- 29 Nisan 2015
- 26.564
- 91.289
- 598
- Konu Sahibi maricinmaricin
-
- #21
O farketmeden bişeyler yavaş yavaş atsanız farkeder mi acaba?
Devlet hastanelerinden muayene için almazlar ilaç parasının da çok tutacağını sanmıyorumaynen öyle. gerçekten uğraşılması aşırı zor bi insan. tedavi olmaya ikna olabilir ama bir kuruş bile para vermek istemez asla ilaçlar için bile. kendisi bi sorununun olduğunu düşünmüyor ama
kendi çabalarımla olmuyor. sürekli büüyk çöp poşetleriyle çıkarıyorum bişeyler ama gerçekten bitmek bilmiyor çünkü zaten aynı hale getiriyor geri bi iki haftaya eviO farketmeden bişeyler yavaş yavaş atsanız farkeder mi acaba?
Nasıl yani zehirler ?vasi davası açıp vasisi olacak... 6-7 ay sürer, ya da sağlık bakanlığına ihbarda bulunacak. Beldiyeye haber verirse belediye gelir zehirler...
asla iletişimimiz yok. günde 5 dk görüyoruz birbirimizi. yani gidip böyle böyle güzelce anlatsam tedavi olması için diyeceği tek şey yine git başımdan olur. çalışmıyor emekliDevlet hastanelerinden muayene için almazlar ilaç parasının da çok tutacağını sanmıyorum
Evet hastalık olduğunu düşünse yapmaz ,bir gün işime yarar mantığıyla çer çöp doldurup atmaması onun mantıklı bişey yaptığını sanmasından ..
İnternetten bulup örnekle anlatabilirsiniz
Bilmiyorum nasıl iletişiminiz ama onun da problemleri var ki böyle dışa vuruyor ..
Çalışmıyor mu çalışsa belki kafası dağılır
Nasıl yani zehirler ?
Bence o da kendi içinde çok yalnızlaşmış onun adına da üzüldüm iletişime bile kapatmışasla iletişimimiz yok. günde 5 dk görüyoruz birbirimizi. yani gidip böyle böyle güzelce anlatsam tedavi olması için diyeceği tek şey yine git başımdan olur. çalışmıyor emekli
Adamın mutlaka tedavi olması gerek ,olmazsa sürekli belediye temizlese yine aynı olacak
Tedaviyi kabul edeceğini sanmıyorum hiç ,iletişim dahi kurmak istemiyor anlattığı kadarıyla ,çok zor bi durum
Kıyamam Keşke aynı şehirde olsaydık. Takmamaya çalış bu sıkıntılar seni daha da kamçılasın ders çalışmak için. inşallah iyi bir üniversite kazanırsın bundan sonraki hayatında sevgi dolu bir yuva kurarsınankaradayım <3
Kıyamam sana yanımda olmanı ve bir anne şevkatiyle sarmak istedim seni, bak cnm o evden kurtulmaya çalış, kaç yaşındasın bilmiyorum ama tahminen 18 den büyüksün, tavsiyem devletten yardım isteyip o çöp evi boşaltıp babanızı tedaviye almaları , ve sana da sığınma sağlamaları, başka da aklıma gelen Hicbir şey yok, bu dünya gerçekten çok acımasız çok, sakın yılma , kendine bir iş bul çalış ve hayatını kurmaya bak cnm , kendini yanlız hissetme çünkü seni hergun izleyen ve aslında sen farkında olmadan sana yardım eden bir Rabbimiz var ve o hep seninle ...merhabalar. birkaç kez bu konuyu anlatmıştım ama ben yine bu konuda çok fazla zorlanıyorum. yksye hazırlanıyorum, ve evde babam ve ben yaşıyoruz