- 9 Ocak 2014
- 1.723
- 4.020
- 158
Peki siz neden yorumunuzun sonunda özür dilediniz? Yanlış bir şey yazdığınızı düşünüyorsanız yazmasaydiniz.
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Bağımlı Mutluluk ?
- Konu Sahibi derdimend
- Başlangıç Tarihi
Peki siz neden yorumunuzun sonunda özür dilediniz? Yanlış bir şey yazdığınızı düşünüyorsanız yazmasaydiniz.
Şahsi olarak sizin hakkınızı yediğimi düşündüğüm için değil,burada konu okurken uzun yazıp insanların derdimi okumaya vakit ayırmalarından mütevellit,bir de bazı çok büyük dert sahiplerinin belki de 'bu da dert mi' dediği şeyleri sıkıntı ettiğim için yazıyorum ben.
İnsanın bir kötü bakışı da,bir ufak zannı da haktır.Helallik almakta benim dilimde 'kusura bakmayın' yada sizin en son cümlenizdeki 'özür dilerim' gibi bir ifade.
Yani başkalarını bilmem ama ben genel olarak yanlışlıkla çarptığım bir insana dahil herkese bu idafeyi kullanıyorum.Size özel değil.
Canınız sağolsun bu arada.
Bir şey olmuyordur elbet.Sadece ömür boyu 'iyi' olmak için bir zahiri sebebe bağlanmak beni düşündürüyor.
Yine de umarım hepimiz ne şekilde olursa olsun gerçekten iyi hissederiz.
- 22 Kasım 2014
- 3.217
- 4.660
- 133
- 38
Depresyondaymışsınız anladığım kadarıyla. Depresyon da bir hastalıktır, aynı bedensel hastalıklar gibi ve tedavi edilebilir bir durumdur. Ben geçen sene, yataktan hiç kalkamadığım, bütün gün uyuduğum ve ağladığım dönemde bir daha düzelmem artık, böyle kaldım ben diyordum :) çok şükür geçti o günler ilaçla beraber. Depresyon umutsuzluk hissine de sebep oluyor çünkü. Dünyaya simsiyah güneş gözlükleriyle bakmak gibi. benimkisi depresyonla başlayan daha farklı bir psikiyatrik hastalık olduğu için, ben ilacı ömür boyu kullanmak zorundayım. Ama yine de çok şükrediyorum şimdi halime.
Ruh kanseri diyorlar depresyona, Allah korusun gerçekten. Ve benimde hiç sorunum olmadığı bir dönemde, kullandığım hormon ilaçları ve biraz da geçmişte yaşadığım bastırdığım şeylerin patlamasıyla oldu. Ama illa ki bir sorun olması gerekmiyor, üzücü hiçbir şey olmayabilir. Beyinde bazı şeyler yanlış çalışıyor yalnızca. Beyin yavaşlıyor, konsantre olamıyor, hatta hafıza kaybına bile sebep olabiliyor, uykusuzluk, fazla uyuma, karar verememe gibi pek çok şeye sebep olabiliyor.
nasıl fiziksel hastalıklarda, ilaçla beraber moral de çok önemli diyorsak, depresyonda da aynı öyle. İlaçla beraber terapi, ya da kendi kendine telkin etme, içinden gelmese bile sosyalleşme, spor, yürüyüş çok iyi geliyor.
depresyonda ilaç kullanılır, tedavi eder ama bu doktor kontrolünde olmalı, ilacı kullanırken de, bırakırken de. Kendi kendinize yapmamalısınız.
bağımlılık yapmaz, süreç içinde düzeldiğinizde, yani beyin normal fonksiyonlarını yerine getirmeye başladığında, serotonin dopamin gibi beynin salgıladığı bir sürü şey normalleştiğinde, ilacı da bırakırsınız. Pat diye değil, doktor kontrolünde azaltarak.
ilaçlar başlarken ve bırakırken, bir kaç hafta yan etki gösterir, geçicidir. Korkulacak bir şey yok.
yalnızca kendi kendinize bırakmaya ya da azaltmaya kalkmayın. psikiyatrinin diğer hastalıklar gibi bir tahlili veya röntgeni yok. Süreç içinde doktorunuzla anlıyorsunuz ve bazen doktor kontrolündeyken bile sorunlar yaşanıyor, ilaç değiştiriliyor, ya da dozajı değiştiriliyor. Her ilaç herkeste aynı etkiyi göstermiyor. Birine iyi gelen, diğerini bozabiliyor.
son olarak bağımlılık yapmaz korkmayın, zamanı gelince zaten bırakabileceksiniz. Ama sosyalleşmeyi ve mümkünse sporu ihmal etmeyin.
