- 23 Mart 2015
- 8.936
- 14.791
- 248
- Konu Sahibi Pink_Butterfly92
-
- #381
Cok zor durumda kalip kayinbabam soyledigi icin saklama gbi bir durumumuz olmadi. Yoksa aslaaaa bilmelerini istemezdim. Asla
bu arada bi kulanoco yazmis kayninizla bukadar samimiyet? fazla yuzgoz olmussunuz. telefon numarasi olmayacak kadar degil ama tedavinizi soylemeyin kimseye. ben anneme bile soylemistim...
Kaynına anlatırken karısını kötülemesen sadece gereksiz bir hareket derdim.
Sen adama karısını kötüle, iğne bile vermem diye tehdit et vs vs.
Seni anlıyorum ama gereksiz saldırganlık yapıyorsun. Amacın asla çözüm değil. Çaktırmadan saldırıyorsun. Kimse kimseyi anlamak zorunda değil,, herkes kendi duvarını kendi örecek.
Çok gereksiz bir konuşma üzgünüm kırılmanızı istememIyi geceler arkadaşlar. Baktim bunlar gelmiyor benim de icimde baya bir birikti. Kaynima mesaj attim. Once cocugu olmayan bir kadinin hissettiklerini kaleme aldigi uzun bir yazi gonderdim... Okurmusun diye sordum. Okurum sen yeterki iste falan dedi. Okuduktan sonra
Gelen cevap ; " Yarisina kadar okudum ama inan bana sanki yaşadım. Seni ve abimin yaşadiklarini resmen hissettim. Çok kotu oldum pink "
Dedi. Bende tamamini okumasini istedim.
" Bana neden bugune kadar hissettiklerini soylemedin " diye sordu
O zaman hersey daha farkli olabilirdi dedi. Bende derdimi herkesle paylasmayacagimi bunun ozel bir konu oldugunu soyledim. Sonra da kendisine " bizi zamn zaman kendi halimize birakmalisin biz yigenimizi cok seviyoruz bize kendimizi eksik hissettirdin " dedim. O da bu konuda artik cok daha duyarli olacagini bizim uzulmemizi istemedigini soyledi.
Sonra bende eltim hakkinda " sana belki kizamam sen erkeksin. Ama karina karssi cok ofkeliyim deyip burda bahsettigim konulardan bahsettim. Tabiki karisini savundu. Bende ona bundan sonra benden hicbirsey istemeyin size bir igne dahi vermeyecegim dedim.
O da bana boyle dusunme beni uzuyorsun biz bir aileyiz suan sacmaliyosun ama seni kirmak istemiyorum. Evet sen kotu donemler geciyorsun abimle , ama x in sucu yok dedi.
Bende son olarak " beni sen anliyosan anla , baskasinin anlamasi da pek umrumda degil , kimseden de bisey istemiyorum. Bundan sonra karinla merhaba merhaba dedim. Eger beni anlamassan ayni muameleyi sana da gosterecegim dedim.
Daha sonra cvp vermesine firsat vermeden uyuyorum iyi geceler yazdim.
Ama o yaziyi gondermem falan ne bilim ajitasyon yapar gibi oldu sanki. Ben oyle hissettim
konunuzu başından itibaren okudum, davranışlarınız çok abartılı geldi bana. benim çok samimi arkadaşım 13 yıldır evli ve çocuğu olmuyor. gençliğimizden itibaren kadın hastalıklarında benzer süreçlerden geçtik. ikimizde pcos hastasıyız, sorunlarımız benzer. o benden 5 yıl önce evlendi. tedavi sürecindeydi ben evlendiğimde. bu yöndende kaderimiz ortak olacak diye konuşurduk hep. çünkü doktor banada doğal yollarla çocuğun olmaz demişti.
onun hala çocuğu yok ben evlendikten 2 ay sonra hamile kalmışım. şans, kader ne derseniz. o kadar düşünmüyordum ki hamilelik olasılığını 10. haftada doktora adet olamıyorum diye gittiğimde öğrendim. bir gün bile senin çocuğun var benim yok gözüme sokma tribine girmedi. bana her geldiğinde çocuğuma hediyeler aldı. ben hassasım ay benim yanımda konuşmayın olmadı hiç. etrafımda başka örneklerde var çocuğu olmayan sizin gibi davranına hiç rastlamadığım için garipsiyorum belki kusuruma bakmayın.
sizin benim çocuğum olmuyor, çok hassasım davranışınızı oruç tutup yemek yiyenlere karşı agresif olanlara benzettim. tamam oruç gibi bir tercih değil çocuk ama sizin durumunuz bu diye insanların coşkularını dizginlemeye çalışmanız tuhaf. benim eltim yok ama eşimin ablasının çocuğu olmuyordu, kızım doğduğunda soğuk algınlığı oldu diye 1 hafta yaklaşamadı yeğenine içi içini yedi, yeğenimi ne zaman kucağıma alacağım diye. senin oldu benim olmadı diye kucağına almasaydı bütün aile delirdi herhalde yazık derdik.
ha sizi tuhaf buldum eltiniz ve kaynınızda çok normal davranmıyor size karşı. en son yazdığınız mesaj o kadar gereksiz olmuş ki. bunu anlayabilecek, size hak verebilecek olsa bile konuyu eltinize getirip ortalığı karıştırıyor durumuna sokmuşsunuz kendinizi. bazen en iyi tepki tepkisizliktir. tam hiç birşey olmamış gibi davranırlarken konuyu yine açıp boşu boşuna uzatmışsınız mevzuyu.
Konuyu ilk günden beri takip edenlerdenim hatta nasıl olmuş da yorum yapmamışım şaşırdım.
Kaynınızın ve eltinizin "gelin çocuğu sevin" diye saçma bir baskı yapması çok çocukça. Yaşları kaç bilmiyorum, söylediyseniz de kaçırmışım ben. Ancak gerçekten çocukça.
Eşimin kalabalık bir ailesi var. Bende elti de çok, kayın da. Bir sürü yeğeni oldu eşimin evliliğimiz boyunca, hatta yeğeninin çocuğu bile oldu. Aile ile oldukça iyi ilişkilerim var (vardı demek daha doğru aslında). Her birinin hamileliğinde de doğumunda da yanlarındaydım. Hem yardım ettim hem tüm eksiklerini karşıladım elimden geldiğince. Ancak hiç biri günlük rutin olarak resim atmadılar, iki gün gitmesek tavır koymadılar. Böyle saçmalık mı olur? Herkesin hayatı, herkesin düzeni var.
Benim erkek kardeşim ile gelinimin 13 sene boyunca çocukları olmadı. Kimse sebebini bilmez. Herkese "istemiyoruz, erken" dediler geçtiler. Sadece ben ve bir kuzenim biliyorduk tedavi olunduğunu. Aslında gerçekten 6-7 sene istemediler de sonra da istediklerinde olmadı işte. Bence sağı solu susturup gerilmemenin tek yolu bu süreci minimum kişi ile paylaşmak.
2,5 yaşında bir yeğenim var şimdi. Hala millet sorar (gelin benimle yaşıt). "Neden bu kadar geç yaptılar çocuk?" diye, "tembeldiler, keyiflerine düşkündüler, anca yaptılar" der geçerim.
Umarım siz de bir gün evladınıza kavuşursunuz ancak olur da olmaz ise bir bebek evlat edinir bir hayat kurtarırsınız belki de, kimbilir. (bir teyzemin kızı evlatlıktır. mesela o kuzenimi de kendimizden ayırmayız. O dramatik bir hikaye. Anlatıp keyif kaçırmayayım şimdi)
Allahım Hayırlı Evlâd eylesin size amin olmuyorsa çokda yıpranmamak gerek RABBİMİZİN takdiri demek gerekSon yazdığınız mesaj gereksız daha doğrusu esıyle alakalı soyledın son sıze bır ıgne bıle almam kısmı gereksız olmuş.
Onun dışında ben tup bebek annesıyım, 3 . denemede ılk oğluma kavuştum.
Cok zor zamanlar gecırdım , psıkolojım bozuldu , ısımı bıraktım , bazen haftalarca evden dışarı çıkmadım.
Ben anne olmayı gerçekten cok ıstedım . Bu süreçteyken abımlerın ılk cocuguda 2 yasındayken ısteyerek tekrar hamıle kaldığını ogrendım. Bana bunu o kadar olağan o kadar normal müjdeledi ki , burkuldum. Eve gidip annemi arayıp tebrık ederım yenıden babaanne oluyormuşsun dıyıp yüzüne kapadım telefonu.
