Ben de yazayım doğum hikayemizi..
Temmuz ayında sürpriz bir şekilde rahimimde yerini aldı bebeğim;Ben erteledikçe yıllar geçmişti,en sonunda kendi gelmeye karar verdi.İkinci bebeğimiz olacaktı ve ben başlarda şok olsam da içimde tarifsiz bir sevinç yaşamaya başladım. Her şey yolunda gidiyordu başlarda,sonra bir akşam gebeliğimin 35.haftasında kanamam oldu,doktorumuzu arayarak apar topar hastaneye doğru yola çıktık,yolda eşim de ben de konuşmaya cesaret edemedik bir kelime bile,aklımızdan korkunç senaryolar geçiyordu çünkü.Hastaneye geldiğimizde doktorumuz karşıladı bizi,hemen nst de kalp atışlarına baktı,şükürler olsun ki bebeğimin kalbi atıyordu.İşte o zaman onu ne çok sevdiğimi daha çok anladım.yapılan alttan muayene neticesinde kanamamın devam ettiği anlaşıldı ve hemen geciktirici iğneyle, ciğer geliştirici iğne yapıldı ve gece yatış yapıldı takip edilmem için..Sabah doktorum geldi ve riskin devam ettiğini sancılarım olduğunu söyledi.Böylece ilaç tedavisi ve serum takviyesiyle 2 gün hastanede yattım ve sonrasında evde de sürekli yatmak üzere taburcu edildim.İki hafta boyunca yattım evde ,doktorumla yaptığımız son görüşmede 4 nisan olarak karar verdik doğum tarihini,her ne kadar benim için erken tarih olsa da riske de girmek istemiyordum.
28 mart günü kontrol için doktora gittim,öncesinde NST ye girdim,sonra doktorumun yanına girdiğimde bana söylediği şey şu oldu" haberler kötü,7 dakikada bir sancın çıkmış ve bu ilaç kullanmana rağmen olmuş.bu gidişle hafta sonu suyun gelir"
bir anlık şoktan sonra kendi doktorumla doğum yapmak istediğim için o gün doğum yapmaya karar verdim.ama yaşadığım heyecan ve şaşkınlığı tarif edemem..ben o gün doğum yapabilirim ihtimalini bilmeme rağmen hiç kabul edemedim,eşime bile kızmıştım işten izin alıp geldiği için ama o an iyi ki de almış iznini dedim içimden..Annemi aradım hemen,durumu bildirdim..Eve geldik zaten hazır olan çantalarımı aldık,hazırlık yaptık ve hastanenin yolunu tuttuk..
Hastanede yatış işlemleri yapıldı,odamıza geçtik ve beklemeye başladık,oğlum endişeyle soruyordu" anne seni şimdi kesecekler ya ,canın acıyacak mı? "diye,gülerek onu sakinleştiriyordum..saat beşte beni ameliyathaneye götürdüler..asansöre kadar gelebildi bizimkiler,orda onlara el salladım oğluma öpücük yolladım ve gülümseyerek ayrıldık..Ameliyathane kısmında bir sürü oda vardı ve beni sedyeyle geçirirlerken her odada bir hastaya müdahale ediliyordu,ne kadar çok oda vardı,şaşırmıştım..beni de bir odaya yerleştirdiler.hazırlıklar yapıldı,belimden iğne yapıldıktan sonra hiç istemediğim sonda takıldı ama hiç bir şey anlamadım,boşuna büyütmüşüm...Doktorum geldi,ben hemen parmaklarımı kımıldatmaya çalıştım,kımıldatamayınca uyuştuğumu anladım..Bir ekran vardı duvarda tansiyonum kalp atışlarımı filan gösteriyordu ona diktim gözümü,bir terslik olursa oradan anlayacaktım...doktorum birşeyler söylüyordu,onlara cevap veriyordum arada,bir de meraklı ebelerin sorularına,en çok ta neden tüplerimi bağlattığımı,yaşımın daha çok küçük olduğunu filan söylediler,kibarca geçiştirdim..Bir an çok midem bulandı,ben susunca hemen sordular "iyimisn" diye,miğdemin bulandığını söyleyince bir iğne yaptılar,geçti..işte o an bir kafa uzattılar örtünün üstünden,hayal gibiydi.."çok güzellll" dediğimi hatırlıyorum ve kızımı suratıma da değdiredikten sonra yan tarafa aldılar..ağlama sesini duyuyordum ama göremiyordum,boynumu uzatmaya çalışsam da olmuyordu,ben de seslendim "her şeyi yerinde mi "diye..gülüştüler o anda..ben bozuldum tabii..sonra hak verdiler "anne işte,elbete bunu merak edecek" dediler ve "merak etme her şeyi tam ve çok güzel " dediler..doktorum çıktı,tabii bebeğim de gitti..ben sabırsızlıkla işlemlerin bitmesini bekledim ama söylemeden de edemedim" ne zaman bitecek,ben kızımı merak ediyorum " diye..
Neyse ki çok fazla sürmedi ve bende kızıma doğru yola çıktım,asansörden çıktığımda kimsenin beni beklemediğini gördüm(buna bozulmadım desem yalan olur) sonra odaya girdiğimde bizimkileri bebeğin başında buldum,"hainler beni ne çabuk unuttunuz " dedim..güldüler..:44:
Kızım normal doğum tarihinden çok önce( 3 hafta önce)alınmasına rağmen 3400 ve 50 cm. olarak dünyaya gelmişti,gayet sağlıklıydı..İçimden tekrar şükretttim..
