- 22 Kasım 2010
- 11.122
- 19.563
- 498
- Konu Sahibi TheQueeninthenorth
-
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Aslında tamamen kişisel ve çok özel olan bir konuyu burda paylaşma ihtiyacı duyuyorum.Çünkü beni ve erkek arkadaşımı tanımayan, yargılamadan yaklaşacak fikir verecek kişilere ihtiyacım var.
3 yıldır beraber olduğum bir erkek arkadaşım var. Üniversitenin ikinci yılında tanıştık, birlikte okuduk. Birlikte pek çok şey paylaştık.Birbirimizi çok seviyoruz. Özellikle klasik erkek profilinin aksine beni ne kadar sevdiğini daha ilk günden itibaren belli eden, bana çok ama çok değer veren, bakışlarında, dokunuşlarında bana karşı neler hissettiğini anlayabildiğim birisi o. Konuşmasak bile birbirmizin ne düşündüğünü anlayablen bir çiftiz, birbirimizi bir gün dahi görmesek özlüyoruz. Ailelerimiz de tanışıyor. Onun ailesi beni, benimkiler de onu çok seviyor. İnanılmaz bir uyumumuz var. Biz bu 3 yıllık ilişkimizde hiç beraber olmadık. Tam birliktelik dışında herşeyi yaşadık yüzeysel olarak, ancak tam birleşme yaşamadık. Beni hiçbir zaman hiçbir şey için zorlamaz, ne kadar istediğini ve beni çok çekici bulduğunu bilsem de, nedense ailem öğrendiği zaman yüzlerine bakamayacakmış gibi hissettiğim için tam anlamıyla ilşki yaşamaya sıcak bakmadım. Aslına bakarsanız bekaret konusunun tabu haline getirilmesini çok yanlış buluyorum. Bu kadar yıllık bir birliktelk, yaşadığımız şeyin gerçek olduğunu biliyorum. Bu dünyada adam gibi adam olan, dürüst, mert, ağır başlı, sessiz ,sakin, efendi bir sevgilim var ve birlikte olduktan sonra belki herşey daha güzel olacak. Aslında hiç de tutucu bir kız değilim. Sevgilimle bu zamana kadar okul gezlerine, tatillere gittik, beraber kaldık uyuduk. Hatta 3 ay boyunca Amerika'da ailelerimizden uzakta birlikte yaşadık. Ama nedense ben kendimi hiç hazır hissetmedim. Aramızda konuşulmayan bir sınır oldu hep. Herşeyi yaşadık ama iş o noktaya gelince durduk. Neden böyle hissediyorum bilmiyorum. Klasik Türk kızı korkusu belki de. Belki de evlendiğimiz zaman paylaşılmamış, özel bir şeyimiz kalsın istiyorum. Ama acaba yanlış mı yapıyorum?
O da ben de daha önce kmseyle birlikte olmadık. Ben 23 yaşındayım, erkek arkadaşım da 24. hadi beni geçtik, bir erkeğin 24 yaşına gelip de hiç cinsel birlikteliği olmadığını düşünün. Onun yaşamak istediğini biliyorum. Ama sadece benimle olmasını istiyor ve ömrünün sonuna kadar da beklemeye razı. E evlenin o zaman dediğiniz duyar gibiyim
Açıkçası kafam çok karışık. Bir yandan onunla beraber olmayı çok istiyorum, diğer yandan da o klasik düşünceler aklmdan gitmiyor. Ya daha önce cinselliği yaşadık diye evliliğimiz monotonlaşırsa, ya-çok uzak birihtimal allah korusun ama- ayrılırsak ve ben kendmi suçlu hssedersem diye...Bizim gibi uzun süre sevgili kalmış, sevglyken cinselliği yaşamış ya da yaşamamış kişiler ne diyor acaba bu duruma? Bu gidişle 6-7 yıllık beraberlikten sonra evlenebileceğiz ancak. Sizce bu kadar süre birlkte olup cinslelik yaşamamak normal mi? İşin etik kısmı nedir?
