Merhabalar,
yasadigim olumsuzluklardan ve yedigim kaziklardan sonra ergenlik döneminden beri azar azar arkadas cevremi kücülttüm, su an hic kimse yok. Arkadas diyebilecegim hic kimse yok. Bu beni rahatsiz ediyor mu? Hayir. Annem var, abim var (müthis anlasiyoruz), telefonda konustugum dertlestigim bi kac kisi var.
Ama disari ciktigim felan yok, yani cok nadir gezmeye giderim, telefonum zaten asla calmaz, ailem haric kimse mesaj atmaz (yani sadece cikarlari icin arayip sorarlar ama onlari saymiyorum) Genelde internet üzeri alisveris yapiyorum, ciktigimda bile kalabaliktan öyle sıkılıyorum ki, islerimi halledip eve kosuyorum, max 3 saat kaliyorum genelde disarda.
Yani birisiyle kahve ictigim yok, yemek yedigim yok, insanlar dedigi ot gibi yasiyorum tabiri caizse. Ama dedigim gibi beni rahatsiz eden bi durum yok. Zaten evde olmayi, kendimle ilglenmeyi seven bir insanim.
Gel gelelim ki cevremdeki insanlarin söylediklerine:
-hep evde, hep evde kafayi yemiyormusun?
-hep evdesin canin sıkılmıyor mu?
-neden hic disari cikmiyorsun?
-sen hic disari cikmiyorsun degil mi? Ben olsam kafayi yerdim
-basil sıkıntıdan catlamiyorsun?
-hic görüstügün kimse yok dimi?
Vs vs
Hepsine ayni seyi söylüyorum „hayir canim sıkılmıyor, evde olmaktan büyük keyif aliyorum, hobilerim de zaten evde yapilan seyler, baskalariyla gezip tozmaya ihtiyac duymuyorum“
Ama yine soruyorlar yine söylüyorlar, yani cok asiri anormalmisim gibi, hayretler icinde kaliyorlar resmen ya
Ben de yavas yavas acaba haklilar mi? Ben anormalmiyim da fark etmiyor muyum acaba? diye kendime soruyorum
Calisan insanim, aksamüstü evde oluyorum, evde oldugum zamanlar öyle kiymetli geliyor ki anlatamam, dinleniyorum kendime geliyorum, kendime bakiyorum, örgü yapiyorum, kitap okuyorum, film izliyorum, yazarlarin bilim adamlarinin söylesilerini dinlemeye bayiliyorum, zaman yetmiyor bazen, ne cabuk aksam oldu diyorum, istedigim seyleri yapamiyorum bile
Genel olarakta insanlarla iletisim kurmayi seven insan degilim, dis görünüs olarak asla öyle görümüyorum, full gülerim, kahkaha atarim ve cok neseli biriyimdir ama uzun sohbetler beni bayiyor veya birinin derdini dinlemek bana cok güc geliyor, misafir geldiginde de gerektigi kadar konusurum, hal hatir sorarim sonra biraz yanlarinda oturur odama cekilirim, insanlarin hayatlari da beni hic ilgilendirmiyor, dedikodu su yasima kadar hic ilgimi cekmemistir, dedikodu yapmak isteyenlere tepki verdigim de cok saskin oluyorlar, yani nasil dedikodu sevmezsin, dedikodu sevilmez mi diye....
Off sistim ama cidden insanlarin bana o sekil bakmasi artik beni düsündürmeye basladi
Yok mu böyle benim gibisi? Tek ben miyim böyle olan?
Yazim hatalari icin özür dilerim, telefondan yaziyorum
Herkese hayirli günler, okudugunuz icin tesekkür ederim