Sorun aileden uzak olmak değil ben üniversiteyi de başka şehirde okudum zaten sorun burada yalnız hissetmem ve burayı sevmemem. kalkıp gittiğim de oldu zaten ama her istediğinizde olmuyor malesef. haftasonu eşimi alayım bir şeyler yapayım diyorsunuz gidecek bir yer yok avm bile olmayan bir şehir malesef gittiğiniz tek yer de haliyle kayınvalide evi oluyor benim sıkıntım biraz şehrin yapısına alışamamakBen ailemden farklı şehirde yaşıyorum çok çok uzun zamandır. Hatta yakında yurtdışına gitme durumumuz var.
İzmir'den İç Anadoluya gelmek evet biraz uyum sorunu yaratabilir ama evlenmiş koca koca insanların ailemden uzaktayım diye bu kadar dertlenmesini pek anlayamıyorum.
Şu an meşgaleniz yok. İş, çocuk, hobi vs bu şekilde nerde olsa sıkılırsınız. Hangi şehirdesiniz bilmiyorum ama haftasonları yakın yerlere gezmeye gidin eşinizle. Ailenize gitmek için eşinizi beklemeyin. Kendiniz kalkın gidin. Çocuk yok bişey yok. İç Anadolu İzmire ne kadar uzak olabilir ki.
Bu arada kamu için hazırlanıyorum dediniz bulunduğunuz ile atanabilecek misiniz? Eşiniz belli ki sizinle gelemeyecek. Burda bir planlama sıkıntısı olacak gibi.
Haklısınız buradakiler bile başta överlerdi(bana şitin göstermek için sanırım) yaşadıkça görüyorum sevmiyorlarmış meğer çocukları üni okuyup dönmüyorlar herkes il dışında kalıyor. Eşimin kuzenlerinin çoğu da dışarıda vs vsBence ayrılınır. Ama gözünü seviyim çocuk yapmadan kararını ver. Çocuk yaparsam alışırım felan die düşünmüyorsun aklı basında kadınsın.
Küçük bi şehirde doğup büyüyenler bile sevmiyor kendi memleketini. Kaldı ki izmirli! Olacak iş değil
Samsun yine iyidir ya deniz var sahile kordona gidersiniz çok küçük bi yer de değil bildiğim kadarıyla eşinle vakit geçirebileceğin şeyler bulabilirsin ama burada nefes almak için bi yer yok pek bi kaç cafe var onlar da kapalı alan neticede her zaman gitmek canın istemiyor avm bile yok alışveriş imkanımız da biraz kısıtlı dükkanlar var ama az ve hemen seçiliyor az olduğu için bir şey kalmıyor öyle yani kısacası şehir dışına çıkmak gerekiyor ara ara ama o da her hafta olmaz 2 ayda bir falan çıkıyoruzBen de aydın Didim de büyüdüm ama şu an samsundayim. Samsun derken ilçesi tabi ama uyum sağlamak için çaba gösteriyorum.Burada sıkılıyor olmam eşimle ayrilmam için bahane olamaz sanırım. Eğer sizin niçin şehir değişikliği ayrılmak için yeterli ise zaten sevgi olarak eksiklik vardır diye düşünüyorum
Bu konuda linçlenir miyim bilmiyorum. İç Anadolu baya yobaz geri kafalı dolu. Bunun kocanı sevip sevmemeyeyle alakası yok. Şehir kendini sevdirmek için elinden geleni yapıyorHaklısınız buradakiler bile başta överlerdi(bana şitin göstermek için sanırım) yaşadıkça görüyorum sevmiyorlarmış meğer çocukları üni okuyup dönmüyorlar herkes il dışında kalıyor. Eşimin kuzenlerinin çoğu da dışarıda vs vs
Malesef bi daha da dünyaya gelmeyeceğiz yani ayrılık düşünülür mü sevmiyorsun diye yargılayanlar oluyor da bu dünyaya da bi kere geliyoruz işte böyle mi geçecek diye düşünmeden edemiyorum sevmemek değil buBen de aynı durumdayım. Evlendiğimden beri farklı yerlerde şehirlerde yaşadık. İzmir’liyim ama şu anda biz de iç Anadolu’nun küçük bir şehrinde yaşıyoruz. Hep böyle söylene söylene yaşadım. Bir daha dünyaya gelirsem asla kendi şehrimden başka bir yere gitmeyeceğim.
Ben de seviyordum ama o zamanlar kurallarım vardı yani kendi şehrimden biriyle olmak isterdim o yüzden kabul etmiyordum. Sağ olsun o da beni çok güzel ikna etti ikimiz de çalıştığımız yerde yaşarız istediğimiz yerlerde diye ben de şans verdim durum böyle oldu mantık değil zaten 3 yıl da sevgili olduk sonra ama okul bitince evleneceğimiz vakit o aile işi yapmaya karar verdi ve memlekete döndü ben de birr şey diyemedimEşinizi sevmediğinizi düşünüyorum,beni bu kadar seven biri varken bir şans vermek istedim demişsiniz çünkü.Mantik evliliği yapmışsınız ve baştan kabul etmişsiniz bu durumu.Eşiniz sizi kandirmamis yani bu konuda.Ya bu deveyi güdeceksin,ya da bu diyardan gideceksin demiş atalarımız.Bu atasözü size çok diye oturuyor.Çocuk yapmayın bari bu süreçte.
Sevmemek değil de yeterince sevmemek o zaman.bu kadarcık şeyden ayrılmayı düşünüyorsanı, çok da sevdalısı değilsiniz demek ki bu işin.yanlış anlaşılmasın bence hiçbir erkek vazgeçilmez değil, bu tarz şeylere hiiiçç gerek yok.ama yapıyor işte kadınlarımız.Merhabalar. Başlıktan da anlayacağınız gibi kendi memleketimden uzak bir şehre yerleştim. Eşimle üniversitede tanıştık. Üstelik o zamanlar da böyle uzak memlekette yaşayan biriyle evlenmeyeceğimi düşünerek başta kabul de etmemiştim ama sonra beni bu kadar seven birine şans vermek istedim.(çünkü belki ben senin istediğin yerde yaşarım hem nerde çalışırsak nereyi istersek orada yaşarız falan diyordu) 3 yıllık ilşkiden sonra nişanlandık 1 yıl nişanlı durup evlendik. Eşim okuduğu işi yapmayıp aile işini yapmaya karar verdiği için de onun memleketine yerleştik. (Benim düzenli bir işim olmadığı için ve kamuya hazırlandığım için). Vee Evliliğimizde 2 yıl geçti ve ben buraya alışamadım. Benim memleketim İzmirde ve çok sosyal ortamı olan doğası güzel bir şehir biliyorsunuz. Ama burası küçük yer iç anadolunun bir şehri evden dışarıya gidilcek pek bi yer yok. Çok sıkılıyorum çevrem olmadığı için kendimi yalnız hissediyorum depresyona girdim ve burada ömür boyu yaşamak istemiyorum. Bunu eşime söylediğimde buradan ayrılamayız diyor. Uzak olduğu için istediğim zaman da gidemiyorum memlekete. Sürekli onun ailesine gidiyoruz onun akrabalarına benim kendi hayatım yok sanki plan bile yapamıyorum eşim ve ailesine uymak zorunda kalıyorum. Eşimle bunlar dışında pek problemimiz yok ama bu konuyla ilgili tartıştığımız çok oluyor ve benim bu yüzden mutsuz olmam ona da yansıyor eşimin ailesi de bana karşı iyiler ama tek gittiğim yer orası ve orada da biraz sıkılıyorum düşünce farklılıkları oluyor ister istemez. Hal böyle olunca ben sosyal biriyken burada yalnız kaldım ailem bile olmayınca böyle ömür geçer mi diye düşünmeye başladım ve çocuk olduğunda burada nasıl büyüteceğim diye düşünmeden edemiyorum sizce ayrılmalı mıyım başındayken? Ya da ne yapmalıyım? aileme belli etmemeye çalışıyorum mutsuzluğumu şu an ama ayrılık düşünürsem üzülseler de anlayışlı olurlar diye düşünüyorum. Düşüncelerinizi merak ediyorum böyle bi sebepten ayrılınır mı ? Benim durumumda olanlar siz neler yapıyosunuz msjlarınızı bekliyorum