Aslında tamamen kişisel ve çok özel olan bir konuyu burda paylaşma ihtiyacı duyuyorum.Çünkü beni ve erkek arkadaşımı tanımayan, yargılamadan yaklaşacak fikir verecek kişilere ihtiyacım var.
3 yıldır beraber olduğum bir erkek arkadaşım var. Üniversitenin ikinci yılında tanıştık, birlikte okuduk. Birlikte pek çok şey paylaştık.Birbirimizi çok seviyoruz. Özellikle klasik erkek profilinin aksine beni ne kadar sevdiğini daha ilk günden itibaren belli eden, bana çok ama çok değer veren, bakışlarında, dokunuşlarında bana karşı neler hissettiğini anlayabildiğim birisi o. Konuşmasak bile birbirmizin ne düşündüğünü anlayablen bir çiftiz, birbirimizi bir gün dahi görmesek özlüyoruz. Ailelerimiz de tanışıyor. Onun ailesi beni, benimkiler de onu çok seviyor. İnanılmaz bir uyumumuz var. Biz bu 3 yıllık ilişkimizde hiç beraber olmadık. Tam birliktelik dışında herşeyi yaşadık yüzeysel olarak, ancak tam birleşme yaşamadık. Beni hiçbir zaman hiçbir şey için zorlamaz, ne kadar istediğini ve beni çok çekici bulduğunu bilsem de, nedense ailem öğrendiği zaman yüzlerine bakamayacakmış gibi hissettiğim için tam anlamıyla ilşki yaşamaya sıcak bakmadım. Aslına bakarsanız bekaret konusunun tabu haline getirilmesini çok yanlış buluyorum. Bu kadar yıllık bir birliktelk, yaşadığımız şeyin gerçek olduğunu biliyorum. Bu dünyada adam gibi adam olan, dürüst, mert, ağır başlı, sessiz ,sakin, efendi bir sevgilim var ve birlikte olduktan sonra belki herşey daha güzel olacak. Aslında hiç de tutucu bir kız değilim. Sevgilimle bu zamana kadar okul gezlerine, tatillere gittik, beraber kaldık uyuduk. Hatta 3 ay boyunca Amerika'da ailelerimizden uzakta birlikte yaşadık. Ama nedense ben kendimi hiç hazır hissetmedim. Aramızda konuşulmayan bir sınır oldu hep. Herşeyi yaşadık ama iş o noktaya gelince durduk. Neden böyle hissediyorum bilmiyorum. Klasik Türk kızı korkusu belki de. Belki de evlendiğimiz zaman paylaşılmamış, özel bir şeyimiz kalsın istiyorum. Ama acaba yanlış mı yapıyorum?
O da ben de daha önce kmseyle birlikte olmadık. Ben 23 yaşındayım, erkek arkadaşım da 24. hadi beni geçtik, bir erkeğin 24 yaşına gelip de hiç cinsel birlikteliği olmadığını düşünün. Onun yaşamak istediğini biliyorum. Ama sadece benimle olmasını istiyor ve ömrünün sonuna kadar da beklemeye razı. E evlenin o zaman dediğiniz duyar gibiyim
Açıkçası kafam çok karışık. Bir yandan onunla beraber olmayı çok istiyorum, diğer yandan da o klasik düşünceler aklmdan gitmiyor. Ya daha önce cinselliği yaşadık diye evliliğimiz monotonlaşırsa, ya-çok uzak birihtimal allah korusun ama- ayrılırsak ve ben kendmi suçlu hssedersem diye...Bizim gibi uzun süre sevgili kalmış, sevglyken cinselliği yaşamış ya da yaşamamış kişiler ne diyor acaba bu duruma? Bu gidişle 6-7 yıllık beraberlikten sonra evlenebileceğiz ancak. Sizce bu kadar süre birlkte olup cinslelik yaşamamak normal mi? İşin etik kısmı nedir?