Kızıma hayran hayran bakmaktan o gece gözümü kırpmadım,sabaha karşı ancak uyumuşum..annemle birlikte 1 gece kaldıktan sonra ertesi gün eşim ve oğlum bizi almaya geldi ve o gün bu gündür birlikteyiz..Artık biz 4 kişilik çekirdek bir aile olduk ve şükürler olsun ki herşey yolunda gitti..Aramıza hoşgeldin meleğim..
:)saol canım laternem.Rabbim tüm isteyenlere bu güzel duyguları yaşatsın.sen nasıl oldun iyimisin
doğum hikayelerini okuyup okuyup ağlardım bi zamanlar...
kadere bak ki kısmette kendi hikayemi yazmak da varmış...
bdt: 8 nisan
dt: 7 nisan
saat:01.35
kilo:3400 gr
boy: 50 cm
doğum şekli:epidural normal doğum
kocişimle ilk bebek denememiz hüsranla sonuçlanmıştı...boş gebelik yüzünden kürtaj olmuştum ve beni o halde gören kocişim bebek lafını kesmişti...aradan 1 yıla yakın bi zaman geçtikten sonra tekrar bebek istediğimizi farkettik...o ay pek çalıştık :) tabi meyvesini de hemen aldık çok şükür...hamileydim...çok geçmeden bulantılar başladı,yatağa çivilendim...2 ay çok zordu...sonra hamileliğimin keyfini sürmeye başladım derken bi kötü haber de ben aldım doktordan...henüz 26. haftadaydık ve erken doğum riskim var diye doktor çalışmamı yasakladı...çok ağladım,korktum,korktuk...o hafta okula gitmedim...eşim profesörden randevu alıp götürdü beni...çalışmaya devam edebileceğimi,erken doğum riskimin olmadığını öğrenince dünyalar bizim oldu...
sonra her şey çok güzel gitti...ne mide problemi yaşadım bi daha,ne ödem oldu vücudumda ne de fazla kilo aldım...doğuma gidene kadar her işimi kendim yaptım...yürüyüşlere gittim...doğumdan da korkmuyordum...
40. haftaya girdim...kızım artık gelse diye sabırsızlanırken 4 nisanda nişanım geldi,o gece suyumun da sızdığını farkettim...sabah soluğu samsunda kendi doktorumuzda aldık...günlerden cumaydı...dr yatışımızı yaptırdı...
ne olduysa ondan sonra oldu...saat başı gelip alttan muayene eden ebeler,sürekli takılan serumlar...cumartesi günü sabrımın tükenmeye başladığını hissettim...ne yaptılarsa rahim açılmadı...suni sancıyı kızım kabul etmedi,kalp atışları düştü...sürekli sıvı gıdayla beslenmekten halsiz düştüm,ateşlendim...gece 23 civarı açılmam olsun diye koridorda yürütülürken çıkarmaya başlayınca eşim çileden çıktı...doktor arandı,geldi...eşim doktorla kavga etti...doktor başka hastaneye götürülmemi,bana artık midahale etmiceni söyledi...kayınvalidemler doktoru ikna etti...saat 01.20'de doğumhaneye alındım...açılmam 7 cm'di...tükenmiştim...ıkınamadım...zaten o kadar bitkindim ki bağlamadılar bile...doktor mecburen kesi attı...ancak yürüyüş yapabilmek için epiduralimi yeniletmediğimden kesiyi duydum...epiduralim yanilendi hemen...gerisini duymadım zaten... 01.35'te kızım doğdu...dikişlerim atıldı...02.10'da yatağımdaydım...hastanede bizden başka hasta yoktu...kuzumun sesini duyunca annemle kv ağlamışlar dışarda...ben mi? o kadar stresten sonra,o gece rahat bi uyku çektim...eşim o kadar sinirliydi ki acımı belli bile edemedim...belki 20 kez alttan muayene, 5-6 tane iğne(bacaklarımdan kollarımdan), 4-5 şişe serum, fitiller yedim...gerçekten çok zor bi süreçti...ama her şeye değdi...kuzum hemen göğsüme yapıştı...annesi gibi o da açtı :)
pazar günü öğleden sonra hastaneden çıkıp evimize geldik...şimdi minik kuşum çok iyi...ben hala uğraşıyorum iyi olmak için...eşimin siniri hala geçmedi...dikişlerim acıyo ama eşime söyleyemiyorum...bu kez doktoru kesin döver...
suyum geldiğinde samsuna giderken eşim böyle bi doğum hayal etmediğini söyleyip gülüyodu...onun hayaline göre yolda sancılanıcaktım,polisi arayacaktı,polis eskortluğunda hastaneye yetişicektik...ya da yolda doğurmaya başlicaktım,o beni doğurtucaktı falan :) bunların hiçbiri olmadı ama gerçekten de eşimin istediği gibi ekşınlı bi doğum oldu :)
allah minik kuzularımızı bizlere bağışlasın...rabbim yokluklarını göstermesin inşallah teyzeleri...
işte bizim doğum hikayemizde böyleeee....
canım ne stresli bir doğum olmuşçok şükür ki mutlu sonla bitiyor hikayemiz :)
Allah güzel kızını analı babalı büyütmeyi nasip etsin,hayırlı evlat olsun inşallah
bebeğim ağzına sağlık, zor bir doğum olmuş ama şükür sen ve bebeğin ii durumdasınız, ailecek mutlu bi ömür sürün inşallah..
