Sen dümdüz olmaya devam et, boşver insanarları, bende kıvıramıyorum, kıvırmak bir meziyet değil keşke anlasalar... Benim insanlardan tek umudum senin gibi birilerinin varlığını bilmek, hissetmek, yoksa dünya kötü/kötülüklerle dolu yaşanmaz bir yer...Of.. Beceremiyorum gereksiz yalanı dolanı ben ya.. Ağzım laf da yapamıyor, ay canım vay cicim diye. Kalıyorum öyle, kıvıramıyorum... Bahane bulmak gerçekten o an buna müsait bir durum yoksa çok zor, hani gerçekten bir şey olsa söyleyebileceğim neyse, böyle çok zor... Bir de bu duruma bağlı bir başkası da varsa ve bundan dolayı bu durumu kıvırman önemliyse. Ay bazen daha çok nefret ediyorum şu dünyadan, insan ilişkilerinden. Dümdüz olamıyor hiç bir şey. Çok geriliyorum...