sadece. annemi kaybettim küçükken. babam da evi çöp ev yapmış durumda. gerçekten akıl hastası denecek hareketleri var. evde kedimiz var, afedersiniz onun pisliğini eliyle alıyor ve sonra adam akıllı yıkamıyor elini. dışarıda yerde bi kağıt parçası bile bulsa eve getiriyor. kedimizin kirli kumunu değiştiriyorum, kirli kumları evde tutuyor. iki çuval var şu an ve atmıyor attırmıyor da. 15 yıllık gazeteler falan var evde iki oda dolusu çer çöp böyle asla atmıyor. ve her şeyi geçtim asla benimle sağlıklı bi iletişimi yok. ne zaman yanına gidecek konuşacak olsam git başımdan diyor. 5 yıllık toksik bi ilişkim vardı onun için de konu açmıştım. annem olmadığı için itip kakıyorlardı beni sürekli eski sevgilim ve annesi. şu anda kendimi o kadar yalnız ve boğulmuş hissediyorum ki uzun zamandır. mesela dışarıdan bi yemek kokusu geliyor, benim de canım çekiyo ama evde onu yapacak kimse yok. ders çalışmam gerekiyo benim de zamanım olmuyo. arkadaşlarımın evlerine gidiyorum tertemiz ve bi ışık var evlerinde her şeye rağmen. bizim ev öyle değil, çöplük gibi. yani kafamda bi anne figürü bile yok. bana birinin yemek yapması, evimi odamı temizlemesi, beni koşulsuz sevmesi gerçekten dünyada cenneti yaşamak gibi bişey gibi geliyor. asla gerçek değilmiş gibi. ve her an istemsizce bu sevgiyi aradığımı fark ediyorum. ama asla bulamayacağımı da biliyorum. arkadaşlarım var dışarıda hem de çok fazla ama eve geldiğimde hep böyle oluyor. eve gelmek istemiyorum bu yüzden. yemek yapmaktan temizlikten ev işinden babamdan her şeyden o kadar sıkıldım ki. bazen çok bunalıyorum, bi kahve içmek için insan yok evde. ve bu hep böyle. hatta 4 5 yıl kadar önce bu düzenden gerçekten çok yorulduğum için yemek yemeyi bırakmıştım. hala kan değerlerimde demirim 2 buçuk. hem ruhsal hem fiziksel olarak çöküyorum artık. kimseden aile sevgisi görmüyorum, inanılmaz yalnız ve kimsesiz hissediyorum kendimi. böyle bir evde, asla sevgi görmeden, böyle bi babayla yaşamak, üstüne üstlük bu 5 yıllık toksik ilişki tüketti beni. dışarıda hiç böyle bi insan değilim hatta hiç derdim yok sanarlar beni ama hiç öyle değil. her an intihar var aklımda bi süredir. çünkü gerçekten kendimi değersiz hissediyorum ve yıllardır artarak devam ediyor bu his. çünkü bana bu değeri veren hiç kimse yok ve tek başıma yetememeye başladım. eski sevgilim beni sürekli küçümserdi değersiz hissettirirdi, babam da öyle. ve sanki beynime içime işledi bunlar benim. online psikolog için bile para vermiyor babam. git dersinle uğraş yine ne var falan diyor. sanki hobi olarak bunları düşünüyormuşum gibi. devlet hastanesinden randevu aldım ama 20 gün sonraya ancak bulabildim. zaten devlet psikiyatristlerinden terapi alma gibi bir imkanım da olmuyor ilaç yazıyorlar sadece. gerçekten çıkmazda hissediyorum. ne yapacağımı bilmiyorum.