çok güzel anlatmışsın canım, duygulandım walla..Hoşgeldin minik dünyam
Son kontrolümüzde doktorum oğlumun hala ters durduğunu unutup alttan muayene yaptığında acilmam olduğunu fark edince 15 Nisan olan dogum tarihi en erken tarih olan 9 Nisan'a alındı. Eşimle doktordan çıktıktan sonra ufak çaplı bir sok yasadık hemen annemi aradım haftasonu gelmesini söyledim. Ardından gölete gittik yapacaklarımızı sıraya koymak ve soku atlatmak için. Yapılacak o kadar şey vardı ki, en basta şekerlerimiz ayın 15ine göre sipariş edilmişti , haliyle hastanede ikram etmek üzere şekerimiz yoktu. Kaç ay el emegimi sakınan ben bir günde oğlumun çikolatalarını hazırladım nazar boncuguyla susledim seker sepeti bile hazırladım kolonya şişesini de süsleyince annem ve ablam abarttigimi dusunerek dalga gecti. altın yastığını rastgele girdiğimiz bir mağazadan aldık mavili seker birseydi ama benim planladığım yastığın yanından geçmezdi idare etti bizi neyse ki. Son eksikler alındı, temizlik yapildi, hastane çantası kapatıldı, oglusun besigi yapildi, Lohusa şerbeti hazırlandı. Ne tuhaf ertesi gün Lohusa olacaktım benim şerbetim hazırlanıyordu aman helvam kavrulmasindi :) Babam da yanimdaydi artık,sabah da Abi'm, yengem ve yeğenim yanımızda olacaktı. ablamın hazirlattigi fotograf çerçevesi son gün bize eğlence çıkardı fotograflar çekildi bol bol, bir ara babamla duygusal anlar yasadık, gelmeden önce çocukluk fotoğraflarıma baktığını söyledi gözlerimiz doldu , nereden nereye, inanamıyorum dedi ,Benim 9 aylık hamile göbeğimle onun bilmem kaç yıllık yağlı göbeğini tokuşturduk, sarıldık :) gece heyecandan uyumamayi beklerken kocamin koynunda mışıl mışıl uyudum e ama cok koşturdum, yoruldum :) Sabah kahvaltımı yaptım doğru Annemle kuaföre , güzelleştik oğluş için. Abim, yengem melos ve bal yeğenim de yanimdaydi artık Oglusum için üzerinde isminin olduğu ici hediye dolu özel bir kutu hazırlamışlar, tüm gece uğraşmışlar, bayildik, aaa annemin bilmem kacinci kez acip gosterdigi bebek bohcasini unuttum hani su oglus icin el emegi göz nuru hırka,Yelek, battaniye ve patiklerin olduğu:) Ne mutlu bana ki böyle sevgi dolu bir aileye sahibim diye şükrettim bir kez daha.
Ve artık hastaneye gitme vakti. Kocam heyecanlı ben heyecanlı , biraz da korkuyoruz ya bana birşey olursa, birbirimize çaktirmiyoruz ama ne zaman göz göze Gelsek hissediyoruz, gözler kizariyor,sulanıyor, tutuyoruz.
Artık hazırlanmaya başlıyoruz...odaya geçer geçmez herkesi çıkartıyorlar esim ben çıkmam diyor birazdan çağırırız sizi diyorlar istemeyerek çıkıyor. Sonra damar yolu açma , tansiyon, ameliyat elbisesi ve lavman(!)...ben Wcye koşarken hemşire çıkıyor herkes odaya dalıyor, wcden esime sesleniyorum, emraaaah herkesi çıkart sen kal. Herkesi kovalıyor odadan kendisi kalıyor çıktığımda gulusuyoruz, sarılıyoruz hemşireyi şikayet ediyorum kocama :) hemşire geliyor yine susuyorum. Sorular cevaplar... gidiyor.
O çıkınca odaya yine sevenlerimiz dolusuyor fotograflara devam. Korku gitti heyecan gitti,iddia ediyorum o serumda kafa yapıcı birşeyler var,hemşire ne kadar yok dese de ben Leyla oldum biliyorum.
Gitme vakti... Sedyeye alınıyorum sonda takacaklar , o ana kadar robot gibi her dediklerini yaptıran ben iste orda dur diyorum, sonda uyustuktan sonra yapılacak, hastanede bunu dile getiren ilk benmisim, bir arkadaşım sağolsun , akıllıyım :) sedyeyle koridordan çıkarken herkesle göz göze geliyorum gözlerim doluyor helâllik istiyorum asansöre girerken, kimseyi o kata almadıklarını söylüyorlar esim ben diyor elini tutuyorum , hemşireleri tehtid ediyorum sizin yüzünüzden doguma mutsuz giricem diye, hemşireler esime dönüp hadi sen gel diyorlar. Ve gidiyoruz el ele. Ameliyathane kapısında kocamla vedalasiyoruz artık yalnızım. Masaya yatırılıyorum , Spinal anestezi iğnesi için oturtuyorlar en korktuğum şey ya hareket