- 25 Şubat 2018
- 13.066
- 75.473
Merhaba Hanımlar
Bu bir iç dökme yazısıdır, insanların dertlerini dinleyip benden medet ummalarından çok bunaldım. 3 kardeşiz 2 abim var, kendimi bildim bileli hayatım abimlerin sorunları, babamın hastalıkları, annemin evhamı ve serzenişleriyle geçti. Ha birde telefonla ,yüzyüze görüştüğüm kuzen, akraba ve arkadaşlarımın dertlerini dinliyorum sürekli. Ben yapı olarak çok dert yanan , sıkıntılarını anlatan biri değilim bunu yaptığım tek kişi eşimdir onun haricinde çok büyük birşey yaşamadıkça insanlara birey yansıtmam ve anlatmam. Ama hayatımdakı herkes anlaşmış gibi beni dert anlatma, fikir alma ve ara bulma merkezi olarak görüyor. Ve ben farketmesem de anlatılan olumsuz olaylardan etkileniyorum. Son zamanlarda kendimi sürekli başkalarının dertleriyle meşgulken buluyorum, zihnim hep meşgul ve bir süre sonra gerginlik oluşturuyor bu bende.
En son yaşadığım olay bardağı taşıran son damla oldu , 5 gün önce düşük yaptım, hastaneye ve eve geçmiş olsuna gelen akrabalar oldu, ben o moral bozukluğundayken gelen birçok kişinin problemini dinledim, en son bir kuzenimin şuan dert dinleyecek durunda değilim diyerek sözünü kestim öyle davranmama çok bozuldu sonrasında duydum ki benimle küsmüş ! Suan onun küslüğü umurumda değil ama artık bu Güzin Abla halimden kurtulmak istiyorum.
Dışarıdan bakıldığında kalabalık bir çevrem var ama ruhumu ve enerjimi emıyor artık bu kalabalık. Annemi arıyorum sadece şikayetlerini dinliyorum mesela, babam evet hasta ama sürekli dert yanacak kadar değil ama hep hastalık muhabbeti yapıyor o öyle konuştukca moralim bozuluyor modum düşüyor her seferınde.
Ben dert anlatmayıp birseylerden şikayet etmeyince hayatım dışarıdan mükemmel gözüküyor sanırım halbuki birçok insanın dert diye anlattığı şeyleri yaşıyorum ama sızlanmayı sevmediğim için hep güçlü olduğum herşeyi kolay atlattığım gibi bir düşünce var etrafımdaki insanlarda. Düşünüyorum manevi olarak desteğe ihtiyacım olan anlarımda hep yanlızım sadece eşim var, çünkü annemin de hep dediği gibi ben bir şekilde hallederim, aslında durum böyle değil ama bende buna inandırdım kendimi. Ben herseyi halleder poziyonundayken hep teselli veren, çözüm üreten rolüne geçiyorum geçiriliyorum bir şekilde.
Bundan sonra ruhumu emip , enerjimi düşüren kişilerle arama mesafe koymak istiyorum, anne ve babamla nasıl yapacağım bu durumu bilmiyorum. Onlarla mesafe koymak istesem alınırlar ikisini de çok seviyorum ama bana yükledikleri misyon artık beni çok yoruyor, en son eşimde kendine bile bile kötülük ediyorsun dedi ki ailemle aramdaki diyaloğa yorum yapan bir insanda değildir. Ne yapsam kırmam, üzmem onları ama sürekli dert dinleyıp çözüm üretmem gerektiği algısını kırabilirim?
Bu bir iç dökme yazısıdır, insanların dertlerini dinleyip benden medet ummalarından çok bunaldım. 3 kardeşiz 2 abim var, kendimi bildim bileli hayatım abimlerin sorunları, babamın hastalıkları, annemin evhamı ve serzenişleriyle geçti. Ha birde telefonla ,yüzyüze görüştüğüm kuzen, akraba ve arkadaşlarımın dertlerini dinliyorum sürekli. Ben yapı olarak çok dert yanan , sıkıntılarını anlatan biri değilim bunu yaptığım tek kişi eşimdir onun haricinde çok büyük birşey yaşamadıkça insanlara birey yansıtmam ve anlatmam. Ama hayatımdakı herkes anlaşmış gibi beni dert anlatma, fikir alma ve ara bulma merkezi olarak görüyor. Ve ben farketmesem de anlatılan olumsuz olaylardan etkileniyorum. Son zamanlarda kendimi sürekli başkalarının dertleriyle meşgulken buluyorum, zihnim hep meşgul ve bir süre sonra gerginlik oluşturuyor bu bende.
En son yaşadığım olay bardağı taşıran son damla oldu , 5 gün önce düşük yaptım, hastaneye ve eve geçmiş olsuna gelen akrabalar oldu, ben o moral bozukluğundayken gelen birçok kişinin problemini dinledim, en son bir kuzenimin şuan dert dinleyecek durunda değilim diyerek sözünü kestim öyle davranmama çok bozuldu sonrasında duydum ki benimle küsmüş ! Suan onun küslüğü umurumda değil ama artık bu Güzin Abla halimden kurtulmak istiyorum.
Dışarıdan bakıldığında kalabalık bir çevrem var ama ruhumu ve enerjimi emıyor artık bu kalabalık. Annemi arıyorum sadece şikayetlerini dinliyorum mesela, babam evet hasta ama sürekli dert yanacak kadar değil ama hep hastalık muhabbeti yapıyor o öyle konuştukca moralim bozuluyor modum düşüyor her seferınde.
Ben dert anlatmayıp birseylerden şikayet etmeyince hayatım dışarıdan mükemmel gözüküyor sanırım halbuki birçok insanın dert diye anlattığı şeyleri yaşıyorum ama sızlanmayı sevmediğim için hep güçlü olduğum herşeyi kolay atlattığım gibi bir düşünce var etrafımdaki insanlarda. Düşünüyorum manevi olarak desteğe ihtiyacım olan anlarımda hep yanlızım sadece eşim var, çünkü annemin de hep dediği gibi ben bir şekilde hallederim, aslında durum böyle değil ama bende buna inandırdım kendimi. Ben herseyi halleder poziyonundayken hep teselli veren, çözüm üreten rolüne geçiyorum geçiriliyorum bir şekilde.
Bundan sonra ruhumu emip , enerjimi düşüren kişilerle arama mesafe koymak istiyorum, anne ve babamla nasıl yapacağım bu durumu bilmiyorum. Onlarla mesafe koymak istesem alınırlar ikisini de çok seviyorum ama bana yükledikleri misyon artık beni çok yoruyor, en son eşimde kendine bile bile kötülük ediyorsun dedi ki ailemle aramdaki diyaloğa yorum yapan bir insanda değildir. Ne yapsam kırmam, üzmem onları ama sürekli dert dinleyıp çözüm üretmem gerektiği algısını kırabilirim?