yalnızlığım göze mi batıyor?

Ben de bu şekildeyim. Hiç arkadaşım yok. Lisede ve ünide yaşadığım olaylar sebebiyle dışladım kendimi. Evet bazen yalnızlık çekiyorum birilerini arıyorum. Ama farkediyorum ki kendimi gereğinden fazla soyutlamışım insanlardan. Geç kalmış hissediyorum kendimi. Bazen o kadar alışıyorsun ki bir ortama girince bu kez sıkılıyorsun. Ben 24 yaşındayım.
 
aynen öyle, bu kilo konusunda da böyle...zayif olursun "ay bi deri bi kemik kalmissin, böyle cok cirkinsin, kilo al bence", kilolu olursun "ay popon cok büyümüs, bence kilo vermelisin"...ya senin fikrini kimse sormuyor ki zaten, isteyen zayif olur isteyen kilolu, bide kendince fikrinin cok önemli oldugunu zannedenler var ya. ooff onlara cok ayar oluyorum, cevap dahi vermiyorum böylelerine.

ve dedigin gibi...yapmacik insanlara asla tahammül edemiyorum, zaten uzaktan belli oluyor bide gelip beni anlamayacak kadar enayi zannediyor ya...oofff...böyle insanlarla bi adim dahi gitmiyorum ama sonra da tepki aliyorum, böyle yaparsan yalniz kalirsin diye...ama böyle olucagina yalniz kalayim daha iyi degil mi?
Zaten farkındalığı artmış insanlar bir süre sonra yalnızlaşıyor. Ya da herkesin her huyuna rağmen sırf yalnızlığı sevmediği için görüşenler var, onları da yadırgamıyorum. Aslında bu ikinci olan daha doğru çünkü kimse dört dörtlük değildir. Kötü taraflarını tolere edebildiğin birileri olmalı etrafında, yani kötünün iyisi. Ama bunu ben de yapamıyorum. Ciddi tahammülsüzlüğüm var insanlara.
 
Back