merhabalar. birkaç kez bu konuyu anlatmıştım ama ben yine bu konuda çok fazla zorlanıyorum. yksye hazırlanıyorum, ve evde babam ve ben yaşıyoruz sadece. annemi kaybettim küçükken. babam da evi çöp ev yapmış durumda. gerçekten akıl hastası denecek hareketleri var. evde kedimiz var, afedersiniz onun pisliğini eliyle alıyor ve sonra adam akıllı yıkamıyor elini. dışarıda yerde bi kağıt parçası bile bulsa eve getiriyor. kedimizin kirli kumunu değiştiriyorum, kirli kumları evde tutuyor. iki çuval var şu an ve atmıyor attırmıyor da. 15 yıllık gazeteler falan var evde iki oda dolusu çer çöp böyle asla atmıyor. ve her şeyi geçtim asla benimle sağlıklı bi iletişimi yok. ne zaman yanına gidecek konuşacak olsam git başımdan diyor. 5 yıllık toksik bi ilişkim vardı onun için de konu açmıştım. annem olmadığı için itip kakıyorlardı beni sürekli eski sevgilim ve annesi. şu anda kendimi o kadar yalnız ve boğulmuş hissediyorum ki uzun zamandır. mesela dışarıdan bi yemek kokusu geliyor, benim de canım çekiyo ama evde onu yapacak kimse yok. ders çalışmam gerekiyo benim de zamanım olmuyo. arkadaşlarımın evlerine gidiyorum tertemiz ve bi ışık var evlerinde her şeye rağmen. bizim ev öyle değil, çöplük gibi. yani kafamda bi anne figürü bile yok. bana birinin yemek yapması, evimi odamı temizlemesi, beni koşulsuz sevmesi gerçekten dünyada cenneti yaşamak gibi bişey gibi geliyor. asla gerçek değilmiş gibi. ve her an istemsizce bu sevgiyi aradığımı fark ediyorum. ama asla bulamayacağımı da biliyorum. arkadaşlarım var dışarıda hem de çok fazla ama eve geldiğimde hep böyle oluyor. eve gelmek istemiyorum bu yüzden. yemek yapmaktan temizlikten ev işinden babamdan her şeyden o kadar sıkıldım ki. bazen çok bunalıyorum, bi kahve içmek için insan yok evde. ve bu hep böyle. hatta 4 5 yıl kadar önce bu düzenden gerçekten çok yorulduğum için yemek yemeyi bırakmıştım. hala kan değerlerimde demirim 2 buçuk. hem ruhsal hem fiziksel olarak çöküyorum artık. kimseden aile sevgisi görmüyorum, inanılmaz yalnız ve kimsesiz hissediyorum kendimi. böyle bir evde, asla sevgi görmeden, böyle bi babayla yaşamak, üstüne üstlük bu 5 yıllık toksik ilişki tüketti beni. dışarıda hiç böyle bi insan değilim hatta hiç derdim yok sanarlar beni ama hiç öyle değil. her an intihar var aklımda bi süredir. çünkü gerçekten kendimi değersiz hissediyorum ve yıllardır artarak devam ediyor bu his. çünkü bana bu değeri veren hiç kimse yok ve tek başıma yetememeye başladım. eski sevgilim beni sürekli küçümserdi değersiz hissettirirdi, babam da öyle. ve sanki beynime içime işledi bunlar benim. online psikolog için bile para vermiyor babam. git dersinle uğraş yine ne var falan diyor. sanki hobi olarak bunları düşünüyormuşum gibi. devlet hastanesinden randevu aldım ama 20 gün sonraya ancak bulabildim. zaten devlet psikiyatristlerinden terapi alma gibi bir imkanım da olmuyor ilaç yazıyorlar sadece. gerçekten çıkmazda hissediyorum. ne yapacağımı bilmiyorum.