- 25 Şubat 2018
- 13.066
- 75.474
- 548
Merhaba Hanımlar
Tamdaki başlıktaki gibi tükenmiş hissediyorum kendimi. 3 buçuk yaşında bir kızım ve 10 aylık bir oğlum var. Kızımda uyumayan bir bebekti çok zorlandım bu konuda, sonra oğlum doğdu oda kızımı mumla aratacak derecede uyuyaman bir bebek.
Ne gündüz ne gece doğru düzgün uyumuyor doğduğundan beri. Kızım kreşe başladı 2 aydır, eşim her konuda destektir bana sağolsun, ev işi gibi bir derdim de yok, hayatımı kolaylaştıracak şeyler var ama ciddi manada tükenmiş hissediyorum kendimi.
Sürekli kucağımda olmak isteyen, uyumayan ve ağlayan, mızmızlanan oğlumun sesi rüyalarıma giriyor artık. Normalde kendinden uyku sorunu yaşayan bir insanım o yüzden gündüz,bakacak biri olduğunda da uyuyup dinlenemiyorum çok uykusuz olsamda.
Göz altlarım 3 buçuk yıldır mosmor resmen, bugünlerde geçecek diye kendimi motive etmeye çalışıyorum ama üzerimdeki gerginlik ve mutsuzluk gittikçe artıyor sanki. Kızıma yansıtmamaya çalışsam da bu gerginlik ve mutsuzluk halimi eski neşem ve enerjim yok. Dışarı çıkasım dahi gelmiyor. İlk defa böyle bir ruh haline büründüm.
Küçük çocuklu annelerin yaşadığı genel bir durum diyorum kendi kendime ama yapmaktan mutlu olduğum hicbirsey keyif vermiyor artık. Dün gece terasta 2 saat boş boş etrafa baktım, istediğim tek şey sessizlik şuan.
Depresyona mı giriyorum, geçici birşey mi yoksa psikolog desteği mi alsam daha da kötüleşmeden ?
Tamdaki başlıktaki gibi tükenmiş hissediyorum kendimi. 3 buçuk yaşında bir kızım ve 10 aylık bir oğlum var. Kızımda uyumayan bir bebekti çok zorlandım bu konuda, sonra oğlum doğdu oda kızımı mumla aratacak derecede uyuyaman bir bebek.
Ne gündüz ne gece doğru düzgün uyumuyor doğduğundan beri. Kızım kreşe başladı 2 aydır, eşim her konuda destektir bana sağolsun, ev işi gibi bir derdim de yok, hayatımı kolaylaştıracak şeyler var ama ciddi manada tükenmiş hissediyorum kendimi.
Sürekli kucağımda olmak isteyen, uyumayan ve ağlayan, mızmızlanan oğlumun sesi rüyalarıma giriyor artık. Normalde kendinden uyku sorunu yaşayan bir insanım o yüzden gündüz,bakacak biri olduğunda da uyuyup dinlenemiyorum çok uykusuz olsamda.
Göz altlarım 3 buçuk yıldır mosmor resmen, bugünlerde geçecek diye kendimi motive etmeye çalışıyorum ama üzerimdeki gerginlik ve mutsuzluk gittikçe artıyor sanki. Kızıma yansıtmamaya çalışsam da bu gerginlik ve mutsuzluk halimi eski neşem ve enerjim yok. Dışarı çıkasım dahi gelmiyor. İlk defa böyle bir ruh haline büründüm.
Küçük çocuklu annelerin yaşadığı genel bir durum diyorum kendi kendime ama yapmaktan mutlu olduğum hicbirsey keyif vermiyor artık. Dün gece terasta 2 saat boş boş etrafa baktım, istediğim tek şey sessizlik şuan.
Depresyona mı giriyorum, geçici birşey mi yoksa psikolog desteği mi alsam daha da kötüleşmeden ?
Son düzenleme: