Öncelikle herkese merhaba. ve herkes burada başına gelenleri yazdığı için çok teşekkür ederim.
uzuun bir hikaye anlatarak canınızı sıkmak istemem ama benim gibi sizleri takip ederek teselli bulan çok kişi vardır diye düşünüyorum ve bu yüzden başıma gelenleri sizlerle paylaşmak istiyorum.
2011 kasım ayı içerisinde ilk gebeliğimi öğrendim. Sevinç, heyecan huzur mutluluk.. ilk hamile olduğunuzu öğrendiğiniz de yaşayabileceğiniz bütün duyguları fazlası ile yaşadım. 22 yaşındaydım, eşimin isteğini düşündükçe mutlu oluyordum. Çok yeni bir gebelikmiş ultrasonda gözükmedi. Tabi artık günler saniyeler geçmek bilmez olmuştu. Aralık ayında cumartesi günü eşimin ailesi ile harika bir gün geçirmiştik, evde herkes bayram neşesi ile eğleniyordu. Benim karnım ağrımaya başladı, sanki regl olacakmışım gibi ablamı (görümcemi) yanıma çağırdım durumu anlattım, ped koyalım dedi. İlerleyen dakikalarda ufak ufak kanamam başlamıştı. Ben sabaha kadar bekledim tabi, ablam üstüne görüyorsundur dedi, çünkü çok azdı kanamam. Sabah (saat07:30 civarı) şiddetli bi ağrıyla uyandım ve eşimi de uyandırdım. Ablamda uyandı tabi benim telaşımdan. O zaman kartaldaki umut hastanesine gidiyorduk. Arabamız yoktu hemen kalktık hastaneye gittik. Asalak bir asistan doktor vardi nöbette. Kadın muayene etti, kese yerinden kaymış dedi ve zırvalamaya başladı. HİÇ BİR MUDAHELEDE BULUNMADAN (iğne, hap ..) eve git dinlen dedi ve bizi yolladı. Eve geldik ağrım gittikçe şiddetleniyordu dayanabildiğim kadar dayandım eşim uyuyordu diye, artık dayanamaz hale geldim ( saat 15:00 civarı) lavaboya gittim, ve keseyi düşürdüğümü gördüm :’( ve kanamam o andan itibaren durmak bilmedi. Maltepe den Zeynep kamile gidene kadar arabanın koltuğu da dahil her yer kan olmuştu ve hemen beni acil kürtaja aldılar..(8hafta +2 günlük gebelik sonlandırıldı) Tabi ki çektiğim acı bir yana hissettiklerimin tarifi yok hele ki ilk bebek, ilk düşük Rabbim düşmanıma öle dert vermesin. Eve taburcu ettiğin de 6 ay gebe kalmamam gerektiğini söyledi. Haziran ayında tekrar gebe olduğumu öğrendim tabi artık heyecan aza inmişti. Duygular o zaman daha karışıktı. Eşime söylediğim de o bebek olması için çıldıran adama sürpriz yaptığım da suratında korku vardı sadece.. Tabi bu sefer Medipol hastanesine gidiyordum. Çok ufak ufak lekelenmelerim başladı yine. Hemen medipole gittim, nöbetçi doktor vardı şeker bi bayandı. Ayağa kalkmayacaksın, lavabo harici kıpırdamayacaksın dedi. İğne yaptırttı ve hap verdi beni yolladı. Bol bol dinlen diye tembihleyerek yolladı tabi. Benim 3-4 gün kanamam oldu ve ben hemen hemen her gün doktora gittim, çünkü kaybetmekten çok korkuyordum.. En son kendi doktoruma gittim medipoldeki, ( ismini vermeme sebebim düşüğümü onun ilişkilendirip adının yanlış tanınmasını istemediğim için, kendisini çook seviyorum ) ve bana muayene ettikten sonra bebeğin kalp atışı yok dedi, birazcık aniden söylediği için eşim ona karşı biraz soğudu. İğne yaptıkları için atamadığımı kanamamın sebebinin bu olduğunu söyledi. 2-3 gün daha bekleyelim kendiliğinden atmazsan kürtaja almak zorundayız dedi ve yolladı. Dr Lütfi Kırdar hastanesine gittim ertesi gün. ( gebeliklerimle ilgisi olmasa da Nihat diye bir doktor bozuntusu var tamamen odun birisidir. Asla ona gitmeyin derim ben. Hiç hoş görüsü anlayışı yok ) Salim hoca var orada sağ olsun benimle ilgilendi. Ve hemen kürtaja aldılar. İkinci bebeğimi de 8 hafta +4 günlükken sonlandırıldı. 3 ay gebe kalmamam gerektiğini ilettiler.
Tabi ben bu aşamadan sonra Tıbbı genetik bölümüne giderek kromozom, detaylı kan taramaları gibi bir çok tahlil yaptılar, bana da eşime de. 4 ay gibi bir süreç sürdü. Detaylı tahlillerin sonucunda az miktarda kan pıhtılaşması ve ileri derece B12 eksikliği çıktı. Tabi tedavi olarak kan sulandırmak için bebe asprini kullandım ve b12 için dodex iğne 8 gün boyunca her gün vuruldum, sonra 7 hafta haftada 1 e düşürdük şimdi ise ayda 1 kullanıyorum. Tıbbi tedavi süresinde hocaya giderek kendime nuska da yaptırttım. ( kendi inancımda böyle şeylere çok inanırım ben)
Tedavi sürecin de yine bi kasım ayının sonunda hamile olduğumu öğrendim. Bu sefer eşim ben ve çook yakın arkadaşlarımın haricinde annelerimiz bile dahil kimseye söylemedik. Artık heyecan 0 korku tavandı. Bu sefer betam düzenli şekilde 947 ye kadar yükseldi. Daha sonrasında 841-739-635 diye düştü. Ve doktorlar düşük yapacağımı söylediler. Medipole ve Dr lütfi kırdar eğitim araştırmaya gidiyordum, hepsi düşük yapacağımı vücudun atmasını beklememizin daha iyi olacağını söylediler. Ve 3. Gebeliğim 6 hafta + 4 günlükken sonlandı. 3 gebelikte dış gebelikten şüphelendiler, kürtaj olmadım. 6.01.2014 de kesemi düşürdüğümü yine gördüm :’(
Perinatoloji diye riskli gebelik bölümü var. O bölüme bütün tahlillerimi aldım götürdüm doktor bana tıbben yapılabilecek hiçbir şeyin kalmadığını en ileri tetkiklerin tamamlandığını ve artık Allaha tevekkül etmekten başka elden bir şey gelmeyeceğini söyledi. Ve ben artık korkuyorum. Hamile kalmaktan, kaybetmekten , hiç bebek sahibi olamamaktan. Bu yüzden bir süre ertelemeye karar verdik. O kadar baba olmak isteyen eşim en son düşükte” yeter artık senden değerli değil çektiğin acıların sonu gelmiyor “dedi ve baba olma isteğini ertelemeyi göze aldı.
Ümidimi yitirmedim, hastanelerde çektiklerim yaşadıklarım, duygularım bu yazdıklarımın içinde yer alamıyor çünkü anlatamıyorum onları.
Bildiğim tek bir şey var bende bir gün anne olacağım…