Ben abımle ve yengemle cok yakınım bu olay seneler once oldu, yengemı yerı geldı ablam yerıme en yakınım yerıne koydum. Onların zaten cocugu cok kucukken bende tedavı surecının en sancılı ve sıcak anlarını yasarken bunu yapmamalılardı dıye duşundum , kı hala aynı seyı dusunurum. O bebek doğamadı, sağlıklı bır gebelik degıldı.
Daha sonra yenıden hamıle kalmış, bu defa bana soylemedı cunku bu defada transfer olmak uzereydım . Benım artık 3. tedavım pozıtıf olduğunda yengemde bana 5 haftalık hamıle olduğunu soyledı.
Ben bu duyguları bu yoksunluğu en uçlarda yasıyordum , 19 yasındaydım ılk defa bana sızın normal yollarla cocugunuz olmayacağı gıbı tup bebekle bıle olmayabılır dendıgınde. Kucuklugume verıyorum .
Daha sonra başka gebelıklerım oldu normal yolla, detaylara gırmek ıstemıyorum. Nıhayet eremedı onlar bır sekılde . 2016 senesınde korunmayı bıraktık ve hamıle kaldım. Bu defada sağlıklı mı degıl mı , normal mı degılmı dıye cok yıprandım. Cunku 2 sene once ölü doğum yapmıştım ve ölümden dönmüştüm. Yine yengem hamile kaldı, aldırdı . Bu defa ılkı gıbı degıldım. Cunku hem bır cocugum vardı , hemde onun ıkı cocuguda buyumustu yenıden ısteyebılırlerdı.
Benım o gebelıgımde nıhayetıne ermedı , 2017 de yenıden hamıle kaldım . Yengem yıne hamıleydı
Bu defa o cok ıstedı ama abım hıc ıstemedıgı ıcın ağlaya ağlaya kürtaj oldu , bende o kürtaj olduğu gun hamıle olduğumu ogrendım .
Kısacası suanda 31 yasındayım 12 senedır çocuk problemlerı ıcındeyım.
Yaşadım anlıyorum demek için buradayım.
Şimdi biri 8.5 diğeri 1 yasında olmak üzere iki cocugum oldu.Geriye dönük baktığımda mücadelemle gurur duyuyorum ama kendimide çok üzdüm kabul ediyorum . Bunu daha evvel ıkı konuya daha yazdım ama
KADER GAYRETE HAYRAN dır.
Canim senin neler hissettigini o kadar iyi anliyorumki benimde gorumcemin cocugu olmuyo ben bunu oglum dogduktan sonra ogrendim ama her zaman yaninda dikkat ettim davranislarima cocuklarimin arasi hep yakin olsun istemistim ama gorumcemin durumundan dolayi hep erteledim oglum 5 yasinda simdi istedimki onunda bir cocugu olsun ve bende oyle hamile kaliyim ama malesef oyle olmadi oglumun kardes israrlarina dayanamadim ve simdi hamileyim ama hala gorumcemle paylasamadim elbette ogrenicek ama onu uzmekten cekindigim icin hala soyleyemedimEger konumdaki yorumlari okusaydiiniz tek olmadigimi görurdunuz... Ben onun oldu benim olmadi tribine de asla girmiyorum... Sizin yaşamaamaniz baskasinin yasamayacagi anlamina da gelmiyor.
Son durum ne oldu cok merak ettm ve kaynınıza attgınz mesajı buraya da yazar msnz ayrıca ben surecin en başından beri size hak verdm ama artık kendimizi geri çekme zamanı, benim eltim de dogum yaptı hastane de yarım saat gördm,, evine de bi hafta sonra gittk altını taktik orda da bi saat oturduk çıktık ne ben ne eşim doğru dürüst bebeğe bile bakmadık bırakın kuçaga almayı, çunku eltim surekli ben nazardan cok korkarım diyp durdu, ne gerek var boyle bi insana yakın olmaya ne de bebeğine bakmaya ... Daha sonra ne gördm ne gittm , siz de kendinizi geri çekin
Yaşın çok genç. Çocuk sahibi olacaksın inşallah. Burada benimde olmadı ama böyle yapmadım örnekleri doğru değil. Herkes kendi duygularına göre yaşar. Sevgili konu sahibi kaynınız ve eltiniz ile bu çocuk vs konuşmalarınızı gereksiz buluyorum. Onlar sizi anlamaz. Ben bile çocuğum olmuyor sizi anlamam. Herkes kendi yaşadığını bilir. O yüzden lütfen onlara normal davranın. Kapayın bütün konuları. Çok sevdiğim bir laf var. Gül dünya seninle Gülsün. Ağla ama yalnız. Ne yaşıyorsanız anlatmaya çalışmayı bırakın lütfen.
