- 3 Nisan 2009
- 3.793
- 1
sagol canim......
cocuk doktorumuz yolladida ben onu dinlemeyip baska doktora gittim sap gibi ortada kaldim anliycagin
randevu almak icin aradigimizda problemi ve cocugun yasini söyledik ama onlarinda dalginligina geldi heraldezeyn keşke sana orada baştan söyleselermiş, çocukla hastanede olmak bile zor. çocuklara özel ortopedi doktorunu da yeni duydum; inşallah bir şeyi yoktur, sen kendini üzme canım.
Ece'yi mümkün oldukça günlük aktivitelere dahil etmeye çalışıyorum, okuduğum bütün kitaplarda çocuklara yaşam becerisi kazandırmamız gerektiği vurgulanıyordu. bir de ister istemez her annenin günlük işleri yapası gerekiyor, bu işleri yaparken çocuğa akasını dönüp, eline bir şey verip oyalanması yerine, onunla göz teması kurarak, konuşarak, bir işe yaradığını, başardığını hissettirerek yapmak daha iyi. böle olunca her şey daha uzun sürüyor ve zorlaşıyor ama en azından çocukla bir şeyler paylaşmış oluyorsun. çamaşırları birlikte seriyoruz, o bana veriyor ben seriyorum ya da kendisi seriyor, kirli kıyafetleri sepete atıyor, bulaşık ve çamaşır makinesini hep o çalıştırıyor, dürdüğümüz kıyafetleri eline veriyorum dolaplara o yerleştiriyor. yemek yerken sofraya taşınacak malzemeleri götürüyor vb. böyle anlatınca evde çocuk işçi çalıştırıyomuşum gibi oldu.
çocuğun kendi kendine yemek yemeyi öğrenmesi bile bir meziyet . ben Ece'yi mama sandalyesine veya altına bir şey serip yere otutuyorum önüne de yiyecek bir şeyler koyuyorum, döke saça, mıncıklayarak, suyunu sıkarak yiyor; ama zamanla yeme şekli bile gelişti, eskiden her yer daha çok batıyordu, bardağı tutamıyordu, şimdi daha çok konuya hakim.
siz neler yapıyorsunuz?
kismet, vardir bundada bir hayir
sagol melodicim
sanada iyi tatiller
tugranin resimlerini gördüm masallah cok tatli olmus rabbim esirgesin
