- 16 Mayıs 2015
- 3.910
- 4.897
- 133
Sizin ki size ilgi De göstermemiş her seyi siz yapıp üstelik yapısmıssınız adama. O da hiç kaybetme korkusu olmadan mantıken ilerlemiş gbi geldi bana
Sizin ki size ilgi De göstermemiş her seyi siz yapıp üstelik yapısmıssınız adama. O da hiç kaybetme korkusu olmadan mantıken ilerlemiş gbi geldi banaEş seçimi yaparken değerinizi bildirin. Önce kendinize değer verin sonra başkalarından değer görmeyi bekleyin
İbret olsun size yaşadıklarım.
Aşık oldum resmen peşinden ben koştum. Sevgiliyken cumartesi de çalıştığım için işten çıkıp görüşmek için ayağına giderdim. 2 saat otobüs yolcuğu yapardım. Kendisi bir kere bile bana gelmedi.
Evlendik, kendi istediği muhitte oturduk. Çünkü o muhitte okumuş, alışmış hem işine de yakınmış. Benim her sabah 5'te uyanıp akşam 8'de eve gelmem, günde 4 saat yolculuk çekmem umrunda bile olmadı. İstifa etmek istedim ona da izin vermedi.
Her gün işinin zorluğundan bahsetti durdu. İstifa et dedim, destek oldum cesaret edemedi. Bütün gün elinden telefon düşmedi ne sohbet ne muhabbet. Her gece koltukta uyuyakaldı yatağa bile gelmedi.
Para biriktirdim (ona rağmen) ev almaya kalktım, onun istediği muhite param yetmediği için biraz uzak yerlerden baktım evlere mecbur. Kendi istemediği için benimle emlakçıya bile gelmedi. Ne halin varsa gör dedi. Ya insan arkadaşı rica etse, dese ki gel beraber gidelim bakmaya, emlakçıyla yalnız bırakma beni dese bir erkek olarak kalkıp gelmez mi? Gerçi zamanında sevgiliyken gel işyerime bi görün rahatsız eden oluyo arada dediğimde "sen napacağını bilirsin" deyip gelmemişti. Ben zaten napacağımı biliyorum sana ihtiyacım olduğundan seni çağırmıyorum ki erkek olarak varlığı hissettir, arkamı yaslayabileceğim biri var diyebileyim diye çağırdım seni. Zaten babamdan babalık görmemişim hep kendi ayaklarımın üstünde durmuşum insan sırtını dayayabileceği birini istemesi suç mu? Maddi anlamda değil bu ben çalışır kimseye yük olmam çok şükür.
Bitti artık dayanamıyorum, ufak bebeğim var, ne yapacağımı netleştiremiyorum. Keşke buradan babalara ulaşabilsem, desem ki kız çocuklarınızı çok sevin. Sevin ki kendilerine ilk ilgi gösteren hödüklerin peşinden koşup gitmesinler.
Kilit nokta 'aılesı begenınce'Ben başından beri evlenmek için görüştüm kendisiyle. Yani görüştüğüm herkesle. Onun da ailesi beni beğenince oldu galiba her şey.