Ruh kanseri diyorlar depresyona, Allah korusun gerçekten. Ve benimde hiç sorunum olmadığı bir dönemde, kullandığım hormon ilaçları ve biraz da geçmişte yaşadığım bastırdığım şeylerin patlamasıyla oldu. Ama illa ki bir sorun olması gerekmiyor, üzücü hiçbir şey olmayabilir. Beyinde bazı şeyler yanlış çalışıyor yalnızca. Beyin yavaşlıyor, konsantre olamıyor, hatta hafıza kaybına bile sebep olabiliyor, uykusuzluk, fazla uyuma, karar verememe gibi pek çok şeye sebep olabiliyor.
nasıl fiziksel hastalıklarda, ilaçla beraber moral de çok önemli diyorsak, depresyonda da aynı öyle. İlaçla beraber terapi, ya da kendi kendine telkin etme, içinden gelmese bile sosyalleşme, spor, yürüyüş çok iyi geliyor.
depresyonda ilaç kullanılır, tedavi eder ama bu doktor kontrolünde olmalı, ilacı kullanırken de, bırakırken de. Kendi kendinize yapmamalısınız.
bağımlılık yapmaz, süreç içinde düzeldiğinizde, yani beyin normal fonksiyonlarını yerine getirmeye başladığında, serotonin dopamin gibi beynin salgıladığı bir sürü şey normalleştiğinde, ilacı da bırakırsınız. Pat diye değil, doktor kontrolünde azaltarak.
ilaçlar başlarken ve bırakırken, bir kaç hafta yan etki gösterir, geçicidir. Korkulacak bir şey yok.
yalnızca kendi kendinize bırakmaya ya da azaltmaya kalkmayın. psikiyatrinin diğer hastalıklar gibi bir tahlili veya röntgeni yok. Süreç içinde doktorunuzla anlıyorsunuz ve bazen doktor kontrolündeyken bile sorunlar yaşanıyor, ilaç değiştiriliyor, ya da dozajı değiştiriliyor. Her ilaç herkeste aynı etkiyi göstermiyor. Birine iyi gelen, diğerini bozabiliyor.
son olarak bağımlılık yapmaz korkmayın, zamanı gelince zaten bırakabileceksiniz. Ama sosyalleşmeyi ve mümkünse sporu ihmal etmeyin.
- 6 Aralık 2018
- 9.824
- 8.499
- 148
Doktor zaten sizin ıyılestıgınıze karar verdıgınde bırakıyor hanımefendı.Bende ılk basta 2 beyın amalıatı gecırdım 6 ay hastanelerde yattım kendınle cok zaman gecırdım.O zaman sevgılım vardı ve sureklı yanımdaydı .Nısanlandım evlendım .Ilacı evlendıgım zaman bıraktım.Sonra o her seyımde yanımda olan adam canavar cıktı vd evlendıkten 4 ay sonra baba evıne geldım.Boşandım sımdı.Agır deprosyana gırmısım.Allahım ılac bende bagımlılıkmı yapıcak dedım.Ama baktım kı kendımd zarar verıorum.Kalbım pır pır carpıyo basım agrıyo.Sureklı agrasıfım herkesle kotu oluyorum.Tekrar gıttım doktora tekrar ılaca basladım.1 yıl olucak en son 3 aylık ılac verdı.Doktorlara guvenmelıyız.Derdı veren rabbım dermanıda verıyor.Ayrıca ılacı kafanıza gore bırakmamamız gerek .Keza bırakacagınız zaman doktor azaltıp oyle bıraktırıyor.Anladıgım kadarıyla yenı basladınız.Şutfen doktorunuzu dınleyın ve kendı basınıza ıslem yapmayın.Merhaba arkadaşlar.İyi pazarlar.