eder de sakat kalırsam , neyse ki öyle olmuyor kuzu gb dediklerini yapıyorum ve iğne sırtımdan vurulduğunda hissettiğim tek şey sinek ısırigi :) yatıyorum perde çekiliyor , gulsah bacaklarında bir sıcaklık hissedeceksin diyorlar, bende öyle bir his yok diyorum hala mı yok ? Yok ! Simdi de mı yok? Yok oğlu yok!! Ayaklarımı hareket ettiriyorum kaldırıyorum sırf inansınlar diye,içimden aha simdi ayvayi yedik diyorum uyusmuyorum. Doktorum geliyor eliyle kontrol ediyor karnımı , yok donmemiş oğlun, kafası yukarıda diyor. Bende farkındayım hala poposunu aynı yerden çıkarıyor diyorum, " çıksın ben o popoya bir vurayım" diyor gülüyoruz ama ben hala Yusuf Yusuf hissediyorum iste arkadas. Doktor simdi seni temizliyoruz diyor karnımı siliyor ben panik " ben hissediyorum ha " diyorum! doktorum yatıştırıyor daha başlamıyoruz merak etme hazırlık asamasindayiz. Hazırlık bitiyor ve ben ayaklarımı bırak kaldırmayı oynatamiyorum , yapılanları hissediyorum birşeyler oluyor ama acı yok. Doktor başlamadık daha diyor , yalancı ! Tepemdeki isiktaki yansımayı takip ediyorum ben bildigin kestiler beni , makasın ucundaki gazli bezle tampon yapan hemşireye kadar görüyorum :) izliyorum pis pis,içimden sürekli dua ediyorum basimdaki anestezi uzmanı da habire sohbet etmeye çalışıyor dualarım yarım kalıyor sınır oluyorum adama, dua etmeyi bırakıyorum. İcimde bir basınç hissediyorum çekmeye çalışıyorlar sanki oğlumu, midemden aşağıya öyle bir his var , doktor soyle yap böyle yap bak surdan diye sessiz sessiz konuşuyor duymaya çalışıyorum yine çekiyorlar, yine , yine...sonra bir ağlama sesi, oğlumun sesi...doktor" kel kafalı bir bebek" diyor. Hem ağlıyorum hem gülüyorum tam istediğim gibi diyorum, gösteriyorlar yüzünü ağlıyor beyaz Tenli yuvarlak suratli oğlum. Cok karizmatik bir bebek diyor herkes gercekten de öyle mis gibi yüzü var, ağlıyor da ağlıyor. Yan tarafımda işlemler yapıyorlar ona izliyorum ağlaya ağlaya , sonra kundak yapıp yanağıma yaklaştırıyorlar önce öpmeye kıyamiyorum ağlıyor iyice dudağıma yanastiriyor hemşire öpüyorum deli gibi ağlayan oğluş susuyor beni hissediyor, o susuyor ben susamıyorum ağlıyorum ve götürüyorlar yanımdan. Birazdan babası da görecek ne hissedecek acaba diye düşünüyorum, bir yandan içimde bir sevinç çığlığı " kel oğluma herkes bayılacak ":) anestezi uzmanı bir ara dışarı çıkıyor esın gitmiş bebeğin pesinden diyor, " nasıl olur gitmez ki beni bırakmaz ki" diyorum. Benimle doguma girmek isteyen seni görmeden bir yere gitmem sen cikmadan kapidan ayrilmam diyen adam gitmiş mı, bir daha bak oradadir diyorum doktor da git bak aile faciasına sebep olacaksın diyor , gidiyor bakıyor , yok oradaymis ya günahını aldım adamın diyor, heyecanlaniyorum cihazlar hızlı hızlı ötüyor:)) sonradan öğreniyorum ki kocam beni beklerken kötü olmuş sadece 5 dakikaligina kendini sakinlestirmek icin ayrılmış. hemen geri gelmiş. Hem oğlumu düşünüyorum hem kocamı, istiyorum ki biri sürekli kocama gitsin gulsah iyi desin. Çünkü gercekten İyiydim ve bunu tekrar yasamak istiyorum diye içimden geçiriyordum. Neyse artık benim de yalnızlıktan kurtulup sevgi çemberine katılma zamanım geliyor. Kapıda biraz bekliyorum, kapının diğer tarafında kocam var biliyorum. 5 dk sonra da kocama kavuşuyorum. Ve ne yazık ki o anları net hatırlamıyorum. Yine aynı koridordan geciyorum mutluluktan ağlaya ağlaya odaya alınıyorum. Hazırlıyorlar beni, sevdiklerim Yine etrafımda :) babam sacimi yuzumu oksuyor " bu daha kendi bebek bebek " diyor annem ellerimi öpüyor koklayarak yine duygusal anlar:) ve bir zaman sonra içeriye ağlaya ağlaya bir bebek geliyor yanimdan hic ayrilmamak uzere Kucağıma veriyorlar, yine susuyor bu sefer ben ağlıyorum beni boylesine özel hissettiren bu biblo gibi yüze bakarak... Aklımdan gecen karnımda kelebekler uçuşturan tek bir cümle BEN ANNE OLDUM...