( Bu arada eşimi sevmediğimi düşünmeyin böyle yazanlar var. severek evlendik biz zaten sevmesem istemeyerek buraya gelmeyi niye kabul edeyim sırf işi için. biraz anlayış lütfen. ayrılık düşüncemin sebebi, sevmemek değil sadece tüm ömrüm böyle mi geçecek diye endişe duymak lütfen anlayın biraz)
Yaşamadan bilemiyorsunuz bide sanki o süreçte aklı tutuluyor insanın. Bana kimse de yapma yapamazsın orada demedi yani çevremde herkes olumlu insanlardır ailem dahil pek karışmazlar ben de iyi olacağını düşündüm açıkçası eşimin anlattığı bunu yaparız şunu yaparızlar bi bakmışsın evlenince olmuyor kendinle baş başasın! Zor gerçekten Allah sizin de yardımcınız olsun özelden yazabilirsiniz derrtleşmek isterseniz eğer.Aynı şeyleri yaşayan birisi olarak neler hissettiğini anlıyorum.Benim de benzer sebepten depresyonum var.Asamiyorum.Yasadigim yerden nefret ediyorum.Ben de eşimi çok seviyorum ama boşanmayı düşünüyorum ara ara. Bir de çocuğum var ama düşündükçe delirecek gibi oluyorum.Aklimda bazen sadece gitmek fikri oluyor.Bastan bilmiyor muydun diyenler haklılar ama bazen insan yaşamadan bilemiyor işte.Ne hissedecegini kestiremiyor.Yoksa biz de cikarmiydik bu yola? Bence sen kamu sınavına hazırlan ve bir yol çiz kendine,eşin de bu sefer sana eşlik etsin...Sonuçta eşin de senin orda yaşamak istemedigini biliyordu baştan ...
Eşiniz sizi resmen çocuk gibi kandırmış. Peki sizin mutsuz olduğunuzu görmüyor mu?Keşke benim de bir gün gitme ihtimalim olsaydı o zaman inanın böyle düşünmezdim ama buradan ayrılamayız diyor şimdi başka bir şey demiyor. Evlenmeden önce deseydin diyorum o zaman da susuyor yani ben bi süre yaşarım sorun değil zaten sorun ömür boyu yaşamak istememem
Öncelikle anlayışınız için çok teşekkür ederim. Evet doğup büyüdüğünüz yerde insanlar cıvıl cıvıl her yer yemyeşil ve güzel birr yerse kırsala geçince insan sudan çıkmış balığa dönüyormuş gerçekten. Yani insanlar da biraz ciddi sanki kapımı çalan yok herkes ya çalışıyor ya eve bağlı burada hayat yok gerçekten. Ama doğduğum yerde kapını çalar konu komşu, uzunca görüşmeyince merak ederler halini hatrını soran çoktur ama burada herkes izole sanki böyle bir şey pek yok belki de benim çevrem çok fazla olmadığı için bana öyle geliyordur ama kayınvalidemi de gözlüyorum onun da akrabalar dışında bi komşuluk arkadaşlık durumu sık sık değil. Demek ki buradakiler böyle diyorum. Atanmayı sormuşsunuz evet eşim işini bırakmayacak aile işi olduğu için babası da idare edebilir yanıma gelip gider ama iş için birkaç sene gitmek inanın gözümde 0. Bir de işim ve kendi kazancım olacak o yüzden düşünmüyorum. Ama burası müebbetlik işte o koyuyor malesefBence insanın doğup- büyümüş olduğu bir şehri kalıcı olarak bırakması zor bir olay.
Kimi insan eş için, kimi insan iş için gitmek zorunda kalabiliyor ama iş için bile kolay değil. Hele ki öyle kırsal bir yer ise, geçici olarak bile (5-6 sene) aşırı zor olabiliyor.
Tabi en büyük etken insanın duygusal durumu. Her insan başta elbet zorlanır ama kimi insan aşamaz, adapte olamaz. Hatta ciddi psikolojik durumlara da sokabilir. O yüzden ben konu sahibini anlayabiliyorum.
Ancak şöyle bir şey de var, mesela eşiniz ikna oldu ve İzmir'e geldiniz. Eşinizin iş bulması, düzen oturtması vs bir süreç. Bu süreçten sonra atanmak istiyorum der ve tekrar başka bir şehre gitmek isterseniz, sil baştan her şey yeniden başlayacak. Eşiniz sürekli düzen kurup - bozmuş olacak. Mutlaka o da olumsuz etkilenecek..
Eğer ayrı kalırız diye düşünüyorsanız, o da çok zor bir süreç. Başa gelmeden konuşmak kolay oluyor ama onu da herkes kaldıramıyor. Mesela şuan eşiniz yanınızda olmasına rağmen yalnızlık çekiyorsunuz. O zamanda eşiniz olmadan bir mücadele vereceksiniz, yine çok zor olacak. Muhtemelen taşralarda olacaksınız çünkü.
Çok iyi düşünmek lazım her durumu.
Öncelikle anlayışınız için çok teşekkür ederim. Evet doğup büyüdüğünüz yerde insanlar cıvıl cıvıl her yer yemyeşil ve güzel birr yerse kırsala geçince insan sudan çıkmış balığa dönüyormuş gerçekten. Yani insanlar da biraz ciddi sanki kapımı çalan yok herkes ya çalışıyor ya eve bağlı burada hayat yok gerçekten. Ama doğduğum yerde kapını çalar konu komşu, uzunca görüşmeyince merak ederler halini hatrını soran çoktur ama burada herkes izole sanki böyle bir şey pek yok belki de benim çevrem çok fazla olmadığı için bana öyle geliyordur ama kayınvalidemi de gözlüyorum onun da akrabalar dışında bi komşuluk arkadaşlık durumu sık sık değil. Demek ki buradakiler böyle diyorum. Atanmayı sormuşsunuz evet eşim işini bırakmayacak aile işi olduğu için babası da idare edebilir yanıma gelip gider ama iş için birkaç sene gitmek inanın gözümde 0. Bir de işim ve kendi kazancım olacak o yüzden düşünmüyorum. Ama burası müebbetlik işte o koyuyor malesef
Görüyor tabi ki görmez mi ben zaten içimde tutamıyorum çoğu zaman anlatıyorum içimi ama o da artık sıkıldı bu konudan ya susuyor ya da konu değiştiriyor çünkü onun da yapacağı bir şey yok dışarıda iş yok bıraksa ne yapabilir bir de ailesi istemez bırakmasını onu da anlıyorum ama ben de ne yapacağımı bilmiyorumEşiniz sizi resmen çocuk gibi kandırmış. Peki sizin mutsuz olduğunuzu görmüyor mu?
Bence ayrılın, sizin gibi kac kisi tanıdım, olmaz o is.Adam da önüne baksın, cocuk falan olmadanMerhabalar. Başlıktan da anlayacağınız gibi kendi memleketimden uzak bir şehre yerleştim. Eşimle üniversitede tanıştık. Üstelik o zamanlar da böyle uzak memlekette yaşayan biriyle evlenmeyeceğimi düşünerek başta kabul de etmemiştim ama sonra beni bu kadar seven birine şans vermek istedim.(çünkü belki ben senin istediğin yerde yaşarım hem nerde çalışırsak nereyi istersek orada yaşarız falan diyordu) 3 yıllık ilşkiden sonra nişanlandık 1 yıl nişanlı durup evlendik. Eşim okuduğu işi yapmayıp aile işini yapmaya karar verdiği için de onun memleketine yerleştik. (Benim düzenli bir işim olmadığı için ve kamuya hazırlandığım için). Vee Evliliğimizde 2 yıl geçti ve ben buraya alışamadım. Benim memleketim İzmirde ve çok sosyal ortamı olan doğası güzel bir şehir biliyorsunuz. Ama burası küçük yer iç anadolunun bir şehri evden dışarıya gidilcek pek bi yer yok. Çok sıkılıyorum çevrem olmadığı için kendimi yalnız hissediyorum depresyona girdim ve burada ömür boyu yaşamak istemiyorum. Bunu eşime söylediğimde buradan ayrılamayız diyor. Uzak olduğu için istediğim zaman da gidemiyorum memlekete. Sürekli onun ailesine gidiyoruz onun akrabalarına benim kendi hayatım yok sanki plan bile yapamıyorum eşim ve ailesine uymak zorunda kalıyorum. Eşimle bunlar dışında pek problemimiz yok ama bu konuyla ilgili tartıştığımız çok oluyor ve benim bu yüzden mutsuz olmam ona da yansıyor eşimin ailesi de bana karşı iyiler ama tek gittiğim yer orası ve orada da biraz sıkılıyorum düşünce farklılıkları oluyor ister istemez. Hal böyle olunca ben sosyal biriyken burada yalnız kaldım ailem bile olmayınca böyle ömür geçer mi diye düşünmeye başladım ve çocuk olduğunda burada nasıl büyüteceğim diye düşünmeden edemiyorum sizce ayrılmalı mıyım başındayken? Ya da ne yapmalıyım? aileme belli etmemeye çalışıyorum mutsuzluğumu şu an ama ayrılık düşünürsem üzülseler de anlayışlı olurlar diye düşünüyorum. Düşüncelerinizi merak ediyorum böyle bi sebepten ayrılınır mı ? Benim durumumda olanlar siz neler yapıyosunuz msjlarınızı bekliyorum
( Bu arada eşimi sevmediğimi düşünmeyin böyle yazanlar var. severek evlendik biz zaten sevmesem istemeyerek buraya gelmeyi niye kabul edeyim sırf işi için. biraz anlayış lütfen. ayrılık düşüncemin sebebi, sevmemek değil sadece tüm ömrüm böyle mi geçecek diye endişe duymak lütfen anlayın biraz)
Farkında biliyor her şeyi görüyor ama susuyor ya da sinirleniyor artık büyüttüğümü düşünüyor. onun da elinden bir şey gelmiyor işini bırakamayacağı için. gerekirse beni bırakır ama neyseEşiniz bu kadar etkilendiğinizin farkında mı ? Mutlaka çok konuşmuşsunuzdur ama boşanmayı düşünecek kadar psikolojik olarak etkilendiğinizin farkında mı ?
Üzücü olmuş bayramda evde olmanız umarım bi dahaki sefere bebekler büyür ve daha güzel bir bayram geçirirsiniz zor bir durum allah yardımcımız olsunSizinle aynı durumdayım üstelik benim bebeklerim oldu 8 aylıklar şimdi böyle bir sebepten ayrılmayı düşünmedim. Biliyorum çocuklarım biraz büyüyüp ben çalışmaya başlayınca sosyal çevrem de olacak. Not olarak siz en azından onun ailesinin yanına gidiyor iki konuşacak insan görüyorsunuz ben bebeklerden dolayı bayram da bile evde bırakıldım.
