Herkese merhabalar ben devlette öğretmenim ve eşim de esnaf. Maddi olarak iyiyiz elhamdulillah. Biz evlenmeden önce hep koruyucu aile olma hayali kurduk. Hiç kendi çocuğumuzun hayalini kurmadık. Çalıştığım köyde bir bebek doğdu. Babası ölmüştü. Annesi doğumda öldü. Ben ve eşim bebeğin anneanne babaannesi 70 yaşındalar ve bakamayacaklar için hiç düşünmeden bakmaya karar verdik. Mahkemeye gittik ve evlatlık edindik. Tabi ki akrabalarıyla görüşecek ama eşimin ailesi biz öz torun istiyoruz diyip konuşmuyorlar. Bir görseniz bebek o kadar tatlı kiii. Hergün kokluyorum öpüyorum. Cennetten gelen bir melek gibi. Rabbimin bana hediyesi olarak geldi sanki. Ben anaokulu öğretmeniyim ve çocuk eğitimi aldım. Kendi annem babam yardıma geldi ben çalışıyorum. İşte bile fırsat buldukça görüntülü arıyorum o kadar tatlı kiii. Ben nasıl ikna edeceğim onları. Rabbim bu meleği bize hediye etti. Akrabaları kabul etmedi. Atanınca evlenince hayatımda bu kadar mutlu olmamıştım. Bir tombiş yanakları var. Kayınvalidemi arıyorum resim atıyorum küstü. Kayınpederim mutlu ama kayınvalidem inat etti. Lütfen bana fikir verin.
şunu bilin ki kayınvalidem önemli ama onunla akrabaysam bu bebek benim can parçam oldu. Onu bırakmayacağım. Eşimle her gün onunla sarılıp uyuyoruz. Adı umut. Oğlumla yakında tatile gideceğiz inşaAllah. Kayınvalidemi de çağırdık gelin dedik. Ben başkasının bebeğiyle gitmem dedi. Gerçekten çok kötüyüm. Bir insan merhametsiz nasıl olur. Ben nasıl ikna edeceğim
