Bazı çocuklar böyledir.
Çorabı yamulur ona ağlar, renkli bir şey gözüne batar ona aglar, kitafetinj sevmez ona aglar,
Logoyu hayal ettigi yere takmazsin ona aglar, salataliginin 1 milimlik kabugu kalmistir ona aglar, o bir sebepten aglar anne cirpinir.
Anlamaya çalışır.
Işın garibi çocukta çoğu zaman sebebini bilmez.
O ona batar ama ağlamaya başladığında unutur neden agladigini vs.
Peki ne yapılır? Deneye yanıla, önce her şey sifirlanip yeniden başlayarak vs çocuk tanınır..
Dışarıda fazla uyaran olur.
Sizin teyzeye sinir olduğunuz gibi çocuğunuz arabasının tekerine gelen taşa, karşıdan bakan pazarcıya, sevmedigi meyveyi gorur ona bir seylere tepki verir.
Konuşmaya başladıkça kolaylaşacak diye düşünüyorum.
Aynen ben de böyle düşünüyorum.
Yoksa doğar doğmaz anlayamaz ağlayarak birşeyler yaptırmayı.
Konu sahibi benim iki numara da öyle.
Herşeye tepkili doğduğundan beri.
Pusette bir kere bindirip gezdiremedim.
Büyük ihtimalle içinde de aşırı rahatsız oluyordu.
Doğduğu andan itibaren üzerini ortemedim tepikledi.
Sussun diye kundak yaptım.
Zorlaya zorlaya çözdü.
Banyoda ağlar, kucağımda ağlar, beşikte ağlar, amuda kaldırırım ağlar.
Daha sayamayacagim.
Tuvalete bile gidemiyordum belli bir yaşa kadar.
Anlatsan abartiyorsun derler.
Bakamiyorsun derler.
Sen takintilisin derler.
Derler de derler.
Halbuki birinciyi de ben büyüttüm.
O da aksine o kadar naif, mutlu, sakin bir bebekti ki.
Aciksa bile ağlamazdi bebekken.
Dudağını felan yalarken uyanır emzirirdim ben.
İkinciyle dışarı çıkmak işkence, yolculuk yapmak demek de çin işkencesi diyeyim siz anlayın öyleydi.
Bize de herkes bakardı.
Şimdi beş yaşında.
Tabiki büyüdükçe azalıyor.
Ama hala tepkileri aşırı.
Kiyafetini giyemez koluna takılır çığlığı basar, resmi boyarken tasirir bağırır, yırtar kalkar, tabağında yemekler birbirine değer ağlar, toprağa yanlışlıkla oturur ağlar, eli kirlenir ağlar vs. vs.
Bunun sebebi biraz da mükemmeliyetçi mizaç bence.
Olsun yavrum, bir dahakine yaparsın, kirlensin temizleriz, hatta biraz kirli dursun önemi yok, takamiyorsan oyuncağı gel başka çözüm yolu bulalim vs. diye diye aştık.
Tabi ki hiç bir şekilde ikna olmuyorsa biraz aglayabilirsin kızım da demisligim çoktur.
Değişikler bu tipler yani.
Tabiri caizse hersey batıyor bu tiplere.
Zamanla aşması için sizin yardiminiz lazım.
Üzülmeyin ayrıca.
Onun öyle olması sizin sucunuz değil asla.
Allah sizede kolaylık versin sizin de çok zor gerçekten
Konu sahibi Allah kolaylık versn,benim de 20 aylık bir kızım var 2 yaş sendromu onda da başladı,ben durduk yere ağlayınca anlatmaya çalışıyorum sonra sessiz kalıyorum,eğer hala susmuyorsa dikkatini başka yöne çekmeye çalışıyorum,hayvanları çok seviyor mesela ya hikaye anlatıyorum ya da çevremizde olan bir nesneyi gösteriyorum..Çoğu zaman susuyor