Hoşgeldin minik dünyam
Son kontrolümüzde doktorum oğlumun hala ters durduğunu unutup alttan muayene yaptığında acilmam olduğunu fark edince 15 Nisan olan dogum tarihi en erken tarih olan 9 Nisan'a alındı. Eşimle doktordan çıktıktan sonra ufak çaplı bir sok yasadık hemen annemi aradım haftasonu gelmesini söyledim. Ardından gölete gittik yapacaklarımızı sıraya koymak ve soku atlatmak için. Yapılacak o kadar şey vardı ki, en basta şekerlerimiz ayın 15ine göre sipariş edilmişti , haliyle hastanede ikram etmek üzere şekerimiz yoktu. Kaç ay el emegimi sakınan ben bir günde oğlumun çikolatalarını hazırladım nazar boncuguyla susledim seker sepeti bile hazırladım kolonya şişesini de süsleyince annem ve ablam abarttigimi dusunerek dalga gecti. altın yastığını rastgele girdiğimiz bir mağazadan aldık mavili seker birseydi ama benim planladığım yastığın yanından geçmezdi idare etti bizi neyse ki. Son eksikler alındı, temizlik yapildi, hastane çantası kapatıldı, oglusun besigi yapildi, Lohusa şerbeti hazırlandı. Ne tuhaf ertesi gün Lohusa olacaktım benim şerbetim hazırlanıyordu aman helvam kavrulmasindi :) Babam da yanimdaydi artık,sabah da Abi'm, yengem ve yeğenim yanımızda olacaktı. ablamın hazirlattigi fotograf çerçevesi son gün bize eğlence çıkardı fotograflar çekildi bol bol, bir ara babamla duygusal anlar yasadık, gelmeden önce çocukluk fotoğraflarıma baktığını söyledi gözlerimiz doldu , nereden nereye, inanamıyorum dedi ,Benim 9 aylık hamile göbeğimle onun bilmem kaç yıllık yağlı göbeğini tokuşturduk, sarıldık :) gece heyecandan uyumamayi beklerken kocamin koynunda mışıl mışıl uyudum e ama cok koşturdum, yoruldum :) Sabah kahvaltımı yaptım doğru Annemle kuaföre , güzelleştik oğluş için. Abim, yengem melos ve bal yeğenim de yanimdaydi artık Oglusum için üzerinde isminin olduğu ici hediye dolu özel bir kutu hazırlamışlar, tüm gece uğraşmışlar, bayildik, aaa annemin bilmem kacinci kez acip gosterdigi bebek bohcasini unuttum hani su oglus icin el emegi göz nuru hırka,Yelek, battaniye ve patiklerin olduğu:) Ne mutlu bana ki böyle sevgi dolu bir aileye sahibim diye şükrettim bir kez daha.
Ve artık hastaneye gitme vakti. Kocam heyecanlı ben heyecanlı , biraz da korkuyoruz ya bana birşey olursa, birbirimize çaktirmiyoruz ama ne zaman göz göze Gelsek hissediyoruz, gözler kizariyor,sulanıyor, tutuyoruz.
Artık hazırlanmaya başlıyoruz...odaya geçer geçmez herkesi çıkartıyorlar esim ben çıkmam diyor birazdan çağırırız sizi diyorlar istemeyerek çıkıyor. Sonra damar yolu açma , tansiyon, ameliyat elbisesi ve lavman(!)...ben Wcye koşarken hemşire çıkıyor herkes odaya dalıyor, wcden esime sesleniyorum, emraaaah herkesi çıkart sen kal. Herkesi kovalıyor odadan kendisi kalıyor çıktığımda gulusuyoruz, sarılıyoruz hemşireyi şikayet ediyorum kocama :) hemşire geliyor yine susuyorum. Sorular cevaplar... gidiyor.
O çıkınca odaya yine sevenlerimiz dolusuyor fotograflara devam. Korku gitti heyecan gitti,iddia ediyorum o serumda kafa yapıcı birşeyler var,hemşire ne kadar yok dese de ben Leyla oldum biliyorum.
Gitme vakti... Sedyeye alınıyorum sonda takacaklar , o ana kadar robot gibi her dediklerini yaptıran ben iste orda dur diyorum, sonda uyustuktan sonra yapılacak, hastanede bunu dile getiren ilk benmisim, bir arkadaşım sağolsun , akıllıyım :) sedyeyle koridordan çıkarken herkesle göz göze geliyorum gözlerim doluyor helâllik istiyorum asansöre girerken, kimseyi o kata almadıklarını söylüyorlar esim ben diyor elini tutuyorum , hemşireleri tehtid ediyorum sizin yüzünüzden doguma mutsuz giricem diye, hemşireler esime dönüp hadi sen gel diyorlar. Ve gidiyoruz el ele. Ameliyathane kapısında kocamla vedalasiyoruz artık yalnızım. Masaya yatırılıyorum , Spinal anestezi iğnesi için oturtuyorlar en korktuğum şey ya hareket eder de sakat kalırsam , neyse ki öyle olmuyor kuzu gb dediklerini yapıyorum ve iğne sırtımdan vurulduğunda hissettiğim tek şey sinek ısırigi :) yatıyorum perde çekiliyor , gulsah bacaklarında bir sıcaklık hissedeceksin diyorlar, bende öyle bir his yok diyorum hala mı yok ? Yok ! Simdi de mı yok? Yok oğlu yok!! Ayaklarımı hareket ettiriyorum kaldırıyorum sırf inansınlar diye,içimden aha simdi ayvayi yedik diyorum uyusmuyorum. Doktorum geliyor eliyle kontrol ediyor karnımı , yok donmemiş oğlun, kafası yukarıda diyor. Bende farkındayım hala poposunu aynı yerden çıkarıyor diyorum, " çıksın ben o popoya bir vurayım" diyor gülüyoruz ama ben hala Yusuf Yusuf hissediyorum iste arkadas. Doktor simdi seni temizliyoruz diyor karnımı siliyor ben panik " ben hissediyorum ha " diyorum! doktorum yatıştırıyor daha başlamıyoruz merak etme hazırlık asamasindayiz. Hazırlık bitiyor ve ben ayaklarımı bırak kaldırmayı oynatamiyorum , yapılanları hissediyorum birşeyler oluyor ama acı yok. Doktor başlamadık daha diyor , yalancı ! Tepemdeki isiktaki yansımayı takip ediyorum ben bildigin