Kesinlikle "canım kendim" :) Alışmışız işte ben yaparım, ben taşırımlara. Kendi anne babanızı görüyorsunuz, annenizin babanıza olan tavizlerini görüyorsunuz, doğrusu bu zannediyorsunuz. Ama siz en doğrusunu yapıyorsunuz gerçekten.Kendinizi sevmez, kendinize değer vermezseniz, ilişkide sürekli veren taraf siz olursanız bir süre sonra dövünmeye ve karşı tarafı suçlamaya başlarsınız. Halbuki kimse sizi zorlamamıştır, kafanıza silah dayamamıştır. Evet baba sevgisi çok önemli, 33 yaşındayım babamla ilk kez bu sene telefonda konuşmaya başladım.. sizi anlıyorum ama hiç kimseden sevgi beklemeden kendinizi sevmeyi, kendinizi şımartmayı öğrenmeniz gerekiyor.. illa bir erkeğin sevgisi şart değil, biz ne kadar kendimizi seversek o kadar seviliriz bunu unutmayın. siz kendinize değer vermezseniz kimse vermez, herkes alışır sizin fedakarlığınıza hep daha fazlasını beklerler, siz itiraz edince de kötü olursunuz, yaptığınız onca şey unutulur... hiçbir şey için geç değil, kendi konforunuz için yapabileceğiniz her şeyi yapın. Biz de ev tuttuk, benim iş yerime 3 dk yürüme mesafesinde, eşim ise kırk dakika yürüyor her gün. Bunu ben dile getirmeden böyle oldu, çünkü konforuma çok düşkünüm, virüs dönemimde toplu taşıma kullanamam, eşime de bisiklet al dedim. sürekli baba sevgisi eksikliğini dillendirmeyin, insanlar bunu da kullanır. ben eşime hiç yansıtmam. babamla da minimum düzeyde görüşüyorum artık, hiç zamanında yaşadığım kırgınlıkları anlatmam eşime. hep güçlü dururum, kimseden şımartılmayı beklemem, kendimi şımartırım, canım kendim.. özünde kendimizden başka kimsemiz yok..
Siz ilk ilgi gösterenin peşinden gitmemişsiniz ki, her şeyi kendiniz yapmışsınız hep siz koşmuşsunuz peşinden kaçınılmaz olan da olmuş. Babalar ve kız çocukları olayına katılıyorum ama ,Eş seçimi yaparken değerinizi bildirin. Önce kendinize değer verin sonra başkalarından değer görmeyi bekleyin
İbret olsun size yaşadıklarım.
Aşık oldum resmen peşinden ben koştum. Sevgiliyken cumartesi de çalıştığım için işten çıkıp görüşmek için ayağına giderdim. 2 saat otobüs yolcuğu yapardım. Kendisi bir kere bile bana gelmedi.
Evlendik, kendi istediği muhitte oturduk. Çünkü o muhitte okumuş, alışmış hem işine de yakınmış. Benim her sabah 5'te uyanıp akşam 8'de eve gelmem, günde 4 saat yolculuk çekmem umrunda bile olmadı. İstifa etmek istedim ona da izin vermedi.
Her gün işinin zorluğundan bahsetti durdu. İstifa et dedim, destek oldum cesaret edemedi. Bütün gün elinden telefon düşmedi ne sohbet ne muhabbet. Her gece koltukta uyuyakaldı yatağa bile gelmedi.
Para biriktirdim (ona rağmen) ev almaya kalktım, onun istediği muhite param yetmediği için biraz uzak yerlerden baktım evlere mecbur. Kendi istemediği için benimle emlakçıya bile gelmedi. Ne halin varsa gör dedi. Ya insan arkadaşı rica etse, dese ki gel beraber gidelim bakmaya, emlakçıyla yalnız bırakma beni dese bir erkek olarak kalkıp gelmez mi? Gerçi zamanında sevgiliyken gel işyerime bi görün rahatsız eden oluyo arada dediğimde "sen napacağını bilirsin" deyip gelmemişti. Ben zaten napacağımı biliyorum sana ihtiyacım olduğundan seni çağırmıyorum ki erkek olarak varlığı hissettir, arkamı yaslayabileceğim biri var diyebileyim diye çağırdım seni. Zaten babamdan babalık görmemişim hep kendi ayaklarımın üstünde durmuşum insan sırtını dayayabileceği birini istemesi suç mu? Maddi anlamda değil bu ben çalışır kimseye yük olmam çok şükür.
Bitti artık dayanamıyorum, ufak bebeğim var, ne yapacağımı netleştiremiyorum. Keşke buradan babalara ulaşabilsem, desem ki kız çocuklarınızı çok sevin. Sevin ki kendilerine ilk ilgi gösteren hödüklerin peşinden koşup gitmesinler.
