İçimi dökmek iyi gelir diye yazıyorum.Kendimi tam anlamıyla tükenmiş hissediyorum. Zayıfladım, göz altlarım çöktü, saçlarım dökülmeye başladı. Yaşım daha çok genç ve ben sanki 70 yaşındaymışım gibi hissediyorum. Mücadele edecek gücüm kalmadı sanki.
Beni bu kadar tüketen ne peki? Ailem... Benim bildiğim aileler insana sığınacak liman olmalıydı. Benimki niye öyle değil diye sormaktan yoruldum.
Üniversite sınavına hazırlanıyorum. Tüm gün ev işleri ve dersler arasında koşturup duruyorum.Ve bazen yetişemiyorum.Evin tüm yükü omuzlarımda. Temizlik, yemek, bulaşık vs hepsini yapıyorum. Annem asgari ücretle bir işte çalışıyor. Babamsa yatmakla meşgul. Beli agrıyormus beyefendinin.
Annem dışarıda çalışırken, ben evde çalışırken babamın tüm gün elinde telefonla yatıp üstüne üstlük bir de hizmet beklemesi çok zoruma gidiyor. Yemeğini çayını geciktirmemeliyiz, yoksa evde kıyamet kopar. Ben beni bildim bileli böyleydi ya bu düzen. Çok pis biridir ayrıca. Kulağını karıştırdığı kağıt peçete ne varsa ortalığa atar. Lavabodan sumugunu temizlemekten bıktım. Çalışmıyor adam, 3 ay çalışsa 9 ay yatıyor. Hem tembel hem asalak biri kısaca.
Annemse hep çabalayan cefakar biri. Yıllardır şiddetin her türlüsüyle, aldatmayla yaşıyor. Onu döven, aldatan adamın bir dediğini ikiletmiyor. Ben küçüktüm, babam bir iş kazası geçirmişti de bacağı kırılmıştı. Koltuk değnekleriyle annemi dövdüğünü bilirim. Onun şiddetinden kaçıp alt komşuya sığındığımızı bilirim. Telefonundan oyun oynarken çıplak kadın resmi gördüğümü bilirim. Tüm bunlara neden katlandığını sorduğumda çocuklarım için, kocam o benim, seviyorum aşığım vs gibi şeyler söylüyor. Asla anlayamadığım bir kafa yapısına sahip. Çok dedikoducu biri olduğunu da eklemek isterim. Güvenip herhangi biseyimi söyleyemem mesela anneme. Dakikasında anneanneme vs artık kimle konuşuyorsa ona söyler. Küçük yaşta severek evlenmiş. Gözünü de babamın yanında açmış zaten. Onu okutmadıklarından hep şikayetçiydi, beni okutmak için çabalıyor. Yaşadığı şeylerden olsa gerek psikolojisinin bozulduğunu düşünüyorum.
Gelelim bana, ilimizdeki en iyi fen liselerinden birinde okuyorum, son sınıfım. Okul ve ev arasında tam manasıyla çırpınıyorum. Şuan yaz olduğu için nispeten rahat. Ev işlerinden yorulduğum için derslerime odaklanamıyorum. Sadece ev işleri olsa keşke, 2 tane küçük erkek kardeş ve şiddet de var. Yetemiyorum bir türlü. Her sabah kalkıp babama kahvaltı, ev temizliği, ondan sonra ders. Masa başında olduğum zamanı kendime ayırdığımı düşünüyorum. Babamın bitmek bilmeyen istekleri için dersimi bölmeleri de cabası.
Daha okul açılmadı ama ben şimdiden çok yoruldum. Bir kaç gündür ders de çalışmıyorum. Sadece ev işi. Sonra tablet telefon. Tek istediğim üniversite kazanıp bu cehennemden gitmek. Motivasyonum bu. Anneme yardım olsun diye yaptığım işler üzerime yapıştı kaldı. Sanki gorevimmis gibi davranıyorlar. Okulumdakilere bakıyorum, rengarenk hayatları var hepsinin. Tek işleri ders çalışmak ama onu bile yaparken şikayetçiler. Her istedikleri alınıyor. Ve tabiki benden iyiler ders konusunda. Dershaneler, özel dersler gırla tabi. Ben kitaplarımı üç kuruş bursumla fotokopi çektirip alıyorum. Bunu neden bu kadar istiyorum bilmiyorum ama kitaplarım renkli olsaydı keşke ya. Sanırım içimde bir ukte olarak kalacak bu.
Günden güne eriyorum. Artık şiddet görmüyorum ama sürekli küfür hakaret isitiyorum. Durup dururken gözlerim doluyor. Hayatımda sahip olduğum tek bir güzel anım yok. Kendimi yiyip bitiriyorum sanki. Son zamanlarda ölmek için gün sayıyorum. Sürekli de dile getiriyorum bunu evde, keşke ölsem falan diye.
Bunları niye yazıyorum bilmiyorum, hayatta bir yerlere gelebilmiş insanların tavsiyelerini duymak istiyorum. Kalan son yaşama isteğimle, kardeşlerim için bir şeyler yapmak istiyorum. Onlar bu bataklıkta büyümesin. Annem asla bosanmaz biliyorum, bir gün kadın cinayetleri haberlerinde onu görmek istemiyorum. Akıl sağlığımı korumam için bana bişeyler söyleyin lütfen.
