Şu durumda bile ailelerimiz üzülmesin diye çabalıyoruz.. Bende öyleydim hatta bana şimdi diyorlar ki beklediğimizden çok daha iyi yönettin moral olarak iyiydin falan diyorlar..
Ama bende aynen sizin gibi ailemi üzmemek için onlara hep güldüm. Hatta bebeğimi kaybettiğim gün doğum sancısı çekerken ailemin yanına gidebileceğimi söylediler ama gitmedim o halimi görmesinler diye..Hala bile geçmedi ama kimseye belli etmedim. Doğumdan sonra annemin babamın yanında bir kere bile ağlamadım dişimi sıktım tuvalete gittim öyle ağladım, duşa girdim öyle ağladım çünkü ben bi kere ağlasam annem yıkılacaktı herkes gözümün içine bakıyordu en ufak renk versem hepsi birden yıkılacaktı ve herkesin gözü üstümde olacaktı. Yaşadığımız acı çok yıkıcı ama bir de belli etmemeye çalışmak insanı daha çok yıpratıyor..
Rabbim sizlere yardım etsin biliyorum çok zor belki imkansız ama ne bileyim insan yine de bir umuda sığınıyor. Gönlüm istiyor ki Rabbim sizlere mucizelerini göstersin
herşeyden önce dayanma gücü versin. Keşke bir araya gelip hep beraber ağlayabilsek dertleşebilsek bi rahatlasak
Çünkü bende hala gerçek hislerimi eşim dahil kimselere anlatamadım. Yaşadığım şeyi kimse bilmiyor..