Kızlar merhaba. Daha yeni birkaç aylık güzel giden bir ilişkim var. Önceki ilişkimden hemen sonra yeni ilişkiye başlamamı hepiniz eleştirmiştiniz ama ben hayatımda ilk defa pragmatik davranıp objektif olarak mutlu olduğum bir ilişkiye başlamıştım ve devam ettim. Eski sevgilim benim icin sevgiliden öte biriydi o yuzden yeni sevgilim de bunu bildigi icin ilk başlarda cok sorun cıkarıyordu, her şeyi ona bağlayıp paranoya yapıyordu. Neyse cok sukur eski sevgili problemini aştık; ancak bu sefer sorun benimle ilgili.
Dediğim gibi eski sevgilim benim icin sevgiliden öteydi cunku benim kücüklüğümden beri babamla olan ilişkim hep en asgari seviyede kaldı. Yani bir sıcaklık, bir ilgi alaka yoktu. Hala daha öyledir bir şey paylaşmayız yani. Otursak birlikte tek kelime etmeyiz. Hayatımda hep bir erkegin böyle sahiplenmesini, baba sıcaklıgının eksikliğini hissettim. Gerçekten ben cok calıstım ama babam yapı olarak mesafeli biri, gerci annemle araları iyi (bir ara ayrılardı) ama ben ne zaman gitsem yanına konusmaya calıssam ya bir sey dusunuyorum der dinlemez ya da telefondadır ya da bir sey okuyorum der. Zaten geldim 22 yasına birkaç seneye evlenip gidecegim iyice resmiyet uzaklık girecek aramıza, cunku annem de hep böyle kendi ailesinden uzak durur, herkes kendi evini bilsin der, küçüklüğüm boyunca bir iki kere falan anca kalmısımdır anneannemlerde, babaannemde bir kere bile kalmadım zaten.
Üzülüyorum böyle olunca, küçükken arkadaslarım babalarıyla sinemaya, alışverişe, yemege giderlerdi ben babamla en son birlikte 3 sene once bir seyler yemeye cıktım, onda da ben yurtdısındaydım babam da is icin gelmisti gelince beni de görmeye geldi bu kadar. Ondan önce de en son kardesim dogdugundaydı iste yaklasık 20 sene önce.
Bu hep bahsettigim eski sevgilim benden 17 yas buyuktu ve bosanmıstı kızı vardı kucuk. Bana hep derdi ki sen de benim kızımsın sen benim canımsın. Bana o kadar şefkatli yaklasıyordu ki yaptıgı onca seye rağmen ben hala iyi anılarımızı hatırlıyorum. Simdiki sevgilim de masallah gercekten gözümün icine bakıyor bir dedigimi ikiletmesinden gectim ben daha bir demeden dedigimi yapan biri. Basta ısınamamıstım cok ama simdi gercekten mutlu oldugumu hissediyorum, artık macera pesinde kosmayacagım cunku sonunda ben uzuluyorum. Kaderde varsa zaten olur ben akısına bıraktım. Su an yüzüm gülüyor cok sukur.
Simdiki sevgilimle aynı yastayız yani benden iki ay kadar kucuk o onemli degil de ne bileyim... O kadar alısmısım ki yası buyuk insanlara. Benim arkadaslarım da hep benden 2-3 yas buyuktur. Ta eskiye bakıyorum o zaman da hep benden 12 yas, 10 yas buyukmus hayatıma giren insanlar. Simdi bazen kendimi onun ablası gibi hissediyorum bazen o kadar cocukca davranıyor ki, gerci her erkek zaman zaman öyle. Gercekten seversen yaş boy kilo sadece birer sayı evet ama zaman gectikce o aşk o sevgi o büyüsünü kaybettikce geriye ne kalacak? İleride mutlu olabilir miyim? Farklı geliyor böyle sanki ne bileyim... Alıskın olmadıgım icin herhalde. Zamanla alısır mıyım bilmiyorum ama sürekli kafamı kurcalıyor bu yas problemi..