Anneniz de benim gibi duygusal anlamda kendini koruyamıyor. Annemin vefatından sonra yani 23 yıldır bizi yok sayan anne tarafımla, dedemin ölümü üzerine hem de kilometrelerce yolu uçarak gidip gorusmek zorunda kaldım. İçimden gelmiyordu,, beni tanıyanlar gitme dediler, kardeşim de yalnız giderim sen gelme dedi ama o aileden sadece dedemin ara sıra gelip gitmesi/araması sebebiyle ve onunla "annemin babası" diyerek bağ kurduğumdan gittim maalesef. Geldiğimden beri içim dışıma çıkarcasına ağlıyorum. O kadar tiksindim ve yok olmak istedim ki o insanların arasında... Bir de bunca yıldır inşa ettiğim koca koca kapıları (hiçbir zaman çalınmamış olsalar da) şu an açmışım gibi korkunç duygular içindeyim.
Anneniz pişman olmasın da siz zaten gitmemişsiniz çok da iyi etmişsiniz. Aman gerçeklerden kopmayın, tecrubelerinize guvenin. Yoksa insanlık yaptığınız için kendinizden nefret eder hale geliyorsunuz.