Tekrar alıntıladım bunu ...Bu cümleyi sen kurdun "eşimi seviyorum aşığım diye evlendim" yazıyomu orda bnm gözlerim gerçekten bozuk sanırım ayrıca forumun kuralları var din dil ırk mezhep konularına hiç girme benceEsimle evlenirken ayağını yada boyunu kesinlikle sorun yapmadım. Sırf ALLAH rızası üzerine kurulmuş bir evlilikti benimki . Tek dua kutsal topraklara gidebilmek ve bütün Günahlarımdan temizlenmekti. Eşim de bu işi yapıyordu. Bunun için kabul ettim. Hamdolsun umremizi de yaptık ama orda bile çok sorunlar yaşadık.
Ayrıca esim her sorunumuzu gerek benim aileme gerekse bayan Ablalarina! Anlatıyor. Ve beni herkese karaliyorsun. Bundan rahatsız olduğumu söylememe rağmen birsey değişmedi. Bayanlarla samimi olmasi ve birkaç defa yalanina şahit olmam uzaklaştırdı kendini benden.
Ev içerisinde de fazlasıyla uzagiz birbirimize. Benim onunla ilgilenmemi öpüp koklamami istemiyor aksine kendisi de yapmıyor birsey.
Bir bayan olarak cok ağır geliyor bunlar bana
Bana karşı iyi bir tarafı yok çünkü . Dışarıya çok koşturan yardımsever iyilik peşinde koşan kimseyi kırmayan biri. Ama bana karşı öyle değil.
Telefon hiç düşmüyor elinden. Hiç sohbetimiz muhabbetimiz yok.
Ben konuşmak isteyince "ne konusacaksin , derdin mi var eksigin mi var " diyor.
Boşanmak için sebep çok aslında fakat eşimin annesi rahatsız. O taraftan arayip bizim için sabret . Sen akıllı kızsın , onu yola getirirsin diyorlar. Ama ben sabredemiyorum daha fazla.
Kimseye de eşimi karaliyamiyorum . Karaliyamam da. o benden önce beni herkese karaliyor ve suçlu haksız ben oluyorum
olay ne şimdi anlamadımSelamun aleykum arkadaşlar ben yeni üye oldum. Aslında kolay kolay dertlerimi paylaşan biri değilim ama son noktaya geldim sanırım.
Ben 7 ay önce aracı vesilesiyle evlendim. Evlenirken de çok tereddüt yasamistim. Ben uzun boylu güzel biriydim, eşim ise kısa boylu ve ayağı hafif aksiyan biri. Bir şekilde kabul ettik ve evlendik. İkimiz de geçmişte bir evlilik yaptık. Ama ne benim ailem eşimin ilk evliliğini biliyor ne de onun ailesi benim ilk evliligimi. Nisanliyken söylememe karari almistik. Bu konu şimdiye kadar sorun olmadı zaten hiç
Evlendigimizden beri Eşimle sürekli tartisiyoruz. Her tartışmada ayrılma noktasına geliyoruz. Birbirimize karşı ne sevgimiz ne de saygimiz kalmış artık. Çok uzaklaştık birbirimizden.
Eşim yaklaşık 1 hafta önce şehir dışına çıktı. Ve gitmeden önce bana söylemesi gereken birsey olduğunu ve kimseye soylememem gerektiğini söyledi. Ben de buyur dedim.
Benim bir çocuğum var dedi....
Dondum öyle birşey diyemedim. Şaka yapıyor galiba diye düşündüm malesef çok ciddiydi .
Ben saatlerce ağladım. Ne yapacağımı bilemedim. O şekilde bırakıp gitti beni işleri var diye. Şimdi telefonda dahi konuşmuyoruz. Konuşmak istemiyor benimle. Ayrilalim diyor.
Ben de ayrılmak için sebep olarak görüyorum çocuk meselesini ama kimseye anlatma diyor.
Çok karışık anlattim kusura bakmayın lütfen. Ne yapmam gerekiyor cevaplarınızı bekliyorum
Ben eşimi hakir görmüyorum onu yazmamin sebebi kendimin guzel olduğunu ispatlamak için değildi . Yani hani benim bir eksigim bir kusurum olur da onun için eşim beni istemese neyse derim.
İlk evlendigimizde Afedersiniz eşim bana soruyordu sürekli sana yetiyor muyum tatmin edebiliyor muyum diye . Sırf o kırılmasın üzülmesin diye hep evet dedim.
Tabi ki tek sebep çocuk değil dediğim gibi saygı ve sevgi de yok. Ayrıca benim yapmadığım şeyleri başkalarına farklı anlatması da yeterince uzuyor beni.
Ben evlendikten sonra eşime ayak uydurabilmek için çok fedakarlık yaptım.
Tartışmak yada ayrım yapmak için yazmıyorum bunları. Eşim ve ailesi Kürtler. Ailesine sonsuz saygım var. Fakat köye her gidisimizde onlara alışmakta zorlanıyorum. Hiç türkçe konuşmuyorlar . Gorumcelerim türkçe bilmesine rağmen esimle bir araya gelince benim yanımda bile kürtçe konuşuyorlar. Ana dilleri o elbette konuşabilir ler fakat benim yanımda konuşunca acaba benim hakkımda mi konuşuyorlar diye düşünüyorum.
Bunu defalarca eşime ve gorumcelerime söyledim naif bir şekilde . Ama fayda etmiyor.
Hatta en son gidisimizde ben dedim ki kendi kendime çok şükür bu defa alıştım biraz daha . Bir sorun olmadı diye düşündüm.
