- 20 Temmuz 2024
- 235
- 107
- 30
- Konu Sahibi Burcu ozturk
- #1
Benim bugün kimseye herhangi bir sorum yok danışacagım bir konum yok. Sadece dertleşmek istedim. Çünkü artık öyle bir duruma geldim ki artık yemek bile yiyemez durumdayım. Psikolojik olarak berbatım neden bilmiyorum, hayatım boyunca hep ezildim bekarken hep kendi ayaklarımın üzerinde durmaya çalıştım kimseye yük olmamak için. Çocuk baktım okullarda temizlik yaptım çaycılık yaptım yeterki aileme yük olmayayım onlara da bir faydam dokunsun istedim. Ona rağmen hep ezildim. Özellikle annem ve kız kardeşim çok eziyet ettiler bana. En son öyle bir duruma getirdiler ki beni onlarla aynı sofraya bile oturamaz olmuştum. Kaç gece aç olarak uyuduğumu biliyorum bazen dışarıda ya da çalıştıgım yerlerde yer öyle geçerdim eve. Hastalandım bir bardak suyu bile çok gördüler bana. Annem babam içeride diğer kardeşlerimle otururken ben tek başıma odamda agladıgımı hatırlarım. Şimdi çıkıp ta sen ne yaptn da kim bilir ondan senin ailen sana böyle davrandılar diyecek olanlar çıkacak. Hiç bir şey yapmadım bir günden bir güne saygısızlım etmedim evin en büyük çocugu olarak her şeye yetişmeye de çalıştım fakat yetmedim. Diğer kardeşlerim her zaman benden kıymetli oldular. Annem yapı olarak çok sinirli bir kadın babam deseniz annem ne derse haklı bir kez olsn arkamda durmadı. Neyse velhasıl o sıra artık her şeyi salmıştm ne olacaksa olsun dedm. Uzun zamandır görüştüğüm biri vardı en son o geldi istedi ailem de hemen verdi. Biz birbirimizi çok seviyoruz tabi ama onun ailesi hep karşı çıktı benm ailemde kendi istedikleri birine vermek istediler ama ben kabul etmedim çünkü yaş olarak benden büyüktü. Sırf maddi durumu iyiydi diye onu istediler ben onla daha rahat edermişim. Ama benim sevdiğim vardı. Neyse isteme nişan düğün derken biz eşimin şehrine taşınmak zorunda kaldık iş gereği. Şimdi annemden babamdan kardeşlerimden çok uzaktayım fakat yüzüm hiç gülmüyor. Kendimi çok yalnız hissediyorum kimim kimsem yok gibi. Eşim çalışır sonra eve gelir saatlerce telefon dışarıya çıkar okey ve arkadaşları. O kendi dünyasında yaşıyor bende kendi dünyamda yaşamaya çalışıyorum. Günlerce bu evin içinden dışarıya çıkamıyorum o kadar çok bunaldm ki gidecek bir yer de yok eşime bazen çok ihtiyacım oluyor ama onun tek derdi anası babası kahvesi telefonu söyleyince de ben dırdırcı oluyorum kavgacı oluyorum. Gerçektn hayat neşem çalınmış gibi. Onlara göre evine ekmek getiriyormu ihtiyaclarımızı karşılıyor mu evt bunun dışında sorun yok. Ama benm tüm bunlara değil sevgiye ihtiyacm var. Ha bu arada şuan annem babam üzerime titriyor ama artık neye yarar şimdi çok uzaktasınz hepiniz bana. O kadar çok değiştim ki eski halimi çok özlüyorum şuan tek tesellim karnındaki bebeğim kavuşmamıza günler kaldı. Onu her şeyden herkestn çok seviyorum kim bilir belki onunla tekrardan hayata tutunurum...
