- 23 Mart 2010
- 2.968
- 31
-
- Konu Sahibi ipektuncer
- #1
Merhaba,
fikirlerinizi almak istediğim bir konu var. Kararsız olduğum, tam ortada olduğum bir konu.
Benim çok sevdiğim bir büyüğüm, bir ablam var. Uzaktan da akrabam. Kolaylık olması açısından Zeynep abla diyeyim ismine.
Bu Zeynep abla 45 yaşında ve 30 yaşındayken eşini kaybetmişti. 2 çocukla dul kaldı. O çocuklar şimdi 25 yaşında (kız) ve 21 yaşında (erkek).
Kız olan, ismine Elif diyelim, başka şehirde üniversite okuyordu. Annesi zar zor okutuyordu tabi, kocasından kalan emekli maaşı ile geçiniyor.
Tüm okul harçlarını, yurt paralarını ben verdim. O zaman ben anne olmamıştım henüz, daha az sorumluluğum vardı maddi olarak. Epeyce bir masrafım oldu Elif'in eğitimi için, bunu özellikle söylüyorum, önemli çünkü fikrinizi soracağım konuda.
Elif okulunu tamamlamadı, gizlice evlendi. Annesine de telefonla bildirdi evliliğini. Zeynep abla yandı tutuştu tabi, çok üzüldü.
Ama uzun sürmedi evlilik, 1 sene sonra Elif annesinin yanına geri döndü. Okulunu da malesef tamamlayamamış oldu.
Bu arada Zeynep ablanın oğlu 2 yıllık bir okul kazandı. Şehir dışında. Ben gene yardım ettim. Orada kalırken ihtiyacı olan temel eşyaların (perde, yatak, havlu, tabak vs) hepsini ben aldım. Elif'e ettğim kadar olmasa da, oğlan için de ara ara maddi yardımlarım oldu.
Bu arada benim bu aileye sevgim nereden kaynaklanıyor derseniz. Çocukluğum ve gençliğimde babamla, üvey annemle hep sıkıntılarım oldu.
Bu Zeynep abla beni hep dinlerdi, hep dertleşirdik, bana kapısını ve sofrasını her zaman açmıştır, ki babam "İpek gelse bile kabul etme" diye tehdit ettiği halde.
Rahmetli eşini de çok severdim ayrıca. Zeynep ablanın ameliyatında kardeşlerindne daha ön plandaydım, onlar değil ben kaldım yanında refakatçi. Samimiyetimizi anlatmak için yazıyorum bunu.
Aramızda şu ana dek geçen tek bir olumsuz olay var. O da kızımla ilgili zaman zaman desteğine ihtiyacım olduğunda, önce "tabi bakarım" deyip, sonra yan çizmesi..
Elbette bakmak zorunda değil, ama kendisi gönüllüce "bakarım" dedi hep. Mesela ben onun yakınına taşındım, güya bakacaktı kızıma. Tabi ki asla hakkını yemem, parayla baktırırdım baksaydı. Çünkü paraya ihtiyacı var, 500 TL emekli maaşı ile 2 çocuk yetiştiren yalnız bir kadın.
Ama "ben hergün gelemem, yorulurum, dayanamam" dedi ve ben de kızımı kreşe verdim. Sonra kendine haftada 3-4 gün gittiği bir bakıcılık işi buldu. Ama rahat bir iş. Mesela rahatlıkla arayıp "bugün başım ağrıyor, gelemiycem" veya "bugün hava yağmurlu, yarın gelirim" tarzında bahaneleri olabiliyor ve çalıştığı kadın da zaten ev hanımı olduğundan anlayış gösteriyordu. Bu olaylar olurken Zeynep abla 40 yaşındaydı ve ciddi bir sağlık sorunu yok. Yani "dayanamam, bakamam" deme lüksünü o kadar maddi sıkıntı içinde nereden buluyor anlamıyorum. Hele 9 aylık hamile halimle işe gelen bir kadın olarak ben asla anlayamıyorum. Ama dayanamadığını söylüyorsa, vardır herhalde bir nedeni.
Kızım domuz gribi olduğunda, ben 10 gün izin kullandım ve kalan 2 gün için ondan rica ettim bakmasını, elbette emeğinin karşılığını vereceğimi bilir kendisi.
