işte benim doğum hikayem ;
38+6 iken kontrolümüz vardı, sabah 10 gibi hastanedeydik. 1 hafta önce 3.300 olan bebeğim bu hafta 3.800 olmuş. belimde olan sıkınıtıdan ve son 2 gündür korkunç derecede artan ağrılarımdan dolayı sezeryan olmam gerektiğini söyledi doktorum. tabi çok heyecanlandık bebeğim artık geliyorddu aylardır beklediğimiz o büyük an en sonunda nihayete erecekti. 1 saatlik bi zaman dilimi boşluğumuz oldu ve eve geldik. evden hastane 10dk. tabi heyecan hat safhada annemler kayınavlidemler hemen aradık herkesi. bavullarımızı aldık ve çıktık yola.
önce girişimiz yapıldı odaya aldılar nst cihazını bağladılar. lavman yapldı ve sonda takıldı ve artık son dakikalar. ameliyathanede herkesin yüzünde kocaman bir gülümsemeyle merhabalarla karşılandım; 8/10 kişi vardı sanırsam. daha sonra doktorum geldi. (bu arada sezeryan olduğu için eşim doğuma giremedi, ama hemşirelere verdiğimiz kamerayla oğluşumun doğumunu çektik ) o sırada kollarım bağlanıyor ne 3- 2 - 1 ...
uyandığımda biri ilknur diye sesleniyordu ; defalarca oğlum nasıl dediğimi hatılrlıyorum yanımda bir hasta bakıcı asansöre bindiğimizi hatırlıyorum ve sonra eşim öptü alnımdan yanında annem ama hepsi hayal meyal açamadım gözlerimi boğazımda inanılmaz bir nefes alamama hissi. ve işte o an, canım oğlum kucağımda gözyaşlarım felfecir; bebeğim benim nasıl da bana muhtaç.. aylar süren hasret sona erdi çok şükür oğlum 19.01.2010 saat 13:59 da 4.260gr olarak dünyaya geldi
kaç saat tam olarak kendime gelemedim yutkunamadım. sezeryandan sonra yani o günün akşamı hemen ayağa kalktım hiç ağrım olmadı desem yeridir. sadece kalkarken dikiş yerlerim ağrıyordu ama sadece kalkarken bunu hissediyordum. ameliyat ağrısı hiç çekmedim çok şükür hemen ayaklandım. 2 gün hastanede kaldıktan sonrada 2 kişi olarak çıktığımız evimize 3 kişi olarak geri döndük Allah a çok şükür
inanılmaz bir his inanılmaz bir heyecan.. tarif edilemez duygular bunlar.. anne olanları, annemi çok daha iyi anlıyorum artık...
Allah ım sana binlerce şükürler olsun...