Canım benim kıyamam sana benim bir arkadaşım vardı öyle bir hayatı vardı ki hani böyle dizilerde olur dersin böyle yaşamlar var mı ya abartiyorlar tam olarak öyleydi evleri yaşantıları alkolik bir baba şiddet açlık ne ararsan var ve kız öyle bir sarıldı ki derslerine çünkü tek çaresi buydu ilkokuldan itibaren öyle çalıştı öyle başarılı oldu ki hep burslu kazandı okudu ve şimdi çok başarılı bir beyin cerrahı oldu yurtdışında çok güzel bir hayat yaşıyor annesine Türkiye'den en güzel evi aldı babadan kurtuldular hayatı değişti yani demem o ki bunu hırs haline getirip derslerine sarıl tek kurtuluşun bu kendi kaderini kendin bicmen lazım malesef şartlar bu şekilde bunu kendi avantajın haline getir güzellikler seni bulsun inşaallahmerhabalar. birkaç kez bu konuyu anlatmıştım ama ben yine bu konuda çok fazla zorlanıyorum. yksye hazırlanıyorum, ve evde babam ve ben yaşıyoruz sadece. annemi kaybettim küçükken. babam da evi çöp ev yapmış durumda. gerçekten akıl hastası denecek hareketleri var. evde kedimiz var, afedersiniz onun pisliğini eliyle alıyor ve sonra adam akıllı yıkamıyor elini. dışarıda yerde bi kağıt parçası bile bulsa eve getiriyor. kedimizin kirli kumunu değiştiriyorum, kirli kumları evde tutuyor. iki çuval var şu an ve atmıyor attırmıyor da. 15 yıllık gazeteler falan var evde iki oda dolusu çer çöp böyle asla atmıyor. ve her şeyi geçtim asla benimle sağlıklı bi iletişimi yok. ne zaman yanına gidecek konuşacak olsam git başımdan diyor. 5 yıllık toksik bi ilişkim vardı onun için de konu açmıştım. annem olmadığı için itip kakıyorlardı beni sürekli eski sevgilim ve annesi. şu anda kendimi o kadar yalnız ve boğulmuş hissediyorum ki uzun zamandır. mesela dışarıdan bi yemek kokusu geliyor, benim de canım çekiyo ama evde onu yapacak kimse yok. ders çalışmam gerekiyo benim de zamanım olmuyo. arkadaşlarımın evlerine gidiyorum tertemiz ve bi ışık var evlerinde her şeye rağmen. bizim ev öyle değil, çöplük gibi. yani kafamda bi anne figürü bile yok. bana birinin yemek yapması, evimi odamı temizlemesi, beni koşulsuz sevmesi gerçekten dünyada cenneti yaşamak gibi bişey gibi geliyor. asla gerçek değilmiş gibi. ve her an istemsizce bu sevgiyi aradığımı fark ediyorum. ama asla bulamayacağımı da biliyorum. arkadaşlarım var dışarıda hem de çok fazla ama eve geldiğimde hep böyle oluyor. eve gelmek istemiyorum bu yüzden. yemek yapmaktan temizlikten ev işinden babamdan her şeyden o kadar sıkıldım ki. bazen çok bunalıyorum, bi kahve içmek için insan yok evde. ve bu hep böyle. hatta 4 5 yıl kadar önce bu düzenden gerçekten çok yorulduğum için yemek yemeyi bırakmıştım. hala kan değerlerimde demirim 2 buçuk. hem ruhsal hem fiziksel olarak çöküyorum artık. kimseden aile sevgisi görmüyorum, inanılmaz yalnız ve kimsesiz hissediyorum kendimi. böyle bir evde, asla sevgi görmeden, böyle bi babayla yaşamak, üstüne üstlük bu 5 yıllık toksik ilişki tüketti beni. dışarıda hiç böyle bi insan değilim hatta hiç derdim yok sanarlar beni ama hiç öyle değil. her an intihar var aklımda bi süredir. çünkü gerçekten kendimi değersiz hissediyorum ve yıllardır artarak devam ediyor bu his. çünkü bana bu değeri veren hiç kimse yok ve tek başıma yetememeye başladım. eski sevgilim beni sürekli küçümserdi değersiz hissettirirdi, babam da öyle. ve sanki beynime içime işledi bunlar benim. online psikolog için bile para vermiyor babam. git dersinle uğraş yine ne var falan diyor. sanki hobi olarak bunları düşünüyormuşum gibi. devlet hastanesinden randevu aldım ama 20 gün sonraya ancak bulabildim. zaten devlet psikiyatristlerinden terapi alma gibi bir imkanım da olmuyor ilaç yazıyorlar sadece. gerçekten çıkmazda hissediyorum. ne yapacağımı bilmiyorum.
