O zaman ailesini çıkaracak hayatından bu kadar basit, size ve evliliğinize saygı duymayı öğrenene kadar görüşmeyecek. Tamam aile önemlidir, candır ama kendi egoları yüzünden bizim hayatımızı mahvetmeye çalışmadıkları sürece, kendimden örnek verecek olursam kardeşimle görüşmüyorum, ailemle mesafeliyim. Zira onların hayatına girmeyi ben seçmemiş olmama rağmen, hayatımdaki sıfatları kullanarak canımı çok yakmaya çalıştılar, baktım beni canı gibi görmesi, mutluluğumu önemsemesi gereken insanlar, kendi egolarını daha çok önemsiyorlar, bende onları önemsiz görmeye başladım. Onlar ne zaman ailem olmaya tekrar karar verip, bana ve hayatıma saygı duyarlar, bende tekrar eski halime dönerim. Ben böyle yapınca ailemle ilişkim kısmen düzeldi, en azından anne baba olmanın onları her zaman haklı yapmadığını. gördüler. Ben hayatta ister anne baba kardeş isterse koca olsun, sırf sıfatından dolayı, yapılan saygısızlıklara eyvallah etmeyi, hayatını onların egoları yüzünden çıkmaza sokmayı çok sağlıklı bulmuyorum. Biz ailemizi neden severiz, bizi koşulsuz seveceklerini düşündüğümüz için, ama benim suçsuz olduğunu bildiğüm eşime hakaret eden, yuvamı dağıtmaya çalışan, kendi egosu için benim eşimle kötü olmamı, hatta boşanmama neden olan kadına anne diye neden eyvallah edeyim. Anne baba hakkı varsa evlat hakkı da var. Bende anneyim evladım benim kıymetlim ama sırf annesiyim diye ben onun hayatının sahibi değilim, bana düşen onu hayata hazırlayıp, sıkıntısında yanında olmak, gerisi onun hayatı onun kararı., yetişkin olduğunda ben onun hayatına ve tercihlerine saygı duymazsam, o da bana saygı duymadığında tek laf etmeye yüzüm olmaz.