Uzun zamandır üzerimde atamadığım bir tükenmişlik, tahammülsüzlük,efendime söyleyeyim bir miktar gereksiz öfke ve aşırı uyuyamama problemlerim dolayısıyla psikiyatriye başvurdum geçen ay.
Aslında psikoloğa gitmeyi daha çok isterdim fakat uzun süreli bir terapiye imkanım el vermez şu an.
Neysedoktorum depresyonda olduğumu söyledi,antidepresan verdi.Uyku problemim olduğu için akşam içiyordum.Misler gibi uyuyordum.
Baya iyiydi bu yönden.Sabahta hem sakin hem dinç hem de takıntısız kalkıyordum.Bir ilacın insanın ruhuna nasıl iyi geleceği konusunda tedirgindim ama bana iyi geldi gerçekten.Bunu ikinci haftadan sonra hissettim.
Fakat ben antidepresanlar hakkında bir şeyler okudukça moralim bozuldu.Bağımlılık yaptığı,bir zaman sonra yetersiz geldiği falan.
Bir de insanın mutlu olmak için hayatı boyunca bir ilaca bağımlı olması..
Aslında çok şükür hayatımda çok büyük hatta büyük bir derdim bile yok.
Lakin iki sene önce oğlumun yeni doğduğunda geçirdiği bir hastalık,tedavi süreci ve o dönemde eşimin ailesiyle ilgili bazı sıkıntılar bende bir yara olup kaldı.
Zaman geçiyor, düşünceler insanlar değişebiliyor.O zamana ait her şeyi iyileştirsemde iki günlük oğlumun yatağın üzerinde biranda mosmor olmasını, günlerce yoğun bakıma torbalarca süt taşıyıp beş dakika görüp onu plastik bir kutuda bırakıp kapıların önünde uyuduğum zamanları unutamıyorum.Yani acısı silinmiyor.
Benden çok daha zor şeyler yaşayan anneler var, onlardan konum için özür dilerim.Sadece ilaca bağlanma sebebimin en büyük nedeni bu olduğu için yazdım.Rabbim kimseyi evladıyla imtihan etmesin.
Eş ailesiyle ilgili konular artık ilgimi bile çekmiyor çok şükür.Çünkü onlara karşı nötrüm.Yani ne beklentim var ne anlama çabam.Eşim de beni anladığı için bu konuyu atlatmış gibiyim.
Son olarak bir diğer büyük neden benim anne olduktan sonra, özellikle ilacın ilk haftasında hissettiğim sürekli babamı ve çocukluğumu sorgulama halim.
Babam iyi bir baba değildi.Baba olduğunu çok sonra anladı lakin giydiği o gömlekte ona yine büyük geldi.Ben mutlu ve huzurlu aile kavramından o kadar uzak ve o kadar hasret büyüdüm ki şu an hamdolsun mutlu,huzurlu bir yuvam olduğu halde, evladımızı en iyi şekilde yetiştirmeye çalışırken bir anda kendi çocukluğum karşıma geçip ağlıyor sanki,'benim suçum neydi' dercesine..
Velhasıl babama bu kadar değer veripte bende bu kadar derin yaralar açtığını bilmezdim,bu ilaca başlayınca acayip şekilde babama taktım kafayı.
İlaca devam edeceğiz dedi doktor çarşamba randevum var, gelmesende al kullan dedi.Bilmiyorum reçetesiz alınıyor mu.
Fakat sınavlar için gece uyumadığımdan ve biraz da kendimi sınamak amaçlı dört gün almadım ilacı.Ve anladım ki galiba gerçekten bağımlı oluyor insan.Ciddi manada bir yoksunluk,baş ağrısı çektim.Ve çok fazla öfke dolu, hesaplaşmalı,afedersiniz içimdeki tüm sövgü ve öfkeyi kustuğum ve hatta en sonunda babamı öldürdüğüm kabuslar görüyorum.Saat kaçta uyursam uyuyayım hep böyle.
Şaşırıyorum çünkü normalde bu kadar öfkeli bir insan değilim, tedaviye başlamadan önce bile değildim.