"Çalıştığım yerden izin alayım" dedi. Sormuş, çalıştığı kadın da "mühendismiş madem, bulsun başının çaresini, işçi falan olsaydı yardımcı olurdum" demiş. Bunu da bana aynen böyle aktardı Zeynep abla. Hiç bişey demedim, ama üzüldüm çok. Tamam yalan kötü bişey, ama saçma sapan bahanelerle işe gitmeyen biri olarak, şimdi benim kızımla ilgili zor durumumu, çalıştığı bayanın insafına bırakması beni incitti.
Diyelim ki Zeynep ablanın kardeşi, yeğeni, kızı vs hasta olsaydı.. Gene de gider miydi işe.. Hayır tabi ki gitmezdi.
Bu olayın üstüne neredeyse 1 sene onu hiç aramadım. Sonra kızı Elif'in nişanlandığını duydum. Bu arada Elif eşindne ayrıldıktan sonra 4 sene annesinin evinde kaldı, bu süre zarfında ona iş bulmamı istedi annesi. Buldum, 2 ay çalıştı ve ayrıldı. Ayrılırken bana haber bile vermedi, mahcup etti tanıdıklarıma. "Ona kötü davranılıyormuş".. Ayrılma bahanesi bu..
Onun dışında bu 4 sene boyunca asla çalışmadı. Kardeşi de öğrenciydi. Zeynep abla, bakıcılık yaparak bu koca kazıklara (afedersiniz ama öyle) bakmayı sürdürdü.
Elif nişanlandığı için haftasonu hayırlı olsuna gittim evlerine. Her zamanki gibi yoksullar tabi, üzülüyorum görünce. Nişanlısının durumu da kötü, ama o yapacakmış gereken harcamaları. Zeynep abla sadece mutfak eşyası ve nevresim vs tarzı şeyler alacakmış. Koca kız, 2.kez evlenecek. 4 senedir evde, 1 TL kazanmışlığı yok.
Zeynep ablanın oğlunun da alttan dersi varmış, gene okula gidecek gelecek. İş bulabilir mi, belli değil.
"Paraya ihtiyacım var, seneye bu aile beni bırakacak, taşınacaklar. Keşke senin bebeğine baksam, ama hergün gelemeyeceğimi bildiğim için teklif edemiyorum" dedi.
"Eğer bakarsan, temizlik, yemek beklemem senden. Başkasına gitmesin param, hem gözüm arkada kalmasın. Ama sabah arayıp "bugün gelemiyorum" deme şansın olmaz, çünkü ben hergün işe gitmek zorundayım" dedim. Benim aslında çalışmama ihtimalim de var, ama güvenilir biri karşıma çıkarsa çalışırım diyorum.
Kendine güvenemediğini söyledi, anlamıyorum hiç. Hem çok mağdur, hem yaşı genç, hem güvenemiyor kendine..
Kızı Elif'in nişanlısı 1000 tl alıyormuş ve yarısı kiraya gidecekmiş. Faturalar ödenince bişey kalmayacak ellerine diye sızlanıyor.
"E ablacım, Elif de çalışacak, en azından ev alana kadar" dedim. "Yook, Kuran kursuna gidiyor yıllardır, çok karşı hocaları kadının çalışmasına. O bakımdan Elif asla çalışmaz, zaten yapı olarak da çalışmaz" dedi.
Ben ise tam bu konuşmalardan önce Elif'in yemek takımı, bornoz takımı gibi ihtiyaçlarını karşılamayı düşünüyordum..
Bebeğime bakmasın, önemli değil.
Bakıcı aradıktan sonra çok bulurum, aklımda alternatiflerim var zaten. Bulamazsam başka çözümlerim de var.
Ama teklif ediyorum, ihtiyacı var, kabul etmiyor. Kızı 4 senedir evde, bir kasiyer olarak çalışsa ayda 500 TL alsa, tüm çeyizini 4-5 ayda en iyi şekilde tamamlar. Ama akşama kadar ev kızı modunda.
Kararsızım işte.. Birşeyler almak istiyorum, en azından çok iyi markanın yemek takımı müthiş bir kampanya yapmış 280 TL. Ondan alsam diyorum.
Sonra diyorum ki, gitsin çalışsın kendi alsın.
Bazen diyorum ki, Zeynep abla neye yetişsin, öbür çocuğunun harç parası var daha.
Kesinlikle dilenci kültüründe bir kadın da değildir, ben oraya gittim, beni yok canıyla öyle güzel ağırladı ki. Ve ben biliyorum ay sonuna doğru mutfakları, dolapları bomboş. Bu 2 çocuğu kendime emanet gibi görüyorum, babalarını çok severdim, bana çok sahip çıkmış bir insandı.
Off..
