kızlar,altın çağı diye bi iddiam yok ama gelin bu olaya şu açıdan bakalım
kayınvalidem ve kayınpederim
erzurumun bilmem ne köyünde 4 çocuklu bi aile, zamanın şartları okula bile gidememişler okuma yazma yok, oturmuşlar düşünmüşler ya batıda bi şehre gidip çocukları okutacaklar, yada çocuklar orada çoban olacak. derken bursaya gelmişler iş imkanı var diye, e köylü giyimi, üstelik çarşaflı. ezilmişler, horlanmışlar, hakları yenmiş, sigorta hastanesine gidiyor doktor keyfi gelince bakıyor günlerce kuyrukta bekliyor, ilaç yazıyor ya para yok, ya ilaç yok. günlük çalışıp günlük harcıyorlar, başka gelir yok. en büyük çocukları liseden sonra başlıyor çalışmaya, ama olcak gibi değil fazla iş az maaş, yetinemiyor eve yetişemiyor. diyorki olmaz bu iş okumak lazım 4 yıllık güzel bi bölüm kazanıyor azim ediyor çünkü. neyse okul bitip memur oluyor hayatını kurtarıyor, sonra eşim burasada bulundukları kasabada anadolu lisesini kazanan tek öğrenci, ama gel görki elde yok avuçta yok tek defterle haloluyorda kitaplar pahalı, bitmeyen kitap kuyrukları, sırf ayakkabısı eski diye kitapçıda ezilmeler bilmem daha neler neler derken devlet desteği o bu, güzel bi üniversite güzel bi bölüm, yurt devlet yurdu, ailede liseye giden bi çocuk daha var ona zor yetiyor üniversitedekine mümkün değil, devlet burs veriyor şükür, bi taraftan çalışıyor falan. gel gelelim en küçük kardeş, oda anadolu lisesi, ama artık şartlar daha rahat, rahatla okuyabiliyor. şimdi üniversitede yine devlet yurdu yine devlet bursu.
kayınvalidemin dilinden anlatıyorum; hastayım, kar var, bursadayız ama kasabada hatta köyde denebilir, araba yok, kimi arıcan da gelcek, hasbel kader gittin hastaneye kuyruk biter muayene olabilirsen ne ala, olmadı ertesi güne kalır yine eziyet, ilaç desen hakgetire. doktor zaten önce kılık kıyafete bakıyor ona göre muamele ediyor. vay karafatma geçiyor diyorlar yolda, çarşaflı çünkü, tarla işine gider de mal sahibi mahsül verirse ne ala yoksa bulgura talim. oğlunun mezununa, yemin törenine utana sıkıla gidiyor, çünkü ezilmiş hep.
bunun gibi bi dünya olay.
bugün gel sor, çarşaflıyım diye kimse laf etmiyor, istediğim saatte hastaneye gidebiliyorum, ilaç desen bulunması kolay, ya ücretsiz yada çok ucuz. oğullarım okudu memur oldu ayın 15inde önceden hayal edemediği maaşı alıyorlar, bi ayakkabı hayali kuramayan çocuklar bugün son model araba alıyorlar, kümesten bozma evde 4 çocuk büyüten aile bugün toki de oturuyor.
bunu ajitasyon için yazmadım, Allah bugünümüzü aratmasın. şimdi sor onlara altın çağımı? pırlanta çağı diyor.
yani bu çağ işi kişiye göre değişiyor kızlar. bu insana ne anlatırsan anlat yaşadığını biliyor.