- 7 Ağustos 2010
- 983
- 2.105
Hayat devam ediyor.
Dün korktum,
dedim ki "Yarına çıkacağımın garantisi yok, neden devam ediyorum ki?"
Sonra düşündüm,
"yarına çıkacağımızın garantisi yok
ama yaşamaktan vazgeçmemi gerektirir mi bu?"
İster bugün, ister 100 yaşında öleyim; iyi yaşamak istiyorum.
Zinde ve fit bir hayat sürmek, güçlü hissetmek, sağlıklı olmak istiyorum.
Hazirana 77 gün kalmış, aylardır mücadele veriyorum,
Neden şimdi pes edeyim?
Spor yaptıkça öfkemi, hıncımı çıkarıyorum;
Neden bundan vazgeçeyim?
Spor sonrasında terli halime bakıp şükrediyorum, mutlu hissediyorum;
Neden devam etmeyeyim?
Acımı da sporla atıyorum üzerimden, sıkıntımı da.
Üstelik vücudum enerji doluyor, mutluluk hormonu salgılıyor.
Keyfim yerine geliyor, günümü daha verimli geçirdiğimi hissediyorum.
Canım sıkkın, spor yapmak istemiyorum diye düşündüğüm anda;
Sadece spor programımı açıp başlat tuşuna basıyorum.
Her gün okula gider gibi,
Her gün işe gider gibi,
Yoklamada bugün yok yazılmayayım, ortamda bulunayım der gibi,
Spor alanına çıkıp "Geldim, buradayım, karşınızdayım" dercesine,
Başlatıyorum programı.
Ben bunu sürdürdükçe neden değişmesin vücudum,
Neden gelişmesin?
Neden daha iyi bir BENi hak etmeyeyim?
Ya “bu iş bana göre değil” deyip havlu atacağız,
ya da herşeye rağmen devam edeceğiz.
Zaten, bu hayatta sonuç alanlarla, sonuç alamayanlar arasındaki tek fark bu!
Bırakmamak, devam etmek.
Bugüne kadar sağlıklı yaşamı sürdürüp spor yapmayı devam ettirdiği halde "sonuç alamadım" diyen tek bir kişi dahi yok, olması da mümkün değil.
Peki, herşeye rağmen devam etmenin yolu nedir?
“Sadece elinden gelenin en iyisini yap, gerisini boşver!”
Kimse ilk gününüzden süper kahraman olmanızı beklemiyor.
Sadece “play” tuşuna basın ve elinizden geldiği kadarını yapın.
Devam etmeniz için bu yeterli.
Zaten performansınızın her geçen gün ve hafta arttığına şahit olacaksınız.
Bir hafta önce tanıştığınız aynı egzersizde,
bir hafta sonra çok daha iyi olduğunuzu göreceksiniz.
Yeter ki devam edin.
Zorlayın kendinizi.
Mücadeleyi bırakmayın.
Kaslarınızda o acıyı duyuncaya dek egzersizi tekrar edin.
Acıyorsa, işe yarıyor!
İster 77 gün kalsın amacınıza ulaşmanıza, ister 177 gün.
Devam edeceğiz spora.
Kendimize iyi bakacak ve kendimizi seveceğiz.
Vazgeçmek yok.
Dün korktum,
dedim ki "Yarına çıkacağımın garantisi yok, neden devam ediyorum ki?"
Sonra düşündüm,
"yarına çıkacağımızın garantisi yok
ama yaşamaktan vazgeçmemi gerektirir mi bu?"
İster bugün, ister 100 yaşında öleyim; iyi yaşamak istiyorum.
Zinde ve fit bir hayat sürmek, güçlü hissetmek, sağlıklı olmak istiyorum.
Hazirana 77 gün kalmış, aylardır mücadele veriyorum,
Neden şimdi pes edeyim?
Spor yaptıkça öfkemi, hıncımı çıkarıyorum;
Neden bundan vazgeçeyim?
Spor sonrasında terli halime bakıp şükrediyorum, mutlu hissediyorum;
Neden devam etmeyeyim?
Acımı da sporla atıyorum üzerimden, sıkıntımı da.
Üstelik vücudum enerji doluyor, mutluluk hormonu salgılıyor.
Keyfim yerine geliyor, günümü daha verimli geçirdiğimi hissediyorum.
Canım sıkkın, spor yapmak istemiyorum diye düşündüğüm anda;
Sadece spor programımı açıp başlat tuşuna basıyorum.
Her gün okula gider gibi,
Her gün işe gider gibi,
Yoklamada bugün yok yazılmayayım, ortamda bulunayım der gibi,
Spor alanına çıkıp "Geldim, buradayım, karşınızdayım" dercesine,
Başlatıyorum programı.
Ben bunu sürdürdükçe neden değişmesin vücudum,
Neden gelişmesin?
Neden daha iyi bir BENi hak etmeyeyim?
Ya “bu iş bana göre değil” deyip havlu atacağız,
ya da herşeye rağmen devam edeceğiz.
Zaten, bu hayatta sonuç alanlarla, sonuç alamayanlar arasındaki tek fark bu!
Bırakmamak, devam etmek.
Bugüne kadar sağlıklı yaşamı sürdürüp spor yapmayı devam ettirdiği halde "sonuç alamadım" diyen tek bir kişi dahi yok, olması da mümkün değil.
Peki, herşeye rağmen devam etmenin yolu nedir?
“Sadece elinden gelenin en iyisini yap, gerisini boşver!”
Kimse ilk gününüzden süper kahraman olmanızı beklemiyor.
Sadece “play” tuşuna basın ve elinizden geldiği kadarını yapın.
Devam etmeniz için bu yeterli.
Zaten performansınızın her geçen gün ve hafta arttığına şahit olacaksınız.
Bir hafta önce tanıştığınız aynı egzersizde,
bir hafta sonra çok daha iyi olduğunuzu göreceksiniz.
Yeter ki devam edin.
Zorlayın kendinizi.
Mücadeleyi bırakmayın.
Kaslarınızda o acıyı duyuncaya dek egzersizi tekrar edin.
Acıyorsa, işe yarıyor!
İster 77 gün kalsın amacınıza ulaşmanıza, ister 177 gün.
Devam edeceğiz spora.
Kendimize iyi bakacak ve kendimizi seveceğiz.
Vazgeçmek yok.
hersey icin cok sagolun INŞALLAH hersey gönlünuzce olur