Döndüğümüzde eniştem bana diyor ki baldiz ne yapmışsın yine. Adam şikayetçiymis senden. Ben şok oldum . Her ne kadar ona ayak uydurmaya calissam da yaranamiyorum.
Eşimi kullanmak için evlenmedim tabiki aşık oldum ona. Ona her baktığımda kalbim yerinden cikacakmis gibi oldu. Çok değer verdim ona ama o hep uzaklaştı. Beni sıkıyorsun. Daraltiyorsun, üzerime gelme dedi hep.
Zaten Evlendigimizden beri toplam 1 ay evde kalmamisizdir. Ya onun ailesinde ya benim ailemde (ki benim aileme bile sırf burda eşimin işleri var diye geliyorduk) artık dışarı çıkmaktan bıkar oldum. Eşimle evde vakit geçirmek istiyordum. Ama o tam tersi. Sadece eşim olsun. Millet evli olduğumu bilsin yeter dusuncesindeydi.
Son dönemlerde de ben buyum ben Doğuluyum beni böyle kabul et demeye başladı.
Anlayamadığım bir evlilik içindesiniz bunu sürdürmek sdc zaman kaybıSeverek evlenmedim ama tanidikca çok sevdim .
Irk ayrımı yapmıyorum . Benim yazdıklarım farklı anlaşılıyor. Kendimi pek ifade edemiyorum sanırım.
Bana karşı iyi bir tarafı yok çünkü . Dışarıya çok koşturan yardımsever iyilik peşinde koşan kimseyi kırmayan biri. Ama bana karşı öyle değil.
Telefon hiç düşmüyor elinden. Hiç sohbetimiz muhabbetimiz yok.
Ben konuşmak isteyince "ne konusacaksin , derdin mi var eksigin mi var " diyor.
Boşanmak için sebep çok aslında fakat eşimin annesi rahatsız. O taraftan arayip bizim için sabret . Sen akıllı kızsın , onu yola getirirsin diyorlar. Ama ben sabredemiyorum daha fazla.
Kimseye de eşimi karaliyamiyorum . Karaliyamam da. o benden önce beni herkese karaliyor ve suçlu haksız ben oluyorum
Güzel arkadaşım kaç yaşındasın sen? Bir evlilik geçirmiş biri olarak, nasıl ikincisini böyle içine sinmeyen bir şekilde yapma cesareti gösterdin? Maddi ihtiyaç sahibi misin? Hayır adam da kendine bir kadın istemiyormuş, o niye evlenmiş...Bana karşı iyi bir tarafı yok çünkü . Dışarıya çok koşturan yardımsever iyilik peşinde koşan kimseyi kırmayan biri. Ama bana karşı öyle değil.
Telefon hiç düşmüyor elinden. Hiç sohbetimiz muhabbetimiz yok.
Ben konuşmak isteyince "ne konusacaksin , derdin mi var eksigin mi var " diyor.
Boşanmak için sebep çok aslında fakat eşimin annesi rahatsız. O taraftan arayip bizim için sabret . Sen akıllı kızsın , onu yola getirirsin diyorlar. Ama ben sabredemiyorum daha fazla.
Kimseye de eşimi karaliyamiyorum . Karaliyamam da. o benden önce beni herkese karaliyor ve suçlu haksız ben oluyorum
Size sorum şu. Evet biz esimle anlasamiyoruz. O da ben de istemiyoruz artık . Ama aileleri ikna edemiyoruz ayrılmak için. Basit geliyor onlar için . Atlatirsiniz alışırsiniz diyorlar.
Sizce çocuğu one sürüp ayrılmak istemem dogru olur mu
Selamun aleykum arkadaşlar ben yeni üye oldum. Aslında kolay kolay dertlerimi paylaşan biri değilim ama son noktaya geldim sanırım.
Ben 7 ay önce aracı vesilesiyle evlendim. Evlenirken de çok tereddüt yasamistim. Ben uzun boylu güzel biriydim, eşim ise kısa boylu ve ayağı hafif aksiyan biri. Bir şekilde kabul ettik ve evlendik. İkimiz de geçmişte bir evlilik yaptık. Ama ne benim ailem eşimin ilk evliliğini biliyor ne de onun ailesi benim ilk evliligimi. Nisanliyken söylememe karari almistik. Bu konu şimdiye kadar sorun olmadı zaten hiç
Evlendigimizden beri Eşimle sürekli tartisiyoruz. Her tartışmada ayrılma noktasına geliyoruz. Birbirimize karşı ne sevgimiz ne de saygimiz kalmış artık. Çok uzaklaştık birbirimizden.
Eşim yaklaşık 1 hafta önce şehir dışına çıktı. Ve gitmeden önce bana söylemesi gereken birsey olduğunu ve kimseye soylememem gerektiğini söyledi. Ben de buyur dedim.
Benim bir çocuğum var dedi....
Dondum öyle birşey diyemedim. Şaka yapıyor galiba diye düşündüm malesef çok ciddiydi .
Ben saatlerce ağladım. Ne yapacağımı bilemedim. O şekilde bırakıp gitti beni işleri var diye. Şimdi telefonda dahi konuşmuyoruz. Konuşmak istemiyor benimle. Ayrilalim diyor.
Ben de ayrılmak için sebep olarak görüyorum çocuk meselesini ama kimseye anlatma diyor.
Çok karışık anlattim kusura bakmayın lütfen. Ne yapmam gerekiyor cevaplarınızı bekliyorum