Her gece yatağıma uzanıp,gözlerimi kapadığımda,aklımdan zerre çıkmıyor..Nerede olduğu,kiminle olduğu..hatta kimi düşündüğü..Bazılarıyla yaşamış olduğu bazı şeyler aklıma geldiğinde deli gibi kıskanıyorum kelimenin tam manasıyla hıçkırıklara bürünüyorum...Kaçamak bakışlarla göz göze geldiğimiz anlarda, koşarak boynuna sarılmak isteyişlerim gün gün artıyor. Her nerede olursa olsun, bana onu hatırlatan her şeyi hayatımdan çıkaramıyorum.Onu özlediğimde, onu görmek istediğimde, artık esadüfler yaratmak istemiyorum.Yalnızlığa boğulup ona hasret çeksemde, ne olur dön diye haykıramıyorum.Galiba onu UNUTAMIYORUM..!! Bizimkisi bir yaşanmışlık bile değildi,onu bu denli seviyordum ama o sevmeye belki de cürret bile edemedi..Yanıbaşımda gerçekleri gördüğüm halde ondan kendimi alamıyorum...Ona yaralarım var desem; yara bandı şurada der,yaralarımı senin sarmanı istiyorum desem çekip gider..Sanırım biz;yaralarıyla mutlu olmaya daha yatkın bir kültüre sahibiz...
(( Ne kadar sana unut desem de unutmanın zorluğunu iliğime kadar hissediyorum ve erteliyorum her gün işte bu gün unutacağım diye..sabah oluyor,ben kaldığım yerden devam ediyorum..Unutamıyorum.