Kizlar merhaba. Bu aralar tavsiyelere ihtiyacım var, size yazıyorum. Sizin minikler de okula giderken oyalanıyor mu? Ben çok muzdaribim bu durumdan. Oğlumla aynı okuldayız. Erkenden hazır olsa bile ben giyinirken kahvaltı yapqrken öyle şeyler yapıyor ki kendince oyun bence engelleme politikası. Ben çok yoruldum. Kizmaktan bağırmaktan.. cimdiklemek de ise yaramiyor. Alarm kurdum çıkmadan 5 dk önceye, sabah ve öğlen her zamanki gibi zamanla yaristigim icin saate bakmayayim bileyim diye.. ogluma yetmedi. Ne yapsam da hızlı hareket etse? Okula yürüyerek gidiyoruz, 10 dk sürmüyor. O zaman bile önüme geçiyor. Durdurmaya çalışıyor bu davranışlarından illallah ettim, bildiğiniz gibi değil. Ne yapayim sizce?
Tam krizin ortası bir durum. Sen yazınca benim başıma ağrı girdi.
Bir zamanlar bende öyleydim.
Benimki öğretmenini sevemedi.( E onun yerine ben de olsam, ben de sevmediğim bir yere hergün hergün gitmek istemem.) Basit bir ayakkabı giyimi 15 dk sürerdi. Elbiseyi mümkün değil seç-e-mezdi. Mızır mızır mızır...ıhı ıhı ıhı... hergün hergün... dediğşn gibi bağırsan çağırsan çimdiklesen de çözüm değildi. Hocayla da konuştum olmadı. Sonunda okulu değiştirdim ne yapayım. (1.5 yıl direnmiştim aslında ama olmadı.) O okulu daha çok sevdi. Hazırlanırken o kadar da yormadı. Şimdi çok çok şükür, maşaallah barekallah, gidiyor.
Bence çocuklar "seni"istiyorlar. Seni özlüyorlar. Biz "anne" olunca, onlar da "annesine" doyamayınca, ilgi çekmek için ellerinden geleni yapıyorlar. Olumlu olumsuz farketmiyor. Anne onunla ilgilensin de, nasıl ilgilenirse ilgilensin... Aaahhh ahhh bir of çeksem karşı ki dağlar ne olur bilmem.
Aklıma geleni yazayım. Çocuk demek oyun demekse madem, yürüyüşü oyun haline getirsen nasıl olur? İki kere zıpla, üç kere kurbağa gibi yürü, çizgiye basma vs vs gibi. (Ben bazen koşu yarışı yapıyorum.
) Oyun oynayacağım diye belki evden erken çıkar. Büyüyünce de okul yolunu mutlu hatırlar. Annemle şöyle giderdik okula diye güzel anıları olur.
Ben çiçeğe böceğe ilgili olduğum için ağaç isimlerini, bildiğim çiçek isimlerini söylerim çocuklara. (Bana da babam aşıladı bunu çocukken.)Hanımeli, gül vs görsek koklatırım. (Kokuların beyin gelişiminde etkili olduğunu okumuştum. Hem başağrısına olumlu etkili çiçek kokuları.) Hayvan gördüysem o fırsatı kaçırmam.
Mesela burada dere akıyor. Oraya göçmen kuşlar geliyor. Ne zaman o tarafa geçsek arabayı durdurur onları da aşağıya indirir anlatırım. Bu yaban ördeği, bu küçük karabatak, bu küçük balıkçıl vs. Yani eğitim de fırsat eğitimi kavramını biliyorsundur, bence biraz da gökyüzüne bakmayı bilmek gerekiyor.☺(İzciyim ben canım. Onun da etkisi olabilir.)
Mevsimleri daha ayrıntılı farkedebilir senin anlatımınla. Yaprakların sararması, yaratılış, doğum, ölüm, yeniden diriliş vs vs...Somut örnek çok aslında da görecek sakin kafa lazım. İşe giderken de, yetişmeye çalışırken de çok zor biliyorum. Benimkiler nacizane aklıma gelenler. Sürç-i lisan ettiysem affola.
Bir de şunu farkediyorum. Zaman hızla akmıyor. Olimpik koşuyor. Yetişmek mümkün değil. O zaman kısa "an"ları değerlendirmek lazım. Arkadaşımla konuştum geçen. 1-1.5 saat kaçtık deniz kenarına. Ona kalsa evde domates rendeleyecekti. Gel dedim, enerji toplayalım öyle yaparsın. Zaten kimsenin kimseye tüm gün ayırma şansı yok. Saatlerce bir yerde oturma şansı yok. Hiçbirşeye zaman yok. Gerçekten öyle mi acaba yoksa bizim öncelikler mi değişti?
İleride bu anlarımızı nasıl hatırlayacağız? Çocuklarımız bizim için ne diyecek? Ailemle nasıl zaman geçirdim diye düşününce aklına neler gelecek? Bilemedim dostlar...
İç ses: Bunları yazıp kendimi pek bir mikemmel gördüm de, bildiğin cadıyım yav.
İşte hayaller ve hayatlar...