Kızlar ne düşüneceğimi bilmediğim iğrenç bi noktadayım. Şu an hastanedeyim 13 haftalık hamileyim ama bebeğimin yaşama şansını oldukça düşüren bi kaç sorun keşfedildi. Bu yüzden gebeliği sonlandırma kararı aldık. Kolay değildi ama gelecek şu andan daha korkunç geldi. Hele bebeklere kadınlara yapılanları okuduğumuz şu zamanda hem fiziksel hem zihinsel engelli bi birey ben ya da babası yokken ne kendini koruyabilir ne bakımı yapabilirdi zaten. Gerçi bunları yapabilecek kadar uzun yaşama ihtiyali de baya bi düşüktü. Sadece kadın doğum değil bu sorunlara sahip çocuğu olan ailelerle görüştüm. Çocuk doktorlarıyla görüştüm. Çocuk doktorunun şahit oldukları, 14 aylı kkızıyla yaşadıklarını anlatan annenin söyledikleri, üzgünüm ama ben yapamadım. Neyse burası zaten bi dönüm noktasıyken çarşamba günü hastaneye yattım. Refakatçim yok çünkü olabilecek tek kişi şu an çocuğuma bakıyor. 2 yaşındaki oğlumun annemin acil durum listesinden ha bire beni araması (özellikle beni arıyor), gece sayıkladığını öğrenmek, gündüz sorun olmasa da gece ağladığını bilmek, özlemek ağır geliyo. Geldiğim günden beri gece ne zaman uyumak istesem önce bi posta ağlıyorum. Gidecek olana, var olana, eşimin yanımda olamayışına, burda tek başıma kalışıma, verdikleri ilacın bi şeye yaramamasına. 3 gündür tek çektiğimin mide bağırsak sorunları olması, artık mideme kramplar girmesi, inanır mısınız karın ağrısından kıvranmayı yeğleyecek noktadayım. Dedim ki daha büyüyüp hissedince karnımda ölğrse, doğumda ölürse, doğumdan sonra ölürse bunu kaldıramam toparlanamam. Ama şu durumda bana daha iyi gelmiyor. İlacı arttırabilirler ama yapmıyorlar. Bugün cumartesi bu sabah doktorlar gelmedi, ultrasona girmedim dün sabah hareket etmese de kalp atışı hala vardı. Yanlış mı yapıyorum diye düşünmeye başladım. İmza verip çıksam gidicek daha iyi bi yer bilmiyorum. Özele gitsem para yetmez. Oğlumu görmem için idare edebileceklerini söylediler ama görürsem hem ben hem oğlum daha çok hırpalanırız diye cesaret edemiyorum. Artık kafamı toplayamıyorum modum düştü, enerjim düştü, keyfim kayboldu, 4. Günde böyleysem bir hafta çekmek zorunda kalırsam napıcam? Yaşadığım her sorun normal, bekliyicez diyolar ha bire.
Eşime anlatamıyorum, yanımda olamadığı için zaten stresli. Anneme anlatamıyorum kadın ikiye mi bölünsün. Üzülür. Kardeşim desen şu halimi görse benden önce ağlamaya başlar. Herkes arayıp bu da geçer gençsin sağlıklı ni evladın var diye teselli ediyor. Artık bunları duymak bile canımı sıkmaya başladı. Ben yatarken kimseye söylemiştim bilerek bunları duymak sorunları anlatmak istememiştim. Ama hiçbişey düşündüğüm gibi gitmiyor, sandığım kadar güçlü kuvvetli değilmişim. Yalnız kaldığım her an açılmaya hazır bi çeşmem var. Tek isteğim içindekileri dökmekti. Birine anlatamıyor olmak beni daha çok yıpratıyor. Eğer okuduysanız teşekkür ederim.