Siz ne dersiniz eğer okuysanız buraya kadar..:44:
fikirlerinizi almak istediğim bir konu var. Kararsız olduğum, tam ortada olduğum bir konu.
Benim çok sevdiğim bir büyüğüm, bir ablam var. Uzaktan da akrabam. Kolaylık olması açısından Zeynep abla diyeyim ismine.
Bu Zeynep abla 45 yaşında ve 30 yaşındayken eşini kaybetmişti. 2 çocukla dul kaldı. O çocuklar şimdi 25 yaşında (kız) ve 21 yaşında (erkek).
Kız olan, ismine Elif diyelim, başka şehirde üniversite okuyordu. Annesi zar zor okutuyordu tabi, kocasından kalan emekli maaşı ile geçiniyor.
Tüm okul harçlarını, yurt paralarını ben verdim. O zaman ben anne olmamıştım henüz, daha az sorumluluğum vardı maddi olarak. Epeyce bir masrafım oldu Elif'in eğitimi için, bunu özellikle söylüyorum, önemli çünkü fikrinizi soracağım konuda.
Elif okulunu tamamlamadı, gizlice evlendi. Annesine de telefonla bildirdi evliliğini. Zeynep abla yandı tutuştu tabi, çok üzüldü.
Ama uzun sürmedi evlilik, 1 sene sonra Elif annesinin yanına geri döndü. Okulunu da malesef tamamlayamamış oldu.
Bu arada Zeynep ablanın oğlu 2 yıllık bir okul kazandı. Şehir dışında. Ben gene yardım ettim. Orada kalırken ihtiyacı olan temel eşyaların (perde, yatak, havlu, tabak vs) hepsini ben aldım. Elif'e ettğim kadar olmasa da, oğlan için de ara ara maddi yardımlarım oldu.
Bu arada benim bu aileye sevgim nereden kaynaklanıyor derseniz. Çocukluğum ve gençliğimde babamla, üvey annemle hep sıkıntılarım oldu.
Bu Zeynep abla beni hep dinlerdi, hep dertleşirdik, bana kapısını ve sofrasını her zaman açmıştır, ki babam "İpek gelse bile kabul etme" diye tehdit ettiği halde.
Rahmetli eşini de çok severdim ayrıca. Zeynep ablanın ameliyatında kardeşlerindne daha ön plandaydım, onlar değil ben kaldım yanında refakatçi. Samimiyetimizi anlatmak için yazıyorum bunu.
Aramızda şu ana dek geçen tek bir olumsuz olay var. O da kızımla ilgili zaman zaman desteğine ihtiyacım olduğunda, önce "tabi bakarım" deyip, sonra yan çizmesi..
Elbette bakmak zorunda değil, ama kendisi gönüllüce "bakarım" dedi hep. Mesela ben onun yakınına taşındım, güya bakacaktı kızıma. Tabi ki asla hakkını yemem, parayla baktırırdım baksaydı. Çünkü paraya ihtiyacı var, 500 TL emekli maaşı ile 2 çocuk yetiştiren yalnız bir kadın.
Ama "ben hergün gelemem, yorulurum, dayanamam" dedi ve ben de kızımı kreşe verdim. Sonra kendine haftada 3-4 gün gittiği bir bakıcılık işi buldu. Ama rahat bir iş. Mesela rahatlıkla arayıp "bugün başım ağrıyor, gelemiycem" veya "bugün hava yağmurlu, yarın gelirim" tarzında bahaneleri olabiliyor ve çalıştığı kadın da zaten ev hanımı olduğundan anlayış gösteriyordu. Bu olaylar olurken Zeynep abla 40 yaşındaydı ve ciddi bir sağlık sorunu yok. Yani "dayanamam, bakamam" deme lüksünü o kadar maddi sıkıntı içinde nereden buluyor anlamıyorum. Hele 9 aylık hamile halimle işe gelen bir kadın olarak ben asla anlayamıyorum. Ama dayanamadığını söylüyorsa, vardır herhalde bir nedeni.
Kızım domuz gribi olduğunda, ben 10 gün izin kullandım ve kalan 2 gün için ondan rica ettim bakmasını, elbette emeğinin karşılığını vereceğimi bilir kendisi.
"Çalıştığım yerden izin alayım" dedi. Sormuş, çalıştığı kadın da "mühendismiş madem, bulsun başının çaresini, işçi falan olsaydı yardımcı olurdum" demiş. Bunu da bana aynen böyle aktardı Zeynep abla. Hiç bişey demedim, ama üzüldüm çok. Tamam yalan kötü bişey, ama saçma sapan bahanelerle işe gitmeyen biri olarak, şimdi benim kızımla ilgili zor durumumu, çalıştığı bayanın insafına bırakması beni incitti.
