kızlar bu bir rahatsızlık veya hastalıkmı bilmiyorum. kimseyle görüşmek istemiyorum kimse benim evime gelmesin bende kimseye gitmiyim kimse beni aramasın sormasın şu aile toplantılarından düğünlerden derneklerden nefrettediyorum çalışıyorum oda mecbur olduğum için para ihtiyacımız olmasa işe hiç gelmiycem insanların bana bakışların çekiniyorum beni farketmelerini istemiyorum elimde olsa bir fıçının içine gizlenip öyle gelcem işe ben muhasebeciyim ama farkedilmememk için iğrenç giyiniyorum atölyede çalışna kızlar bile bana bu halin ne diyor. iş yerine bir müşteri geldiğinde bile acayip sinirleniyorum nerden geldi bu diye.. eşimle cinsel hayatımızda kötü adamla yakınlaşamaıyorum.... ya aynı yatakda yatamak bile bana ızdırap geliyor neden böyle oldum ben. birde bütün gün uyumak istiyorum bana kimse dokunmasın ben uyum hiç bir şey yapmak istemiyorum zate hiç bir şeyden zevk almyorum yaptıklarım bana ızdırap gibi geliyor.... sizce bir rahatsızlığım mı var bir doktora gitmem mi lazım birde kendimi hiç sevmiyorum....
gercekten mi? peki boyle dusunmenin sebebi nedir? cok mu guzel hissediyorsun kendini, yoksa cok muben bu yüzden çalışamıyorum üniversite mezunuyum ama çalışamdım hiç sayılır en fazla iki ay durabiliyorum işyerlerinde.insanlardan utanıyorum iletişim kuramıyorum kendime güvenim yok hiç..iş buluyorum bir türlü başvuramıyorum alınsam bile gitmiyorum vazgeçiyorum hep..yıllarca okul hayatı nasıl başardım bilemiyorum..iş yerinde bana bakıyorlar sanıyorum hep yapamayacağım sanıyorum ...
gercekten mi? peki boyle dusunmenin sebebi nedir? cok mu guzel hissediyorsun kendini, yoksa cok mu
cirkin hissediyorsun?
bir yere girdiginde tabiiki sana bakarlar ama zamanla alisirlar, bende rahatsiz olurum bu durumdan ama umrumda olmaz hic bir zaman. bakarlarsa baksinlar. bende geri bakarim
biraz rahat olmayi denesen. hadi beceremedin isi diyelim, ne olurki hata yapsan? yani bu guvensizlikten kaynaklaniyor bence. kendine guven daha iyisini yapabilirsin :82:yapamayacağımdan işi yada beceremeyeceğim gbi olduğundan anlayıp bakıyorlar sanıyorum..dikkat çekmek istemiyorum..patron tarafından hele..aynı ortamda rahat olamıyorum asla..güzellikle alakası yok yani anlıyacağın
Ama bu da çok sağlıklı bir yaklaşım değil :26:
Yani kendinizi tamamen kapatıp, çevredeki insanlardan soyutlamak...
benim gibilerini buldum. bende aynen böyleyim ama benimki kronik oldu artık, 24 yaşındayım ama küçüklükten beri var bu. telefon var ama kullanmıyorum, işim gücümde yok henüz. annem dışında evde biri oldu mu direk odaya kaçıyorum, babam ve abim gelse bile. kendime güvenim sıfır zaten, sanki herkes bana çirkin diyor... bazen böyle 1 ay boyunca sosyalleşiyorum gibi oluyor ama geri kalan 11 ay evdeyim.hiç arkadaşım kalmadı ama benim yüzümden olduğunu biliyorum tabi. evlenmek istiyorum ama birini bulmak ve onunla çıkmak falan bana çok eziyet gibi geliyor, biri olduğu zamanda sanki üstümde bir yük var gibi hissediyorum hemen uzaklaşıyorum, o yüzden yıllardır bekarlık devam..bi de çok hayal kuruyorum, o daha çok mutluluk veriyor bana sanki. hayal dünyamda herşey isteiğim gibi ama gerçeklerle yüzleşince kendimi kötü hissediyorum. biraz da alkole verdim kendimi... para vermemek için tedavi de olmadım, çok pahalı ya. böyle beynim de bitirmeye çalışıyorum herşey insanın elinde tabi ama yerleşmiş artık herhalde, hep geri dönüyor bu duygular...
ben yıllardır bu hastalıkla yasıyorum okulu bırakmayı düşündüm kaç kez ama bitirdim allaha şükür şimdide çalısamıyorum eşim çalişmamı istemiyor ztn benimde işime geliyor ama bir gün çalişmak zornda kalırsam napcagım onu bilmiyorum
emin ol psikolojime çok daha iyi geliyor ...azıcık aşım ağrısız başımhem zaten eşimle sosyal hayatımız yetiyor bize...birlikte spor yapıyoruz,sinemaya gidiyoruz,görmediğimiz yerleri geziyoruz v.s vakit yetmiyor çoğu zaman .........kimsenin derdi beni germiyor en azından
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?