Merhaba kızlar
Bu aralar yazacak fazla birşeyim olmadıgı icin okuyup çıkıyorum.efsunecigim maalesef bu aralar fazla bir bomba haberim yok ama önümüzdeki günler ne gösterecek bilemem:))
Havalar cok kötüydü buraya bile azda olsa kar yağdı duşunun...neyse sonunda hava düzeldi ve benimde ruh Halim düzeldi.hic sevmem soğukları,yağmurları...gecen gun bir arkadaşımla görüştüm epeydir konuşmamıştık..eşiyle bosanacagini öğrendim halbuki çöktükler bir ailelerdi ,bebekleri olmuyor diye tup bebek yapmışlardı ilkinde bir cocukları ikincisinde ise ikizleri olmuştu.yani 3 cocuk yaptılar ve cok istedikleri bir şeydi.demekki bu kadar zor bir yoldan gecmis olmak bile onları bir arada tutmaya yetmedi diye düşündüm.halbuki birbirlerini ne kadar cok seviyorlardı...cok da üzüldüm bu yola girmelerine ama cok kararlilar ve ayrılıyorlar..bende sanki bebeğim olunca dünyadaki butun dertlerimin biteceğini düşünüyorum,esimi zaten cok seviyorum,bebeğimde olunca tamamlanacakmisim gibi geliyordu ama birden bu gercegi düşündüm de hic de olmayacak birşey değil..hayat ne süprizlere dolu..
Aslında size anlatmayacaktim cunku anlatacak halim yoktu,ama simdi yazmaya karar verdim.bundan 15 gun önce esim sabah işyerime geldi ki hic yapmadığı bir şey,cunku cok yogun olur bana benimle konuşması gerektiğini söyledi.ben tabi hemen kötü birşey olduğunu hissettim. Baktimki gözleri kızarmış muhtemelen ağlamış...cok endişeli.."".bende bir yara çıktı onceleri cok önemsemedim ama. Bugün bir doktor arkadasıma gösterdim ve bana derhal daha donanımlı bir hastaneye gitmemi söyledi"" dedi..bende sakinliğimi korumaya çalışarak kötü birşey olabilrmi dedim ve maalesef olabilir büyük ihtimalle kötü birşey dedi.....ve kızlar bir anda dünya basima yıkıldı..ben simdi ist.a gidiyorum dedi bende ben seni Yanliz göndermem bende geliyorum dedim.ve hemen apar topar çıktık eve bile uğramadan ist a gittik.ama ne gitmek....o yol sanki yıllarca sürdü...yol boyu konuştuk en kötüsü ne olabilir dedik iste kemoterapiler vsvsv ama nasıl bir endise icimde anlatamam...sanki bir anda dunyanın sonu geldi,hersey karardı benim icin...butun yol boyunca dua ettim,tanrım ben bebek falan istemiyorum esimi istiyorum,o olmayacaksa bebeği ne yapayım o benim yasama amacım onsuz bir hayat düşünemem diye...esime de sen nereye ben oraya dedim..sen ölürsen bende fazla yaşamamam dedim.kesinlikle bende olmeliyim dedim..gercektende bunu hissettim kızlar..onsuz bir hayatın benim icin hicbir tadı tuzu olmazdı.o benim bu hayattaki en iyi dostum arkadasım sırdaşım beraber eğlendiğim biricik sevgilim diye düşündüm...dünyada hiçkimseyi onun kadar sevmemem diye düşündüm..ne anne ne baba ne kardes benim acımı dindiremez...
Neyse kızlar cok ajitasyonlu yapmayim..ist da derhal bu konuda uzman bir profesöre gittik önce adamı yerinde bulamadık.saatlerce onu bekledik..hayatımda hicbir şeyi bu kadar korkarak endişeye beklemedim...neyse doktor geldi ve bizi bir anda rahatlatan o şeyi söyledi..neyseki korktuğumuz gibi birşey değilmiş,,,virüslerden kaynaklanan bir yaraymis..tabiki görüntüsü bir tümör gibi oldugundan cok karıştırılıyor dedi ve bir arkadaşına daha gösterdi.kesin olarak virüs dediler hemen antiviral tedaviye başladık.yinede önlem olsun diye patolojiye parca yollandı ama henüz sonucu çıkmadı.hala endişeye onu bekliyorum.ama bu Arada esime düşkünlüğüm daha da arttı.onu bir saniye gözümün üzerinde ayırmak istemiyorum.hastalikli bir durum oldu bu...acayip bir kaybetme korkusu geliştirdim..bu nasıl gecer ne kadar sürer bilemem...ama sunu gördüm ki esinizde mutluysaniz onunla gecen her saniye size verilmiş bir hediye...böyle hayati kendimize zindan etmek ne kadar gereksiz ne kadar bosmus..eşinizin kıymetini bilin kızlar...hayatta Yanliz olmak kadara kötü bir şey yok ve maalesef bu yalnızlığı bebeklerimizde değilde esinizle gidermeye çalışın bebekte olursa ne ala..olmazsada dunyanın sonu değil...belkide bu olay bu gercegi görmem icin yaşandı bilemem...