Kesinlikle "canım kendim" :) Alışmışız işte ben yaparım, ben taşırımlara. Kendi anne babanızı görüyorsunuz, annenizin babanıza olan tavizlerini görüyorsunuz, doğrusu bu zannediyorsunuz. Ama siz en doğrusunu yapıyorsunuz gerçekten.
Eş seçimi yaparken değerinizi bildirin. Önce kendinize değer verin sonra başkalarından değer görmeyi bekleyin
İbret olsun size yaşadıklarım.
Aşık oldum resmen peşinden ben koştum. Sevgiliyken cumartesi de çalıştığım için işten çıkıp görüşmek için ayağına giderdim. 2 saat otobüs yolcuğu yapardım. Kendisi bir kere bile bana gelmedi.
Evlendik, kendi istediği muhitte oturduk. Çünkü o muhitte okumuş, alışmış hem işine de yakınmış. Benim her sabah 5'te uyanıp akşam 8'de eve gelmem, günde 4 saat yolculuk çekmem umrunda bile olmadı. İstifa etmek istedim ona da izin vermedi.
Her gün işinin zorluğundan bahsetti durdu. İstifa et dedim, destek oldum cesaret edemedi. Bütün gün elinden telefon düşmedi ne sohbet ne muhabbet. Her gece koltukta uyuyakaldı yatağa bile gelmedi.
Para biriktirdim (ona rağmen) ev almaya kalktım, onun istediği muhite param yetmediği için biraz uzak yerlerden baktım evlere mecbur. Kendi istemediği için benimle emlakçıya bile gelmedi. Ne halin varsa gör dedi. Ya insan arkadaşı rica etse, dese ki gel beraber gidelim bakmaya, emlakçıyla yalnız bırakma beni dese bir erkek olarak kalkıp gelmez mi? Gerçi zamanında sevgiliyken gel işyerime bi görün rahatsız eden oluyo arada dediğimde "sen napacağını bilirsin" deyip gelmemişti. Ben zaten napacağımı biliyorum sana ihtiyacım olduğundan seni çağırmıyorum ki erkek olarak varlığı hissettir, arkamı yaslayabileceğim biri var diyebileyim diye çağırdım seni. Zaten babamdan babalık görmemişim hep kendi ayaklarımın üstünde durmuşum insan sırtını dayayabileceği birini istemesi suç mu? Maddi anlamda değil bu ben çalışır kimseye yük olmam çok şükür.
Bitti artık dayanamıyorum, ufak bebeğim var, ne yapacağımı netleştiremiyorum. Keşke buradan babalara ulaşabilsem, desem ki kız çocuklarınızı çok sevin. Sevin ki kendilerine ilk ilgi gösteren hödüklerin peşinden koşup gitmesinler.
Arafta kalmamın tek sebebi çocuğum zaten. Onun böyle bir ortamda büyümesini, bizi örnek almasını asla istemem. Yoksa bana olan olmuş. Eşim yok gibi davranabilirim evde onu görmezden gelebilirim sorun değil.Siz zaten evliliği i ve sevgililiği tek başınıza yaşamışsınız. Bunun ibret olacak bir yanı yok ki. Azıcık aklı olan bir insan bu ilişkinin yürümeyeceğini görürmüş ama gözünüze perde inmiş sanırım. Çocuk kısmına girmeyeceğim olan olmuş ona yapacak bir şey yok. Çocuğunuzu bu ortamda büyütürseniz kadınların tüm tavizleri veren taraf olması gerektiğini ve erkeklerin de kadınlara bir lütuf olduğunu düşünerek büyüme riski çok yüksek benim gözümde. Eşiniz size hiç ilgi göstermediği halde siz konuyu babanızın sevgisizliğine bağlamışsınız. Sizin çocuğunuz ne halde olur bir düşünün yani.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?