kestiler beni , makasın ucundaki gazli bezle tampon yapan hemşireye kadar görüyorum :) izliyorum pis pis,içimden sürekli dua ediyorum basimdaki anestezi uzmanı da habire sohbet etmeye çalışıyor dualarım yarım kalıyor sınır oluyorum adama, dua etmeyi bırakıyorum. İcimde bir basınç hissediyorum çekmeye çalışıyorlar sanki oğlumu, midemden aşağıya öyle bir his var , doktor soyle yap böyle yap bak surdan diye sessiz sessiz konuşuyor duymaya çalışıyorum yine çekiyorlar, yine , yine...sonra bir ağlama sesi, oğlumun sesi...doktor" kel kafalı bir bebek" diyor. Hem ağlıyorum hem gülüyorum tam istediğim gibi diyorum, gösteriyorlar yüzünü ağlıyor beyaz Tenli yuvarlak suratli oğlum. Cok karizmatik bir bebek diyor herkes gercekten de öyle mis gibi yüzü var, ağlıyor da ağlıyor. Yan tarafımda işlemler yapıyorlar ona izliyorum ağlaya ağlaya , sonra kundak yapıp yanağıma yaklaştırıyorlar önce öpmeye kıyamiyorum ağlıyor iyice dudağıma yanastiriyor hemşire öpüyorum deli gibi ağlayan oğluş susuyor beni hissediyor, o susuyor ben susamıyorum ağlıyorum ve götürüyorlar yanımdan. Birazdan babası da görecek ne hissedecek acaba diye düşünüyorum, bir yandan içimde bir sevinç çığlığı " kel oğluma herkes bayılacak ":) anestezi uzmanı bir ara dışarı çıkıyor esın gitmiş bebeğin pesinden diyor, " nasıl olur gitmez ki beni bırakmaz ki" diyorum. Benimle doguma girmek isteyen seni görmeden bir yere gitmem sen cikmadan kapidan ayrilmam diyen adam gitmiş mı, bir daha bak oradadir diyorum doktor da git bak aile faciasına sebep olacaksın diyor , gidiyor bakıyor , yok oradaymis ya günahını aldım adamın diyor, heyecanlaniyorum cihazlar hızlı hızlı ötüyor:)) sonradan öğreniyorum ki kocam beni beklerken kötü olmuş sadece 5 dakikaligina kendini sakinlestirmek icin ayrılmış. hemen geri gelmiş. Hem oğlumu düşünüyorum hem kocamı, istiyorum ki biri sürekli kocama gitsin gulsah iyi desin. Çünkü gercekten İyiydim ve bunu tekrar yasamak istiyorum diye içimden geçiriyordum. Neyse artık benim de yalnızlıktan kurtulup sevgi çemberine katılma zamanım geliyor. Kapıda biraz bekliyorum, kapının diğer tarafında kocam var biliyorum. 5 dk sonra da kocama kavuşuyorum. Ve ne yazık ki o anları net hatırlamıyorum. Yine aynı koridordan geciyorum mutluluktan ağlaya ağlaya odaya alınıyorum. Hazırlıyorlar beni, sevdiklerim Yine etrafımda :) babam sacimi yuzumu oksuyor " bu daha kendi bebek bebek " diyor annem ellerimi öpüyor koklayarak yine duygusal anlar:) ve bir zaman sonra içeriye ağlaya ağlaya bir bebek geliyor yanimdan hic ayrilmamak uzere Kucağıma veriyorlar, yine susuyor bu sefer ben ağlıyorum beni boylesine özel hissettiren bu biblo gibi yüze bakarak... Aklımdan gecen karnımda kelebekler uçuşturan tek bir cümle BEN ANNE OLDUM...
Hoşgeldin minik dünyam
Son kontrolümüzde doktorum oğlumun hala ters durduğunu unutup alttan muayene yaptığında acilmam olduğunu fark edince 15 Nisan olan dogum tarihi en erken tarih olan 9 Nisan'a alındı. Eşimle doktordan çıktıktan sonra ufak çaplı bir sok yasadık hemen annemi aradım haftasonu gelmesini söyledim. Ardından gölete gittik yapacaklarımızı sıraya koymak ve soku atlatmak için. Yapılacak o kadar şey vardı ki, en basta şekerlerimiz ayın 15ine göre sipariş edilmişti , haliyle hastanede ikram etmek üzere şekerimiz yoktu. Kaç ay el emegimi sakınan ben bir günde oğlumun çikolatalarını hazırladım nazar boncuguyla susledim seker sepeti bile hazırladım kolonya şişesini de süsleyince annem ve ablam abarttigimi dusunerek dalga gecti. altın yastığını rastgele girdiğimiz bir mağazadan aldık mavili seker birseydi ama benim planladığım yastığın yanından geçmezdi idare etti bizi neyse ki. Son eksikler alındı, temizlik yapildi, hastane çantası kapatıldı, oglusun besigi yapildi, Lohusa şerbeti hazırlandı. Ne tuhaf ertesi gün Lohusa olacaktım benim şerbetim hazırlanıyordu aman helvam kavrulmasindi :) Babam da yanimdaydi artık,sabah da Abi'm, yengem ve yeğenim yanımızda olacaktı. ablamın hazirlattigi fotograf çerçevesi son gün bize eğlence çıkardı fotograflar çekildi bol bol, bir ara babamla duygusal anlar yasadık, gelmeden önce çocukluk fotoğraflarıma baktığını söyledi gözlerimiz doldu , nereden nereye, inanamıyorum dedi ,Benim 9 aylık hamile göbeğimle onun bilmem kaç yıllık yağlı göbeğini tokuşturduk, sarıldık :) gece heyecandan uyumamayi beklerken kocamin koynunda mışıl mışıl uyudum e ama cok koşturdum, yoruldum :) Sabah kahvaltımı yaptım doğru Annemle kuaföre , güzelleştik oğluş için. Abim, yengem melos ve bal yeğenim de yanimdaydi artık Oglusum için üzerinde isminin olduğu ici hediye dolu özel bir kutu hazırlamışlar, tüm gece uğraşmışlar, bayildik, aaa annemin bilmem kacinci kez acip gosterdigi bebek bohcasini unuttum hani su oglus icin el emegi göz nuru hırka,Yelek, battaniye ve patiklerin olduğu:) Ne mutlu bana ki böyle sevgi dolu bir aileye sahibim diye şükrettim bir kez daha.