Diyelim ki Zeynep ablanın kardeşi, yeğeni, kızı vs hasta olsaydı.. Gene de gider miydi işe.. Hayır tabi ki gitmezdi.
Bu olayın üstüne neredeyse 1 sene onu hiç aramadım. Sonra kızı Elif'in nişanlandığını duydum. Bu arada Elif eşindne ayrıldıktan sonra 4 sene annesinin evinde kaldı, bu süre zarfında ona iş bulmamı istedi annesi. Buldum, 2 ay çalıştı ve ayrıldı. Ayrılırken bana haber bile vermedi, mahcup etti tanıdıklarıma. "Ona kötü davranılıyormuş".. Ayrılma bahanesi bu..
Onun dışında bu 4 sene boyunca asla çalışmadı. Kardeşi de öğrenciydi. Zeynep abla, bakıcılık yaparak bu koca kazıklara (afedersiniz ama öyle) bakmayı sürdürdü.
Elif nişanlandığı için haftasonu hayırlı olsuna gittim evlerine. Her zamanki gibi yoksullar tabi, üzülüyorum görünce. Nişanlısının durumu da kötü, ama o yapacakmış gereken harcamaları. Zeynep abla sadece mutfak eşyası ve nevresim vs tarzı şeyler alacakmış. Koca kız, 2.kez evlenecek. 4 senedir evde, 1 TL kazanmışlığı yok.
Zeynep ablanın oğlunun da alttan dersi varmış, gene okula gidecek gelecek. İş bulabilir mi, belli değil.
"Paraya ihtiyacım var, seneye bu aile beni bırakacak, taşınacaklar. Keşke senin bebeğine baksam, ama hergün gelemeyeceğimi bildiğim için teklif edemiyorum" dedi.
"Eğer bakarsan, temizlik, yemek beklemem senden. Başkasına gitmesin param, hem gözüm arkada kalmasın. Ama sabah arayıp "bugün gelemiyorum" deme şansın olmaz, çünkü ben hergün işe gitmek zorundayım" dedim. Benim aslında çalışmama ihtimalim de var, ama güvenilir biri karşıma çıkarsa çalışırım diyorum.
Kendine güvenemediğini söyledi, anlamıyorum hiç. Hem çok mağdur, hem yaşı genç, hem güvenemiyor kendine..
Kızı Elif'in nişanlısı 1000 tl alıyormuş ve yarısı kiraya gidecekmiş. Faturalar ödenince bişey kalmayacak ellerine diye sızlanıyor.
"E ablacım, Elif de çalışacak, en azından ev alana kadar" dedim. "Yook, Kuran kursuna gidiyor yıllardır, çok karşı hocaları kadının çalışmasına. O bakımdan Elif asla çalışmaz, zaten yapı olarak da çalışmaz" dedi.
Ben ise tam bu konuşmalardan önce Elif'in yemek takımı, bornoz takımı gibi ihtiyaçlarını karşılamayı düşünüyordum..
Bebeğime bakmasın, önemli değil.
Bakıcı aradıktan sonra çok bulurum, aklımda alternatiflerim var zaten. Bulamazsam başka çözümlerim de var.
Ama teklif ediyorum, ihtiyacı var, kabul etmiyor. Kızı 4 senedir evde, bir kasiyer olarak çalışsa ayda 500 TL alsa, tüm çeyizini 4-5 ayda en iyi şekilde tamamlar. Ama akşama kadar ev kızı modunda.
Kararsızım işte.. Birşeyler almak istiyorum, en azından çok iyi markanın yemek takımı müthiş bir kampanya yapmış 280 TL. Ondan alsam diyorum.
Sonra diyorum ki, gitsin çalışsın kendi alsın.
Bazen diyorum ki, Zeynep abla neye yetişsin, öbür çocuğunun harç parası var daha.
Kesinlikle dilenci kültüründe bir kadın da değildir, ben oraya gittim, beni yok canıyla öyle güzel ağırladı ki. Ve ben biliyorum ay sonuna doğru mutfakları, dolapları bomboş. Bu 2 çocuğu kendime emanet gibi görüyorum, babalarını çok severdim, bana çok sahip çıkmış bir insandı.
Off..
Siz ne dersiniz eğer okuysanız buraya kadar..:44: