Yazını okuyunca aklıma geldi. Üniye gittiğim ilk gece o kadar zor geldi ki.. ihtiyacım olduğunda kim bana yardım edecek burda ne halt edicem gibi binbir çeşit endişe sebebi buldum. O gece yurtta sabaha kadar ağladım, ailemden uzakta olcam diye içim paramparçaydı. Sonra sınıf arkadaşlarım da pek iyi insanlar çıkmadı mühendislik okuduğum için fazla kız da yoktu zaten olan da olmasa daha iyiydi
derken zaman geçti okuldan yurttan arkadaşlar edindim vs alıştım o şehre o kadar alıştım ki mezun olunca da birkaç sene orda kalıp çalıştım
şimdi yurtdışında yaşıyorum.. düşün 18 yaşında ailesinden ayrıldı diye ağlayan insan şimdi ne kadar uzakta yaşıyor. Evet çok özlüyorum onları ama vakti geldiğinde o yuvadan uçmamız gerekiyor bunu unutma. Her şey gönlünce olsun, yolun açık olsun güzelim
(ek olarak dolaplarına kilit al işitme cihazını da kilitle uykuda ve duştayken)