Ve artık hastaneye gitme vakti. Kocam heyecanlı ben heyecanlı , biraz da korkuyoruz ya bana birşey olursa, birbirimize çaktirmiyoruz ama ne zaman göz göze Gelsek hissediyoruz, gözler kizariyor,sulanıyor, tutuyoruz.
Artık hazırlanmaya başlıyoruz...odaya geçer geçmez herkesi çıkartıyorlar esim ben çıkmam diyor birazdan çağırırız sizi diyorlar istemeyerek çıkıyor. Sonra damar yolu açma , tansiyon, ameliyat elbisesi ve lavman(!)...ben Wcye koşarken hemşire çıkıyor herkes odaya dalıyor, wcden esime sesleniyorum, emraaaah herkesi çıkart sen kal. Herkesi kovalıyor odadan kendisi kalıyor çıktığımda gulusuyoruz, sarılıyoruz hemşireyi şikayet ediyorum kocama :) hemşire geliyor yine susuyorum. Sorular cevaplar... gidiyor.
O çıkınca odaya yine sevenlerimiz dolusuyor fotograflara devam. Korku gitti heyecan gitti,iddia ediyorum o serumda kafa yapıcı birşeyler var,hemşire ne kadar yok dese de ben Leyla oldum biliyorum.
Gitme vakti... Sedyeye alınıyorum sonda takacaklar , o ana kadar robot gibi her dediklerini yaptıran ben iste orda dur diyorum, sonda uyustuktan sonra yapılacak, hastanede bunu dile getiren ilk benmisim, bir arkadaşım sağolsun , akıllıyım :) sedyeyle koridordan çıkarken herkesle göz göze geliyorum gözlerim doluyor helâllik istiyorum asansöre girerken, kimseyi o kata almadıklarını söylüyorlar esim ben diyor elini tutuyorum , hemşireleri tehtid ediyorum sizin yüzünüzden doguma mutsuz giricem diye, hemşireler esime dönüp hadi sen gel diyorlar. Ve gidiyoruz el ele. Ameliyathane kapısında kocamla vedalasiyoruz artık yalnızım. Masaya yatırılıyorum , Spinal anestezi iğnesi için oturtuyorlar en korktuğum şey ya hareket eder de sakat kalırsam , neyse ki öyle olmuyor kuzu gb dediklerini yapıyorum ve iğne sırtımdan vurulduğunda hissettiğim tek şey sinek ısırigi :) yatıyorum perde çekiliyor , gulsah bacaklarında bir sıcaklık hissedeceksin diyorlar, bende öyle bir his yok diyorum hala mı yok ? Yok ! Simdi de mı yok? Yok oğlu yok!! Ayaklarımı hareket ettiriyorum kaldırıyorum sırf inansınlar diye,içimden aha simdi ayvayi yedik diyorum uyusmuyorum. Doktorum geliyor eliyle kontrol ediyor karnımı , yok donmemiş oğlun, kafası yukarıda diyor. Bende farkındayım hala poposunu aynı yerden çıkarıyor diyorum, " çıksın ben o popoya bir vurayım" diyor gülüyoruz ama ben hala Yusuf Yusuf hissediyorum iste arkadas. Doktor simdi seni temizliyoruz diyor karnımı siliyor ben panik " ben hissediyorum ha " diyorum! doktorum yatıştırıyor daha başlamıyoruz merak etme hazırlık asamasindayiz. Hazırlık bitiyor ve ben ayaklarımı bırak kaldırmayı oynatamiyorum , yapılanları hissediyorum birşeyler oluyor ama acı yok. Doktor başlamadık daha diyor , yalancı ! Tepemdeki isiktaki yansımayı takip ediyorum ben bildigin kestiler beni , makasın ucundaki gazli bezle tampon yapan hemşireye kadar görüyorum :) izliyorum pis pis,içimden sürekli dua ediyorum basimdaki anestezi uzmanı da habire sohbet etmeye çalışıyor dualarım yarım kalıyor sınır oluyorum adama, dua etmeyi bırakıyorum. İcimde bir basınç hissediyorum çekmeye çalışıyorlar sanki oğlumu, midemden aşağıya öyle bir his var , doktor soyle yap böyle yap bak surdan diye sessiz sessiz konuşuyor duymaya çalışıyorum yine çekiyorlar, yine , yine...sonra bir ağlama sesi, oğlumun sesi...doktor" kel kafalı bir bebek" diyor. Hem ağlıyorum hem gülüyorum tam istediğim gibi diyorum, gösteriyorlar yüzünü ağlıyor beyaz Tenli yuvarlak suratli oğlum. Cok karizmatik bir bebek diyor herkes gercekten de öyle mis gibi yüzü var, ağlıyor da ağlıyor. Yan tarafımda işlemler yapıyorlar ona izliyorum ağlaya ağlaya , sonra kundak yapıp yanağıma yaklaştırıyorlar önce öpmeye kıyamiyorum ağlıyor iyice dudağıma yanastiriyor hemşire öpüyorum deli gibi ağlayan oğluş susuyor beni hissediyor, o susuyor ben susamıyorum ağlıyorum ve götürüyorlar yanımdan. Birazdan babası da görecek ne hissedecek acaba diye düşünüyorum, bir yandan içimde bir sevinç çığlığı " kel oğluma herkes bayılacak ":) anestezi