Bu kabuslardaki mutsuzluk gerçek hayatıma da yansıdı.
Bilmiyorum arkadaşlar,kendimi aciz hissediyorum.
Sırf zamanında birileri beni üzdü diye ben yeniden ağzımla değil yüreğimle gülmeyi başarabilmek için,hayatı yeniden sevmek için hep ilaç mı kullanıcağım.Haklı olduğum bir savaşı kaybetmiş gibi hissediyorum.
Kullanırım eyvallah, hiçbir şey olmasa evladım için.
Fakat sonra bırakamazsam.
Yani ben yalancıktan mı mutlu olacağım?
Karmaşık ve uzun yazdım hakkınızı helal edin.
Çünkü karmakarışık hissediyorum.
Doktora gideceğim, büyük ihtimalle kullanacağım.
Yine de tavsiye istiyorum.
Bir zaman kullandım şimdi bıraktım ama mutluyum, gerçekten mutluyum diyen insanları görmek istiyorum.
Çok teşekkürler
Vakit ayırıp uzunca cevapladığınız için teşekkür ederim.
Size de çok geçmiş olsun, yazdıklarınız umut oldu.
Neden bilmiyorum ama depresyonda olmak benim için kabullenmesi zor bir durum oldu.
Yani evet zor günler atlattık ama sanki iyi gibiydim,mutlu gibiydim, herşey yolunda gibiydi.Böyle hiç beklemediğim bir anda karardı ortalık elimde makul bir sebep yokken, dediğiniz gibi birikmiş sıkıntılar uyandı belki de.
İlaca devam edeceğim, umarım hepimiz için her şey çok güzel olur :)
Siz de çok büyük zorluklar yaşamışsınız,belki hala yaşıyorsunuz.Rabbim ferahlık versin.
Yeni başladım bir ay oldu.
Bırakmayacağım inşallah çarşamba randevuma gidip doktorumun tavsiyesi yönünde ilerleyeceğim.
- 17 Ekim 2015
- 5.451
- 5.308
- 198
DimiPeki siz neden yorumunuzun sonunda özür dilediniz? Yanlış bir şey yazdığınızı düşünüyorsanız yazmasaydiniz.
- 6 Aralık 2018
- 9.824
- 8.499
- 148
Evet .Ama yaşamak zorundayız .zorluklar var evet aha hamdolsun dıorum.Rabbım sınAv yapıo.Umarım bu sınavlardan layıkımızla cıkarız.
10 yıl 30 yıl geçmeyen depresyon mu olur ya doktorunuzu değiştirin ya da ilacınızı değiştirin faydası olmuyor demek ki
Anlamadım, her gün ilacı içmek mi zor geliyor? Bağımlılık kelimesi ağır değilmi?
- 22 Kasım 2014
- 3.217
- 4.660
- 133
- 38
Size tavsiyem; ilaç kullanırken de kendinizi iyi takip edin. Neler yaşıyorsunuz, rüyalarınız nasıl, uykularınız nasıl, endişeleriniz kayboluyor mu, öfke patlamaları yaşıyor musunuz, konuşma şeklinizde farklılık, mesela çok hızlı ve devamlı konuşma, ya da kendini gayet güvenli ve iyi hissetme, takıntılarda azalma, ya da size iyi gelen şeyler ve insanlar vs vs.. bir sürü şey olabilir.
eğer Önemli olduğunu düşündüğünüz şeyler varsa bunları doktorunuza söyleyin. Unutuyorsanız bir deftere not edin.
bir de akıllı telefonlara indirilebilen uygulamar var, mood and anxiety diary, yani duygu durum ve kaygı günlükleri. Ben faydasını görüyorum. Doktorum da ilaçlarımın ne kadar işe yaradığını oradan takip ediyor.
her güne iyi, kötü, ortalama gibi Notlar veriyorsunuz. Böylece bir ay içindeki ruhsal durumunuzu takip Edebiliyorsunuz. Ruhsal iniş çıkışlar var mi, döngüsel mi, mesela 10 gün iyi, 1 gün kötü mü oluyorsunuz gibi. Ya da günlere notlar düşüyorsunuz, bugün şunu yaptım, bugün hep uyudum, bugün sinirliyim...
kaygı bozuklukları ve antidepresanlar düzenli takip edilmesi gereken şeyler. Ben mesela 3 ay önce çok zigzaglı bir haldeyken, ilacım değişince 3 aydır daha stabil bir durumdayım.
