- 28 Aralık 2008
- 697
- 1.413
- Konu Sahibi tembelanne
- #1
Merhabalar,
6.5 aylık-6yaş ve 13 yaş üç çocuğum var. Büyük ve küçük kız ortanca oğlan.
Planlı olarak istedik allah nasip etti hep hayalimdi 3 çocuk sahibi olmak.
Özel bir okulda öğretmenim. 8.30-17.30 çalışıyorum.
Bebeğim çok akıllı uslu bir bebe. Benimle yatar benğmle kalkar. Gece emmesi yok uyanması çok nadir. Doğduğundan beri böyle
Oğlum da meraklı girişken bir çocuk. Ortamlarda hemen kendini gösterir spora ve haritalara coğrafyaya çok meraklıdır.
Büyük kızım ilk göz ağrım büyüyor ve büyüme sancıları ile baş edemiyor. Sınıfında çok arkadaşı yok. Çünkü o çocukların anneleri ile ben de aşık atamıyorum. İnsanı suya götürğp susuz getirecek anneler haliyle kızları da anneleri gibi
Dolayısıyla benim kızım da bu genç kızların içinde tutunamıyor. Dershanede farklı kurslar vb yerlerde yeni arkadaşlar bulacak ortamı yaratıyorum buna rağmen arkadaş edinemiyor. Yakınlık kurduğukızlar genellikle psikolojik problemleri olan kızcağızlar. Sınıf tarafından sevilmeyen dışlanan tipler. Kızım yalnızlığına çok üzülüyor.
Benim elimden birşey gelmiyor. Dersane arkadaşlarının kafasına uyan bir iki tanesinin annesini aradım bize çaya çağırdım. Hani belki yakınlık olur va diye. Oluyor ama devamlılığı gelmiyor.
Çok üzülüyorum sosyal olarak bu kadar yaralı olmasına. Çok alımlı güzel bir kız, güzel giyinir, derslerinde başarılı. Sınıfın en iyisi değilse bile ilk üçündedir. Düşünüyorum yetiştirirken neyi yanlış yaptım. İlk çocuğum 26 yaşında kucağıma aldım. Üzerine bir oğlum bir kzıım daha oldu bütün bebelerimi seviyorum ama en çok üzüldüğüm, düşünüp darlandığım hep büyüğüm oluyor. Yaralarını saramamak beni kahrediyor.
Karne günü sınıfça yapılan aktivitelere çağırmadılar. Çağırsalar giderdim dedi. Sen plan yap dedim kümse gelmiyor dedi.
Şöyle örnek vereyim doğum gününde (8 şubat) Korku evine götürecektim onu ve seçtiği bir iki arkadaşını. 6-7 kişiye kadar olur dedim. Bunu da ikimiz de iki saftirik anlattık ortamlarda. Bu sene böyle yapacağız dedik. Biz partiyi planlarken sınıfta bir anne çocukları toplayıp götürmüş sınıfta 3 kişiye ahber verilmemiş biri de benim kzıım. Hangi veli organize etti bilmiyorum ama çok yoruldum bu annelerle satranç oynamaktan bir sonraki hamlelerini tahmin etmeye çalışmaktan.
Salıyorım düşünmüyorum ama kzıım üzülüyor. Şu an arkadaş bu yaş için ekmek su gibi bir şey. Kendi okulumdaki öğrencilere bakıyorum herkes her öğrenci bir şwkilde yolunu buluyor. Benim çalıştığım okul daha ortahalli velilerin gönderdiği bir okul. Kızım çok daha pahalı bir okula gidiyor. Anasınıfından beri aynı okulda. Değiştirmek istese kendi okuluma alırdım. Ama istemedi. Şimdi bu sene LGS senesi. Bu moralsizlikle nasıl baş edecek bilmiyorum.
Uzun yazdım kusura bakmayın. Annenin yüreği soğumuyor bebeleri üzgünse.
6.5 aylık-6yaş ve 13 yaş üç çocuğum var. Büyük ve küçük kız ortanca oğlan.
Planlı olarak istedik allah nasip etti hep hayalimdi 3 çocuk sahibi olmak.
Özel bir okulda öğretmenim. 8.30-17.30 çalışıyorum.
Bebeğim çok akıllı uslu bir bebe. Benimle yatar benğmle kalkar. Gece emmesi yok uyanması çok nadir. Doğduğundan beri böyle
Oğlum da meraklı girişken bir çocuk. Ortamlarda hemen kendini gösterir spora ve haritalara coğrafyaya çok meraklıdır.
Büyük kızım ilk göz ağrım büyüyor ve büyüme sancıları ile baş edemiyor. Sınıfında çok arkadaşı yok. Çünkü o çocukların anneleri ile ben de aşık atamıyorum. İnsanı suya götürğp susuz getirecek anneler haliyle kızları da anneleri gibi
Dolayısıyla benim kızım da bu genç kızların içinde tutunamıyor. Dershanede farklı kurslar vb yerlerde yeni arkadaşlar bulacak ortamı yaratıyorum buna rağmen arkadaş edinemiyor. Yakınlık kurduğukızlar genellikle psikolojik problemleri olan kızcağızlar. Sınıf tarafından sevilmeyen dışlanan tipler. Kızım yalnızlığına çok üzülüyor.
Benim elimden birşey gelmiyor. Dersane arkadaşlarının kafasına uyan bir iki tanesinin annesini aradım bize çaya çağırdım. Hani belki yakınlık olur va diye. Oluyor ama devamlılığı gelmiyor.
Çok üzülüyorum sosyal olarak bu kadar yaralı olmasına. Çok alımlı güzel bir kız, güzel giyinir, derslerinde başarılı. Sınıfın en iyisi değilse bile ilk üçündedir. Düşünüyorum yetiştirirken neyi yanlış yaptım. İlk çocuğum 26 yaşında kucağıma aldım. Üzerine bir oğlum bir kzıım daha oldu bütün bebelerimi seviyorum ama en çok üzüldüğüm, düşünüp darlandığım hep büyüğüm oluyor. Yaralarını saramamak beni kahrediyor.
Karne günü sınıfça yapılan aktivitelere çağırmadılar. Çağırsalar giderdim dedi. Sen plan yap dedim kümse gelmiyor dedi.
Şöyle örnek vereyim doğum gününde (8 şubat) Korku evine götürecektim onu ve seçtiği bir iki arkadaşını. 6-7 kişiye kadar olur dedim. Bunu da ikimiz de iki saftirik anlattık ortamlarda. Bu sene böyle yapacağız dedik. Biz partiyi planlarken sınıfta bir anne çocukları toplayıp götürmüş sınıfta 3 kişiye ahber verilmemiş biri de benim kzıım. Hangi veli organize etti bilmiyorum ama çok yoruldum bu annelerle satranç oynamaktan bir sonraki hamlelerini tahmin etmeye çalışmaktan.
Salıyorım düşünmüyorum ama kzıım üzülüyor. Şu an arkadaş bu yaş için ekmek su gibi bir şey. Kendi okulumdaki öğrencilere bakıyorum herkes her öğrenci bir şwkilde yolunu buluyor. Benim çalıştığım okul daha ortahalli velilerin gönderdiği bir okul. Kızım çok daha pahalı bir okula gidiyor. Anasınıfından beri aynı okulda. Değiştirmek istese kendi okuluma alırdım. Ama istemedi. Şimdi bu sene LGS senesi. Bu moralsizlikle nasıl baş edecek bilmiyorum.
Uzun yazdım kusura bakmayın. Annenin yüreği soğumuyor bebeleri üzgünse.