Sizinle devamlı gelemeyecekse haklı düşünüyorsunuz bence. Fedakarlığı yapan hep siz olursanız ömür boyunca aynı şey bekleniyor, herhangi bir kavga sırasında da yapmasaydın oluyor. Eşinizin bi yerden sonra bencil olduğunu düşünüyorum. Size istemediğiniz hayatı kimse dayatamaz. Çocuk sahibi olmayın. Mümkünse atanın ve şartlarınızı eşinizle paylaşın. Gerisini kendi düşünsün.Devamlı gelemeyecek malesef iş yoğunluğuna göre gelip gidecek yanıma ama zorunlu görev sonrası yine burada yaşarmışız ben zaten çalışmadığım için mecbur kabul ettim burada yaşamayı ama diyelim atandım istediğim şehirde yaşayamayacaksam ben niye o kadar okudum sıkıntı çekmek için mi diye düşünmeden edemiyorum ya o benim için ne yaptı sanki diyorum
İlk öncelikle merhabaMerhabalar. Başlıktan da anlayacağınız gibi kendi memleketimden uzak bir şehre yerleştim. Eşimle üniversitede tanıştık. Üstelik o zamanlar da böyle uzak memlekette yaşayan biriyle evlenmeyeceğimi düşünerek başta kabul de etmemiştim ama sonra beni bu kadar seven birine şans vermek istedim.(çünkü belki ben senin istediğin yerde yaşarım hem nerde çalışırsak nereyi istersek orada yaşarız falan diyordu) 3 yıllık ilşkiden sonra nişanlandık 1 yıl nişanlı durup evlendik. Eşim okuduğu işi yapmayıp aile işini yapmaya karar verdiği için de onun memleketine yerleştik. (Benim düzenli bir işim olmadığı için ve kamuya hazırlandığım için). Vee Evliliğimizde 2 yıl geçti ve ben buraya alışamadım. Benim memleketim İzmirde ve çok sosyal ortamı olan doğası güzel bir şehir biliyorsunuz. Ama burası küçük yer iç anadolunun bir şehri evden dışarıya gidilcek pek bi yer yok. Çok sıkılıyorum çevrem olmadığı için kendimi yalnız hissediyorum depresyona girdim ve burada ömür boyu yaşamak istemiyorum. Bunu eşime söylediğimde buradan ayrılamayız diyor. Uzak olduğu için istediğim zaman da gidemiyorum memlekete. Sürekli onun ailesine gidiyoruz onun akrabalarına benim kendi hayatım yok sanki plan bile yapamıyorum eşim ve ailesine uymak zorunda kalıyorum. Eşimle bunlar dışında pek problemimiz yok ama bu konuyla ilgili tartıştığımız çok oluyor ve benim bu yüzden mutsuz olmam ona da yansıyor eşimin ailesi de bana karşı iyiler ama tek gittiğim yer orası ve orada da biraz sıkılıyorum düşünce farklılıkları oluyor ister istemez. Hal böyle olunca ben sosyal biriyken burada yalnız kaldım ailem bile olmayınca böyle ömür geçer mi diye düşünmeye başladım ve çocuk olduğunda burada nasıl büyüteceğim diye düşünmeden edemiyorum sizce ayrılmalı mıyım başındayken? Ya da ne yapmalıyım? aileme belli etmemeye çalışıyorum mutsuzluğumu şu an ama ayrılık düşünürsem üzülseler de anlayışlı olurlar diye düşünüyorum. Düşüncelerinizi merak ediyorum böyle bi sebepten ayrılınır mı ? Benim durumumda olanlar siz neler yapıyosunuz msjlarınızı bekliyorum
( Bu arada eşimi sevmediğimi düşünmeyin böyle yazanlar var. severek evlendik biz zaten sevmesem istemeyerek buraya gelmeyi niye kabul edeyim sırf işi için. biraz anlayış lütfen. ayrılık düşüncemin sebebi, sevmemek değil sadece tüm ömrüm böyle mi geçecek diye endişe duymak lütfen anlayın biraz)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?