19 yaşındayım18 den küçükseniz devlet koruması talep edin bence
Ancak kediyi alıp barınağa götürebilirler...o kısmını şaka yaptım. ilk 2 bölümü dikkate alın lütfen
Başka bir akrabanız var mı ? Fırsatınız olsa eğer babanızı bırakabilir misiniz ?merhabalar. birkaç kez bu konuyu anlatmıştım ama ben yine bu konuda çok fazla zorlanıyorum. yksye hazırlanıyorum, ve evde babam ve ben yaşıyoruz sadece. annemi kaybettim küçükken. babam da evi çöp ev yapmış durumda. gerçekten akıl hastası denecek hareketleri var. evde kedimiz var, afedersiniz onun pisliğini eliyle alıyor ve sonra adam akıllı yıkamıyor elini. dışarıda yerde bi kağıt parçası bile bulsa eve getiriyor. kedimizin kirli kumunu değiştiriyorum, kirli kumları evde tutuyor. iki çuval var şu an ve atmıyor attırmıyor da. 15 yıllık gazeteler falan var evde iki oda dolusu çer çöp böyle asla atmıyor. ve her şeyi geçtim asla benimle sağlıklı bi iletişimi yok. ne zaman yanına gidecek konuşacak olsam git başımdan diyor. 5 yıllık toksik bi ilişkim vardı onun için de konu açmıştım. annem olmadığı için itip kakıyorlardı beni sürekli eski sevgilim ve annesi. şu anda kendimi o kadar yalnız ve boğulmuş hissediyorum ki uzun zamandır. mesela dışarıdan bi yemek kokusu geliyor, benim de canım çekiyo ama evde onu yapacak kimse yok. ders çalışmam gerekiyo benim de zamanım olmuyo. arkadaşlarımın evlerine gidiyorum tertemiz ve bi ışık var evlerinde her şeye rağmen. bizim ev öyle değil, çöplük gibi. yani kafamda bi anne figürü bile yok. bana birinin yemek yapması, evimi odamı temizlemesi, beni koşulsuz sevmesi gerçekten dünyada cenneti yaşamak gibi bişey gibi geliyor. asla gerçek değilmiş gibi. ve her an istemsizce bu sevgiyi aradığımı fark ediyorum. ama asla bulamayacağımı da biliyorum. arkadaşlarım var dışarıda hem de çok fazla ama eve geldiğimde hep böyle oluyor. eve gelmek istemiyorum bu yüzden. yemek yapmaktan temizlikten ev işinden babamdan her şeyden o kadar sıkıldım ki. bazen çok bunalıyorum, bi kahve içmek için insan yok evde. ve bu hep böyle. hatta 4 5 yıl kadar önce bu düzenden gerçekten çok yorulduğum için yemek yemeyi bırakmıştım. hala kan değerlerimde demirim 2 buçuk. hem ruhsal hem fiziksel olarak çöküyorum artık. kimseden aile sevgisi görmüyorum, inanılmaz yalnız ve kimsesiz hissediyorum kendimi. böyle bir evde, asla sevgi görmeden, böyle bi babayla yaşamak, üstüne üstlük bu 5 yıllık toksik ilişki tüketti beni. dışarıda hiç böyle bi insan değilim hatta hiç derdim yok sanarlar beni ama hiç öyle değil. her an intihar var aklımda bi süredir. çünkü gerçekten kendimi değersiz hissediyorum ve yıllardır artarak devam ediyor bu his. çünkü bana bu değeri veren hiç kimse yok ve tek başıma yetememeye başladım. eski sevgilim beni sürekli küçümserdi değersiz hissettirirdi, babam da öyle. ve sanki beynime içime işledi bunlar benim. online psikolog için bile para vermiyor babam. git dersinle uğraş yine ne var falan diyor. sanki hobi olarak bunları düşünüyormuşum gibi. devlet hastanesinden randevu aldım ama 20 gün sonraya ancak bulabildim. zaten devlet psikiyatristlerinden terapi alma gibi bir imkanım da olmuyor ilaç yazıyorlar sadece. gerçekten çıkmazda hissediyorum. ne yapacağımı bilmiyorum.