İlacı içmek değil de kendimi iyi hissetmek için ilaç içmem gerektiğini bilmek zor geliyor.
Ben hemen anlatayım
Benim hikayem değil babamın hikayesi...
Babamın ailesi oldukça gelenekseldir babam sevildiğini hiç hissetmememiş...
Üstüne üstlük hayatta gururuna yediremediği şeyleri ailesi tarafından yaşamış...
Bu da yetmemiş babam 10 yaşındayken okumak için evden ayrılıp yatılı okullarda çocukluğunu yaşayamamış....
yazdıklarım sadece inanın 10 da biri bile değildir olayları açık anlatsam yuh dersiniz..
velhasıl ben henüz yaşımda değilken babam 27 yaşında oluyor sanırım kalbi sıkışmaya başlamış kalp krizi gibi düşünün...
her doktora gidiyorlar kimse kalbinde bir şey bulamıyor ama ataklar sıklaşıyor...
En sonunda bir doktor babamın panik atak geçirdiğini anlıyor...
Şöyle düşünün ben yaşımda değilim annemin beni bırakacagı hiç bir yer yok...
ve babamın ailesi bir gun gelıp gitmiş...
Nerdeyse her gece intihara kalkısıyormuş...
Ölüm korkusu yaşadıkları sık sık gelen kalp krizi hali...
zanax atarax ve başka ilaçlar aynı anda değil ama sanırım en üst perdeden kullanıyormuş her gün akşama kadar uyuyup küçüklüğünde gururuna dokunan her şeyi ağlayarak tek tek anlatıyormuş...
doktor anneme bu ilaçlar bağımlılık yapar mutluluğu bunlarda arar demiş...
Ki yazdığım ilaçlar ciddi bağımlılık yapıyor bilen bilir...
Annem sürekli kontrol altında tutmaya çalışmış..:
o zamanlar bildiğim kadarıyla hem amcam yeni evlenmiş eşya borçlarını benim annemle babam ödüyormuş hem de annemler kendi borçlarını ödüyormuş...
düşünsenize her gece intihar etmeye calışan biri var her gun ayaktasınız uyumuyorsunuz...
annem demiş tatıle çıkalım borç var ama önemi yok annem borç bulmuş tatilde babam ilacı denize atmış annem de bu arada sürekli telkin ediyormuş....
şuan ilacı bıraktı kullanmıyor ama yaşadıklarının izi hep var babam bunlar hak etmedi
Yapanlar utansın...
ki babamın yaşadığı sizden daha ağır şeyler ilaçsız da mutlu..
bir şey diyeyim artık hayata daha free bakıyor
Benim hikayem değil babamın hikayesi...
Babamın ailesi oldukça gelenekseldir babam sevildiğini hiç hissetmememiş...
Üstüne üstlük hayatta gururuna yediremediği şeyleri ailesi tarafından yaşamış...
Bu da yetmemiş babam 10 yaşındayken okumak için evden ayrılıp yatılı okullarda çocukluğunu yaşayamamış....
yazdıklarım sadece inanın 10 da biri bile değildir olayları açık anlatsam yuh dersiniz..
velhasıl ben henüz yaşımda değilken babam 27 yaşında oluyor sanırım kalbi sıkışmaya başlamış kalp krizi gibi düşünün...
her doktora gidiyorlar kimse kalbinde bir şey bulamıyor ama ataklar sıklaşıyor...
En sonunda bir doktor babamın panik atak geçirdiğini anlıyor...
Şöyle düşünün ben yaşımda değilim annemin beni bırakacagı hiç bir yer yok...
ve babamın ailesi bir gun gelıp gitmiş...
Nerdeyse her gece intihara kalkısıyormuş...
