Yeni doğum yaptım, zor günler geçiriyorum

gulu_gulu .!.:

Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum hamileliğimden beri ona duygularımı yaşadıklarımızı yazıyorum anı defteri gibi, ayrıca 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum hamileliğimden beri ona duygularımı yaşadıklarımızı yazıyorum anı defteri gibi, ayrıca 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.

Genişletmek için tıkla...

tobotsever .!.:

Aramıza hoşgeldin güzel anne :)
Yaşadıkların o kadar normal ki.. hiç bişey için suçlu hissetme kendini. Emin ol kimse istese vermezsin gözünden sakinirsin kuzunu bu endişelerin bile ne kadar güzel bı anne olacağını gösteriyor ileride. 2 çocuğum var birincisi büyüdü hatta bugünlerde tuvaletini kendisi yapmayı öğrendi. Duygulaniyorum ne kadar hızlı geçti zaman diye :)) inan çok hızlı gececek. 19.aydan bildiriyorum su çok güzel evet emziriiyorsaniz uykusuz kalacaksınız evet bazen bazı şeyleri yapamayacaksınız ama ileride hepsi bitecek. İlk çocuğumu dışarda büyüttüm desem yalan olmaz. Banada oglumada çok iyi geliyordu. Önümüz bahar koyun pusetine çıkın dışarı oh mis hem temiz havada güzel uyur hem siz evde kalmamış olursunuz. Öyle öyle gececek günler. Bı bakmışsın benim gibi çocukları yanına alıp herhangi bi yeşil alana pikniğe gider olmuşsun tüm baharı yazı yesilliklerde geçirmeyi planlıyorum bu şekilde. Bebek arabasının altına koy kilimini, termosunu bide sevdiğin bı yiyecek oh tamamdır. İnan güzel günler gelecek. Bana istediğin zaman yazabilirsin destek olurum elimden geldiğince.

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum hamileliğimden beri ona duygularımı yaşadıklarımızı yazıyorum anı defteri gibi, ayrıca 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum hamileliğimden beri ona duygularımı yaşadıklarımızı yazıyorum anı defteri gibi, ayrıca 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum hamileliğimden beri ona duygularımı yaşadıklarımızı yazıyorum anı defteri gibi, ayrıca 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.

Genişletmek için tıkla...

umran80 .!.:

Beş aylık oğlum Bill iki ay kucağımda yaşadı desem abartmış olmam sütünde az en baştan beri bende lohusa depresyonu yaşadım iki ay sürdü sürekli ağladım eş desteği yok niye ağlıyorsun bile demedi neyin var diye bir kere sarılmadi eşim eşim var ailtn var ben atlattım sende atlatırsın hormon etkisi geçecek güle güle büyüt

Genişletmek için tıkla...

gulu_gulu .!.:

Merhaba hanımlar. rahatsızlıklarım olduğu için zor bir hamilelik sürecinden sonra 17 gün önce sezeryan doğum yaptım. hamileliğimden önce pandemi başlamıştı sokak yasakları, eve hapsolma vs. arkasından hamile kaldım yine eve hapsoldum hamileyim virüs bulaşmasın diye dışarı pek çıkamadım ama yine de psikolojik olarak gayet iyiydim sıkıldıkça kardeşlerime anneme markete falan gittim internette takıldım kitap falan okudum, bebeğin alışverişlerini yaptım internetten heyecanla yavrumu bekliyordum. Yaşım 37, kamuda memurum, ilk çocuğum, isteyerek planlayarak hamile kaldım ancak çok garip duygular içindeyim bu duygulardan kurtulmam mümkün mü, sizler de yaşadınız mı, geçer mi ne yapmam lazım? Şöyle ki: ben bu bebeğe bakamayacağım diye karamsarlaşıyorum birisi istese al götür diyecek gibiyim ama bir taraftan da çok seviyorum asla kimseye vermem hissindeyim. ağlayınca ağlıyorum en ufak bir rahatsızlığı olsa acısına dayanamayacak gibiyim, bir taraftan da hayatım kısıtlanmış gibi hissediyorum yıllarca bekardım rahatça gezdim yedim içtim doyasıya uyudum arabama atlayıp istediğim yere gidiyordum şimdi markete bile gidemiyorum bebeğimi bırakıp. Bir daha asla eski hayatıma dönemeyeceğimi, beni çok daha zor günlerin beklediğini düşünüyorum. Nasıl büyüteceğim, dertleri olursa ben nasıl dayanacağım, bu fani dünyaya niye bir canlı getirdim, bu ona haksızlık değil mi falan ilginç şeyler düşünüyorum. Birden büyüyecek bugünler geçecek diyorlar, o zaman da onun büyümesi benim yaşlanmam demek, annemin babamın sevdiklerimin birer birer gitmesi demek diye iyice batıyorum. İlk günler sütüm gelmedi o zaman yanımda annem ablam da vardı bu kadar saçma şeyler düşünmemiştim sadece sütüm gelsin diye ağlıyordum çok şükür geldi. sadece 2 gece kalabildi annem, gündüzleri arada kardeşlerim geldi kısa süreliğine herkes çalışıyor onların da çocukları var zaten, sonra eşimle biz kaldık eşim de gündüz hiç yok yoğun çalışıyor işi bıraksa en çok ben sevineceğim. Bebeğim geceleri uyumuyor bir yeri mi ağrıyor bilemiyorum ağlıyor sürekli kucağıma alıyorum sezeryan yerlerim sızlıyor ama onu düşündüğüm yok Allaha bana bir evlat verdiği için her gün şükrediyorum sağlıklı olsun iyi olsun diyorum. çocuğu olan kadınları şimdi çok iyi anladım desem yeridir bekarken çok abarttıklarını düşünüyordum, annem hep kıymetlimdi ama bravo annecime 4 çocuk büyütmüş kıymeti iyice arttı bende. Karmakarışık duygular yaşıyorum karamsar olsam da bebeğimden bazen uzaklaşsam da yine de her şeyini en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum hamileliğimden beri ona duygularımı yaşadıklarımızı yazıyorum anı defteri gibi, ayrıca 1 yıl boyunca çalışmayıp ona sadece kendim bakmak istiyorum ama bir taraftan da ben anneliği beceremeyecek miyim acaba düşüncesi mevcut. nasıl baş edebilirim şu ruh haliyle lohusa sendromu mu bu? Dengesiz, bir iyi bir kötü, karamsar, her akşam sebepsizce bebeğime bakıp ağlayan bunalımlı bir durumdayım. Güzel şeyler duymaya ihtiyacım var, ablam ve yengelerim doğum yaptıklarında benim yaşadıklarımı yaşamamışlar onlara benim bu halim tuhaf geliyor.

Genişletmek için tıkla...