Öncelikle ileri geri yazanları bir kenara bırakın. Dünyada çocukla boşanmış ne ilk ne de son insan olacaksınız. Ayrılık da sevdaya dahil.
Ben boşanan kadın açısından değil, boşanmış ailede büyüyen çocuk olarak yazayım. Hani şu "yazık o çocuğa" denilenlerden biri olarak :)
Benim annemler ben 6,5 yaşımdayken ayrıldılar. Aldatma, şiddet vs asla yoktu, sadece anlaşamıyorlardı, tartışıyorlardı. Annem 33 yaşındaydı ayrıldıklarında.
Anne-babamın ayrı olmasına dair, ne ayrılık sürecinde ne sonrasında, herhangi bir travma yaşadım. Bu da başta annemle babam olmak üzere bütün ailemin sayesinde. Eğer eşiniz belirttiğiniz gibi iyi bir babaysa zaten çocuğunuz direkt baba kaynaklı sıkıntı çekmeyecektir, eğer babası düzgün davranırsa.
"Tartışma çıkacak mı" gerginliği olan bir evde büyümektense, ikisini ayrı ayrı görmeyi ama ikisiyle de mutlu olmayı ben tercih ederim. Hem ben mutluyum, hem onlar mutlu.
Benimkilerin ikisi de evlenmedi, kendi kararlarıyla. Ben hep "ileride ben kendi hayatımı kuracağım, tek başınıza kalmayın, istiyorsanız evlenin benim için hiç sıkıntı yok" dedim.
Dolayısıyla eğer boşanmaya kararlıysanız, işleri çirkinleştirmeden ve hem sizin hem çocuğun psikolojisi için pedagog desteği ile boşanırsanız, anne babası ayrı ama huzurlu bir çocuğunuz olma ihtimali yüksek.