Ölüm korkusu yaşadıkları sık sık gelen kalp krizi hali...
zanax atarax ve başka ilaçlar aynı anda değil ama sanırım en üst perdeden kullanıyormuş her gün akşama kadar uyuyup küçüklüğünde gururuna dokunan her şeyi ağlayarak tek tek anlatıyormuş...
doktor anneme bu ilaçlar bağımlılık yapar mutluluğu bunlarda arar demiş...
Ki yazdığım ilaçlar ciddi bağımlılık yapıyor bilen bilir...
Annem sürekli kontrol altında tutmaya çalışmış..:
o zamanlar bildiğim kadarıyla hem amcam yeni evlenmiş eşya borçlarını benim annemle babam ödüyormuş hem de annemler kendi borçlarını ödüyormuş...
düşünsenize her gece intihar etmeye calışan biri var her gun ayaktasınız uyumuyorsunuz...
annem demiş tatıle çıkalım borç var ama önemi yok annem borç bulmuş tatilde babam ilacı denize atmış annem de bu arada sürekli telkin ediyormuş....
şuan ilacı bıraktı kullanmıyor ama yaşadıklarının izi hep var babam bunlar hak etmedi
Yapanlar utansın...
ki babamın yaşadığı sizden daha ağır şeyler ilaçsız da mutlu..
bir şey diyeyim artık hayata daha free bakıyor
İlaca başlayınca ikinci haftadan sonra bariz şekilde etki gördüm,bu dışarıdan da anlaşılıyordu.Hatta o çoğu insanın ilk başlama zamanında ki kadar ağır yan etkiler atlatmadım çok şükür.Bakalım umarım daha da iyi olmaya devam ederim.
Sizin için de her şey çok güzel olur inşallah
Tavsiyelerinizden faydalanacağım, teşekkür ederim
Babanız gerçekten çok zor günler atlatmış.Şu an iyi olmasına sevindim.
Benzer bir yönümüz var ki ikimizinde çocukluk travmalarını ebeveyn olduktan sonra gün yüzüne çıkmış.
Dediğim gibi senelerce 'aman nolcak herkesin babası böyle, çocukluğu güzel değil' falan diye kendimi teskin ettiğim konuları anne olunca ve eşiminden iyi bir baba rol modelini gördükçe bazı şeyleri sorgular oldum.
Yine de geçeceğine inanıyorum.
İnsanlar benden çok daha acı günlerine şifa bulmuş,bende bulacağım inşallah.
Yorumunuz için teşekkür ederim
- 13 Kasım 2019
- 6.281
- 13.196
- 198
Çok yanlış bir şey yapıyorsunuz (ama bu hataya çok insan düşüyor sadece siz değilsiniz) antidepresanlar öyle bir gün alayım bir gün almayım şeklinde kullanılmaz ve en önemlisi antidepresan ilaç öyle aniden kesilmez. Antidepresanı doktor kontrolünde kesmelisiniz ve keserken de çok tedrici şekilde bir süre önce yarım doz daha sonra çeyrek doz şeklinde kesilir. Aslında anlattıklarınızdan ilaçtan fayda görmüş olduğunuzu düşünüyorum ama ömür boyu kullanacaksınız diye bir şart yok. Kendinizi iyi hissetiğinizde doktorunuzla konuşarak anlatığım şekilde kesebilirsiniz ama bir psikologla psikoterapiden çok fayda göreceğinizi düşünüyorum. İmkan yaratabilirseniz gidin psikoloğa da.
- 16 Nisan 2008
- 5.228
- 14.082
- 773
Yazan oldumu bilemiyorum ama antidepresanlar başlarken malumunuz mu bilemiyorum, ilacına göre çeyrek bir kaç gün sonra yarım daha sonrasında bütün içiliyor. Tedavinin seyrine göre de miligramını dr. artıyor veya tedavi sonlandırılacaksa kademeli olarak azaltılarak bırakılıyor. Sen kendinizce aldığınız dozu birden sıfırlamışsınız. Tabiki dediğiniz problemler olur. Bu ilaçlara nasıl kendi insiyatifimizle başlayamaçıyorsak yine aynı şekilde bırakamayız.
Bu şekilde akınıza esince bırakırsanız daha kısa sürede bitecek tedaviyi uzatıyorsunuz.
Benzer Konular
