. O günden sonra istemeden de olsa al emzir dediler.
Emzirmek istiyorum bilerek emmeyeceği zaman çocuk uyurken tokken veriyor emzir diye. Çocuk açken sütünü hazırla diyor ben de bilerek hiç üstelemedim emzirmek istiyorum diye. Ama sinirimden ölüyorum. Telefonumu kırdım. Suyun içine attım. Çocuğuma doyamıyorum bakmaya kıyamıyorum ama bunlar yüzünden çocuğu bırakıp evden gitmek istiyorum. Ben sanki annesi değilim de doğurduğum için ve çocuğa süt verdiğim için mecburen evde durması gereken biriyim gibi hissediyorum