Son yazdığınız mesaj gereksız daha doğrusu esıyle alakalı soyledın son sıze bır ıgne bıle almam kısmı gereksız olmuş.
Onun dışında ben tup bebek annesıyım, 3 . denemede ılk oğluma kavuştum.
Cok zor zamanlar gecırdım , psıkolojım bozuldu , ısımı bıraktım , bazen haftalarca evden dışarı çıkmadım.
Ben anne olmayı gerçekten cok ıstedım . Bu süreçteyken abımlerın ılk cocuguda 2 yasındayken ısteyerek tekrar hamıle kaldığını ogrendım. Bana bunu o kadar olağan o kadar normal müjdeledi ki , burkuldum. Eve gidip annemi arayıp tebrık ederım yenıden babaanne oluyormuşsun dıyıp yüzüne kapadım telefonu.
Ben abımle ve yengemle cok yakınım bu olay seneler once oldu, yengemı yerı geldı ablam yerıme en yakınım yerıne koydum. Onların zaten cocugu cok kucukken bende tedavı surecının en sancılı ve sıcak anlarını yasarken bunu yapmamalılardı dıye duşundum , kı hala aynı seyı dusunurum. O bebek doğamadı, sağlıklı bır gebelik degıldı.
Daha sonra yenıden hamıle kalmış, bu defa bana soylemedı cunku bu defada transfer olmak uzereydım . Benım artık 3. tedavım pozıtıf olduğunda yengemde bana 5 haftalık hamıle olduğunu soyledı.
Ben bu duyguları bu yoksunluğu en uçlarda yasıyordum , 19 yasındaydım ılk defa bana sızın normal yollarla cocugunuz olmayacağı gıbı tup bebekle bıle olmayabılır dendıgınde. Kucuklugume verıyorum .
Daha sonra başka gebelıklerım oldu normal yolla, detaylara gırmek ıstemıyorum. Nıhayet eremedı onlar bır sekılde . 2016 senesınde korunmayı bıraktık ve hamıle kaldım. Bu defada sağlıklı mı degıl mı , normal mı degılmı dıye cok yıprandım. Cunku 2 sene once ölü doğum yapmıştım ve ölümden dönmüştüm. Yine yengem hamile kaldı, aldırdı . Bu defa ılkı gıbı degıldım. Cunku hem bır cocugum vardı , hemde onun ıkı cocuguda buyumustu yenıden ısteyebılırlerdı.
Benım o gebelıgımde nıhayetıne ermedı , 2017 de yenıden hamıle kaldım . Yengem yıne hamıleydı
Bu defa o cok ıstedı ama abım hıc ıstemedıgı ıcın ağlaya ağlaya kürtaj oldu , bende o kürtaj olduğu gun hamıle olduğumu ogrendım .
Kısacası suanda 31 yasındayım 12 senedır çocuk problemlerı ıcındeyım.
Yaşadım anlıyorum demek için buradayım.
Şimdi biri 8.5 diğeri 1 yasında olmak üzere iki cocugum oldu.Geriye dönük baktığımda mücadelemle gurur duyuyorum ama kendimide çok üzdüm kabul ediyorum . Bunu daha evvel ıkı konuya daha yazdım ama
KADER GAYRETE HAYRAN dır.
Canim senin neler hissettigini o kadar iyi anliyorumki benimde gorumcemin cocugu olmuyo ben bunu oglum dogduktan sonra ogrendim ama her zaman yaninda dikkat ettim davranislarima cocuklarimin arasi hep yakin olsun istemistim ama gorumcemin durumundan dolayi hep erteledim oglum 5 yasinda simdi istedimki onunda bir cocugu olsun ve bende oyle hamile kaliyim ama malesef oyle olmadi oglumun kardes israrlarina dayanamadim ve simdi hamileyim ama hala gorumcemle paylasamadim elbette ogrenicek ama onu uzmekten cekindigim icin hala soyleyemedim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?