MErhaba arkadaşlar.
Ben 9 aylık evli bir bayanım. ilk 5 ay vajinismus rahatsızlıgı ile ugraştım. Çalışan bir bayanım. Bu bilgileri verdikten sonra problemlerimi yazayım.Mutlaka bir psikologa yada aile danışmanına gidin gibi yorumlar gelecektir. PAzartesi günü için randevu aldım. Eşimde bende gidecegiz. Fakat tecrübeli ablaların fikirlerinide almak istedim. Ben 23 eşim 25 yaşında. İşte içimdeki fırtınaları açıyorum sizlere..
1- Bir meslegim var fakat kendi ofisim olmadıgı için başka birinin yanında maaşlı çalışyorum. Eşimle aynı meslegi icra ediyoruz oda aynı şekilde kendi ofisi yok başka bir avukatın yanında maaşlı çalışıyor. Bana göre geliri daha yüksek ama düğünü kendisi yaptıgı için hala borç ödüyoruz. Birde araba borcu eklenince onun maaştan pek birşey kalmıyor. Bende zaten 3 kuruş birşey alıyorum oda kira ve fatıralara gidiyor. Yani maaştan bana kalan 200-300 tl .Tabiki azbir rakam değil fakat ögle arası yemegimi sabah kahvaltımı kendi cebimden yiyorum dogal olarak bana pek bir para kalmıyor. Bu maddi sıkıntı çok fazla geriyor. Taksiti hiç sevmeyen ben evlendiğimden beri taksit ödüyorum..
2- Akşam 6da işten çıkıyorum eve gidip yemek yapıyorum masayı hazırlıyorum yemek yedik topladım diyene kadar saat oluyor 9-10 o saatten sonrada zaten yorgun argın oluyorum direk uykuya daliyorum. Hiçbir sosyal faliyetimiz yok. Hadi sosyal faliyeti geçtim iki çift bir lafımız bile yok. Tamam eşim çok iyi merhametli kötü alışkanlıgı yok çok şükür. Fakat ben düşüncemi fikrimi eşimle paylaşamıyorum.. Eşimle alışverişe gidemiyorum çünkü seninle alışveriş yapmayı sevmiyorum diyor. Ama bana göre sanki ondan para isticemden korkuyor. Biraz tutumlu birisi.
3- Evlendiğimiz günden beri çoook çook mecbur kalmadıgım sürece bana para vermedi. Hatta bir ihtiyacın varmı eksigin varmı, harçlığın kaldı mı diye sormadı bile..
4-Her haftasonu köyüne gitmeyi istiyor. Hafta içi çalışıp yoruluyorum.haftasonu dinlenmek istiyorum evimin temizliğini yapıp yemek yapmak istiyorum ama yok. ''Annesi heves alacakmış ben ilk gelinmişim..'' Annesi ve babasıyla çoook şükür bir sorunum olmadı. Hep alttan alırım.Laf sokarlarsa şakaya vururum. Çünkü tartışırsam arkamda duran bir kocam olmaz, ben her zaman yanlışım ailesinin karşısında. Onun ailesi hep dogrudur. Onun için hep iyi anlaşmaya çalışıyorum..
5-Arada kafasına eserse yardım eder ev işlerine. Ama geçenlerde yaşadıgım bir olayı anlatayım siz karar verin '' iftara 3 aile gelecek. Ve haftalar öncesinden telaşa düştüm.Nasıl yetiştircem diye. Oda söz verdi yardım edeirm sen stres yapma dedi. Cuamartesi günü saat 15,30a kadar çalışıyor bende evi temizledim yemek yaptım onun gelmesini bekliyorum ki çöpleri atalım markete gidip karpuz kavun alalım içecek alalım.Tabi gün içinde sadece 1 kere arıyor oda uyandın mı diye.. Saat 15,30 oldu aradı. Benim yapacagım birşey varmı ben yardım paketi dagıtıcam. diyor. Bende hiç cevap vermeyip yüzüne kapattım telefonu. Eve gelip bagırıp çağırdı neymişte bir hayır bile yapamıcakmış ben kötü niyetli bir insanmışım.. '' Bu tartışma 2-3 gün sürdü ve sonra ben yine alttan aldım.
6-Bu madde bir olaya baglı değil ama genel olarak kocam benim her lafımda kavga ettiğimi düşünüyor. Yani ben şöyle bir cümle kursam '' Aşkım hiç sinemaya gitmiyoruz bi sinemaya gitsek sıkıldım degişiklik olur'' desem? hemen kavga ediyormusum gibi savunmaya geçiyor anlam veremiyorum. Ve bunun yüzünden hergün tartışıyoruz adamla konuşmayı bırakcam yakında..
İşte böyle.. O kadar yorgunumki 3 gün bayram tatilinde köydeydik geldik işe başladım. Hafta içide 2 gün misafir ağırladım ve bugün cuma.. Ve haftasonu yine köydeyim.. Ne yapayım akıl verin. Nasıl davranayım.. Sorunlu olan benmiyim yoksa ortada sorun yok ben mi büyütüyorum.. Yorgunluktan ayak bileklerim davul gibi şiş. Koca hayatta yalnız başıma kalmışım gibi hissediyorum kendimi..
Uzun oldu biliyorum ama umarım okuyup yorum yazarsınız.. :'(