uzmanı bir ara dışarı çıkıyor esın gitmiş bebeğin pesinden diyor, " nasıl olur gitmez ki beni bırakmaz ki" diyorum. Benimle doguma girmek isteyen seni görmeden bir yere gitmem sen cikmadan kapidan ayrilmam diyen adam gitmiş mı, bir daha bak oradadir diyorum doktor da git bak aile faciasına sebep olacaksın diyor , gidiyor bakıyor , yok oradaymis ya günahını aldım adamın diyor, heyecanlaniyorum cihazlar hızlı hızlı ötüyor:)) sonradan öğreniyorum ki kocam beni beklerken kötü olmuş sadece 5 dakikaligina kendini sakinlestirmek icin ayrılmış. hemen geri gelmiş. Hem oğlumu düşünüyorum hem kocamı, istiyorum ki biri sürekli kocama gitsin gulsah iyi desin. Çünkü gercekten İyiydim ve bunu tekrar yasamak istiyorum diye içimden geçiriyordum. Neyse artık benim de yalnızlıktan kurtulup sevgi çemberine katılma zamanım geliyor. Kapıda biraz bekliyorum, kapının diğer tarafında kocam var biliyorum. 5 dk sonra da kocama kavuşuyorum. Ve ne yazık ki o anları net hatırlamıyorum. Yine aynı koridordan geciyorum mutluluktan ağlaya ağlaya odaya alınıyorum. Hazırlıyorlar beni, sevdiklerim Yine etrafımda :) babam sacimi yuzumu oksuyor " bu daha kendi bebek bebek " diyor annem ellerimi öpüyor koklayarak yine duygusal anlar:) ve bir zaman sonra içeriye ağlaya ağlaya bir bebek geliyor yanimdan hic ayrilmamak uzere Kucağıma veriyorlar, yine susuyor bu sefer ben ağlıyorum beni boylesine özel hissettiren bu biblo gibi yüze bakarak... Aklımdan gecen karnımda kelebekler uçuşturan tek bir cümle BEN ANNE OLDUM...
1 Mayıs 2013,Neriman Nerimanov-Bakü
Kafamda bin tane düşünce var...
Faranjit olmuşum.Yatağımda uzanıyorum.Az önce bebeğime süt verdim,acaba doğru mu yaptım? ya hastalığım ona da geçerse? Zaten hiçbirşeyi bilerek yapmıyorum ki.Her şey el yordamıyla...
Annem birazdan ayrılacak yanımdan...evine dönecek...
12 günlük bebeğe tek başıma nasıl bakacağım?
Çok halsizim...Uykusuzluk,hastalıkla birleşince insan dermansız kalıyormuş.
Muhabbet kuşum tam karşımda aşkım,canım,tatlı kuşum benim diye ötüyor.Zaten ne zaman videoya çeksem tek kelime etmez.Şimdiyse gevezeliği tuttu...
1 Ağustos 2012 Nerimanov Mado- Bakü
Bugün doğum günüm!
Eşim sürpriz yapmış önce iftarımızı açtık,sonra da pastamı kestik...
Ancak ben regl olmalıydım bugün?
2 Ağustos 2012 Nerimanov-Şehzade restaurant-Bakü
İftarımızı açtık..Bugün de regl olmadım.Kafamda kuşkular var korkuyorum...
3 Ağustos Nerimanov- Azinko sitesi
Bugün gebelik testi yaptım.Sonuç:çift çizgi..Allah'ım inanamıyorum!..Hayır hiç mutlu değilim! Daha 3 aylık evliyim,bebeğe hiç hazır değilim! Ne yapıcam nasıl bakıcam ben çok kötüyüm...panik içindeyim...
5 Ağustos 2012 Oksigen hastanesi-Bakü
Bugün kan testi yaptırdım.Sonuç:334...Doktorun karşısında ağlıyorum...Bana düşük riskimin olduğunu söylüyor.İlaç veriyor.İstemeyerek de olsa kullanıyorum...Bebeğin kalbi 9. haftada atıyor,düşmüyor,inadına içimde büyüyor,kendini belli ediyor..kah ağlıyorum,kah göbeğimi izliyorum,günleri kovalıyorum..
15 Ekim 2012 Güngören-İstanbul
Kızım olacakmış...
19 Nisan 2013 Bakü Medikal Plaza Hastanesi 10.00
42. haftamdayım.Bebeğim bir türlü doğmadı.kalp atışları yavaşlamış spinal sezaryen olacağım...Ameliyat masasında bağıra bağıra ağlıyorum belden iğne fikri korkudan bayıltacak beni.. Ama ağladığıma değmedi ufacık bir ısırıkmış...
Sıcaklık sonrası uzatıyorlar beni masaya...
doktorum o kadar profesyonel ki çay doldurur gibi bebeği alıyor sanki 60 saniyede herşey bitti gibi.
Uzaktan bir ağlama sesi yanağıma değdirip fotoğrafımı çekiyorlar annem ve eşim sevinçle doluyorlar fotoğraf karşısında...
10.40
Odamdayım.Tek başıma tirtir titriyorum hemşireler üstümü örtüyor ama üşümekten değil biliyorum artık hamile değilim bebeğim de bu dünyada...
birazdan yanıma getiriyorlar, cam gözlü Elif Betül bana bakıyor bana ihtiyacı var biliyorum ancak ben güçlü bir annemiyim o an bilemiyorum...
1 Mayıs 2013 Bakü
Annem az önce gitti.İstanbul'a.
Artık kızımla başbaşayım.Ve artık biliyorum güçlüyüm çünkü anneyim...