Kızlar ben ne kayınvalidemi ne eşimi tamamen suçlamıyorum. Ben kendime kızıyorum. İlk başta kimse üzülmesin kırılmasın diye her istediklerini yaptım. Ve şuan davranışlarımın cezasını çekiyorum. Ben nişanlılık dönemime geri dönemem ve şu dakikadan sonrada onu yapmam bunu yapmam dersem evliliğime zarar veririm. Ki benim istediğim birşey değil. Psikologa gitmek en mantıklısı sanırım.Ve benim sizden yardım istememdeki sebebpte eşimi uygun bir dille nasıl kendimi açıklarım. Bunu anlamak istiyorum ben.
Ama sorun bu aslında.
Saygı görebilmek için ortaya bir karakter koyabilmek gerekir.
Yanlış anlama sen saygıyı haketmiyorsun demiyorum.
Ama şimdi böyle söylersem kavga ederiz. Şöyle söylersem yanlış anlaşılırım,
2 hafta onunla gitmezsem şöyle şöyle konuşurlar diye düşünmekten
Kendinden ve beklentilerinden uzaklaşmışsın.
Tamam bunları düşündün ve ne gerekiyorsa onu yaptın. İnsanlar seni yanlış anlamadı. Eşinlede selametin için hep iyi oldun.
Sonuca bakalım. Mutsuz, kendine zaman ayıramayan, özgüvensiz bir kadın yarattın.
Kim için
“herhangi bir durumla seninle ailesi arasında kalsa, haklı olan sen dahi olsan vardır bir bildikleri
Diyerek ailesine karşı seni karşısına alabilecek bir adam“ için…
Sana kocanı kapıya koy ne hali varsa görsün demiyorum ki ben.
Sadece kendi mutlulugunun önüne başkalarının düşüncelerini koymamalısın diyorum.
9 ayda kocanın evlilik mantığında olmadığını farkettin, bundan sonra ipleri eline al
Birazda direksiyona sen geç..