- 9 Eylül 2009
- 495
- 162
- Konu Sahibi Hayvanseverdost
- #1
Meraba canım kadınlar burayı o kadar seviyorum ki birbirimize olan desteklerimiz gerçekten gurur verici biz birlikte çok güzeliz..
Konuma gelecek olursak Benim reelde konuşup icime dökebileceğim hic dostum yok sadece çocuğuyla vakit geciren evde cok yalnız bir kadınım 30 yaşındayım 5.5 senelik evliyim eşimle 8 sene beraberlik sonrasında severek evlendik eşimle bugüne kadar cok fazla sorunlarımız oldu fiziksel pek olmasa da psikolojik şiddetin kralını gördüm. Açıkçası son 1 sene hariç cok cok saf herşeyi toz pembe gören bir kadındım. En basitinden Evlendigimin ertesi haftası bütün bileziklerimi kendi arzumla sattirip eşimin araba almasını kendim istemiştim. Cok ama çok sevdim onsuz nefes alamayacağımı düşünecek kadar saf ve temiz bir sevgim vardı. Tabi olgunlaştıkça madolyonun diğer yüzünü de görüyorsun. Ha bu arada cok da sevilmistim bekarken ilk 5 sene cok cok değer gördüm cok sevildim zaten buna kanarak evlendim..
Bu zamana kadar cok fazla sey yaşadım ama şuan muzdarip olduğum konu eşim inanılmaz derecede işine düşkün ve ilgi değer şefkat yok denecek kadar az. Ilk 3 sene sorun yoktu fakat bu ailesiyle birlikte bir şirket açınca herşey değişti. 3 kardeşligin ortaklığı ama suan bu işte sadece eşim çalışıyor diğerleri başka işlerde çalışıyor ama para almıyor bu şirketten. Yani benm tahammül edemedigim nokta burada çalışırken hem asıl maaşının neredeyse yarısını alıyor hem de gece gec saatlere kadar çalışıyor çocuğunu göremediği günler o kadar fazla ki. Ve de bu dükkan açılırken eşim yüklü miktarda tazminatını da eklemişti sonrasında alacak evet ama yani şuan bizim ömrumüzden gidiyor giden zamanın telafisi yok bir ev bile alamadık zar zor geciniyoruz halbuki başka işte çalışsaydı coktan ev sahibi olmuştuk. Tahammül edemiyorum artık ben hayatımı ertelemekten bıktım hem maddi hem manevi yönden bu kadar fedakarlık neden yapılır kac kere konuştuk artık laçka oldu sen anlamıyorsun ilerde herşey harika olacak diyor 3 senedir ama biz iyice geriye gidiyoruz. Inanılmaz bir hırs yapmış çocuk 2.planda. ben calismiyorum üni mezunuyum ama is bulamadığım için hiç çalışamadım bu zamana kadar. Senelerdir ne tatil ne gezme hic birşey yok bir avm ye bile gidemedik birlikte senelerdir.
Cok da umursamaz örneğin 1 aydır mesaj atıyorum buralarda kasap yok cocuga kiyma al bak kofte yapacam diyorum hic umursamaz mesajlarimi acmaz bile bazen. Eve hic bir katkısı yok dus başlığı bozuldu 1 senedir bu da bozuk yapayim demedi en sonunda ben aldim taktım. Bunun gibi bir sürüsu var. Is sorumlugu cok fazla evet ama ailesini hiçe sayması mi gerekiyor
Anlayamiyorum Psikolojikmen de iyi değilim ne yapacağımı bilemiyorum. Buraya yazıp içimi dökmek istedim çıkmazdayım.. boşanmayı çok düşündüm ama bebeğim küçük ve maddi destegim yok şuan için.
Konuma gelecek olursak Benim reelde konuşup icime dökebileceğim hic dostum yok sadece çocuğuyla vakit geciren evde cok yalnız bir kadınım 30 yaşındayım 5.5 senelik evliyim eşimle 8 sene beraberlik sonrasında severek evlendik eşimle bugüne kadar cok fazla sorunlarımız oldu fiziksel pek olmasa da psikolojik şiddetin kralını gördüm. Açıkçası son 1 sene hariç cok cok saf herşeyi toz pembe gören bir kadındım. En basitinden Evlendigimin ertesi haftası bütün bileziklerimi kendi arzumla sattirip eşimin araba almasını kendim istemiştim. Cok ama çok sevdim onsuz nefes alamayacağımı düşünecek kadar saf ve temiz bir sevgim vardı. Tabi olgunlaştıkça madolyonun diğer yüzünü de görüyorsun. Ha bu arada cok da sevilmistim bekarken ilk 5 sene cok cok değer gördüm cok sevildim zaten buna kanarak evlendim..
Bu zamana kadar cok fazla sey yaşadım ama şuan muzdarip olduğum konu eşim inanılmaz derecede işine düşkün ve ilgi değer şefkat yok denecek kadar az. Ilk 3 sene sorun yoktu fakat bu ailesiyle birlikte bir şirket açınca herşey değişti. 3 kardeşligin ortaklığı ama suan bu işte sadece eşim çalışıyor diğerleri başka işlerde çalışıyor ama para almıyor bu şirketten. Yani benm tahammül edemedigim nokta burada çalışırken hem asıl maaşının neredeyse yarısını alıyor hem de gece gec saatlere kadar çalışıyor çocuğunu göremediği günler o kadar fazla ki. Ve de bu dükkan açılırken eşim yüklü miktarda tazminatını da eklemişti sonrasında alacak evet ama yani şuan bizim ömrumüzden gidiyor giden zamanın telafisi yok bir ev bile alamadık zar zor geciniyoruz halbuki başka işte çalışsaydı coktan ev sahibi olmuştuk. Tahammül edemiyorum artık ben hayatımı ertelemekten bıktım hem maddi hem manevi yönden bu kadar fedakarlık neden yapılır kac kere konuştuk artık laçka oldu sen anlamıyorsun ilerde herşey harika olacak diyor 3 senedir ama biz iyice geriye gidiyoruz. Inanılmaz bir hırs yapmış çocuk 2.planda. ben calismiyorum üni mezunuyum ama is bulamadığım için hiç çalışamadım bu zamana kadar. Senelerdir ne tatil ne gezme hic birşey yok bir avm ye bile gidemedik birlikte senelerdir.
Cok da umursamaz örneğin 1 aydır mesaj atıyorum buralarda kasap yok cocuga kiyma al bak kofte yapacam diyorum hic umursamaz mesajlarimi acmaz bile bazen. Eve hic bir katkısı yok dus başlığı bozuldu 1 senedir bu da bozuk yapayim demedi en sonunda ben aldim taktım. Bunun gibi bir sürüsu var. Is sorumlugu cok fazla evet ama ailesini hiçe sayması mi gerekiyor
Anlayamiyorum Psikolojikmen de iyi değilim ne yapacağımı bilemiyorum. Buraya yazıp içimi dökmek istedim çıkmazdayım.. boşanmayı çok düşündüm ama bebeğim küçük ve maddi destegim yok şuan için.