Ahh ya cigeri komple söktün bizim ablacımmerhabalar. birkaç kez bu konuyu anlatmıştım ama ben yine bu konuda çok fazla zorlanıyorum. yksye hazırlanıyorum, ve evde babam ve ben yaşıyoruz sadece. annemi kaybettim küçükken. babam da evi çöp ev yapmış durumda. gerçekten akıl hastası denecek hareketleri var. evde kedimiz var, afedersiniz onun pisliğini eliyle alıyor ve sonra adam akıllı yıkamıyor elini. dışarıda yerde bi kağıt parçası bile bulsa eve getiriyor. kedimizin kirli kumunu değiştiriyorum, kirli kumları evde tutuyor. iki çuval var şu an ve atmıyor attırmıyor da. 15 yıllık gazeteler falan var evde iki oda dolusu çer çöp böyle asla atmıyor. ve her şeyi geçtim asla benimle sağlıklı bi iletişimi yok. ne zaman yanına gidecek konuşacak olsam git başımdan diyor. 5 yıllık toksik bi ilişkim vardı onun için de konu açmıştım. annem olmadığı için itip kakıyorlardı beni sürekli eski sevgilim ve annesi. şu anda kendimi o kadar yalnız ve boğulmuş hissediyorum ki uzun zamandır. mesela dışarıdan bi yemek kokusu geliyor, benim de canım çekiyo ama evde onu yapacak kimse yok. ders çalışmam gerekiyo benim de zamanım olmuyo. arkadaşlarımın evlerine gidiyorum tertemiz ve bi ışık var evlerinde her şeye rağmen. bizim ev öyle değil, çöplük gibi. yani kafamda bi anne figürü bile yok. bana birinin yemek yapması, evimi odamı temizlemesi, beni koşulsuz sevmesi gerçekten dünyada cenneti yaşamak gibi bişey gibi geliyor. asla gerçek değilmiş gibi. ve her an istemsizce bu sevgiyi aradığımı fark ediyorum. ama asla bulamayacağımı da biliyorum. arkadaşlarım var dışarıda hem de çok fazla ama eve geldiğimde hep böyle oluyor. eve gelmek istemiyorum bu yüzden. yemek yapmaktan temizlikten ev işinden babamdan her şeyden o kadar sıkıldım ki. bazen çok bunalıyorum, bi kahve içmek için insan yok evde. ve bu hep böyle. hatta 4 5 yıl kadar önce bu düzenden gerçekten çok yorulduğum için yemek yemeyi bırakmıştım. hala kan değerlerimde demirim 2 buçuk. hem ruhsal hem fiziksel olarak çöküyorum artık. kimseden aile sevgisi görmüyorum, inanılmaz yalnız ve kimsesiz hissediyorum kendimi. böyle bir evde, asla sevgi görmeden, böyle bi babayla yaşamak, üstüne üstlük bu 5 yıllık toksik ilişki tüketti beni. dışarıda hiç böyle bi insan değilim hatta hiç derdim yok sanarlar beni ama hiç öyle değil. her an intihar var aklımda bi süredir. çünkü gerçekten kendimi değersiz hissediyorum ve yıllardır artarak devam ediyor bu his. çünkü bana bu değeri veren hiç kimse yok ve tek başıma yetememeye başladım. eski sevgilim beni sürekli küçümserdi değersiz hissettirirdi, babam da öyle. ve sanki beynime içime işledi bunlar benim. online psikolog için bile para vermiyor babam. git dersinle uğraş yine ne var falan diyor. sanki hobi olarak bunları düşünüyormuşum gibi. devlet hastanesinden randevu aldım ama 20 gün sonraya ancak bulabildim. zaten devlet psikiyatristlerinden terapi alma gibi bir imkanım da olmuyor ilaç yazıyorlar sadece. gerçekten çıkmazda hissediyorum. ne yapacağımı bilmiyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?