- 13 Haziran 2018
- 1.069
- 527
Kızlar yine ben.
Yine uyku tutmadı. Yine mutsuz umutsuz ve yalnızım. Biraz içimi dökmek istiyorum. Uzun olacak malesef şimdiden söyleyeyim. Hatta belki yanlış ve de kuralsız bir yazım olacak. Çünkü içimden geleni yazıya dökebilmişken, caymadan yazmak istiyorum.
Güzel ülkemin unutulmuş bir şehrinde yaşıyorum. Ailem kmlerce uzakta. Ben tekim. Çok yalnız hissediyorum.Yanlış anlaşılmasın bir sürü arkadaşım var iyi anlaştığım ama benim ruhum çok yalnız. Annemle ailemle görüşmek istemiyorum tüm bu yalnızlığıma rağmen.
Küçükken kuzenlerimle oynarken bir taciz olayı geçti başımdan. Daha yeni okul çağıma gelmiştim. Anneme ve anneanneme korkarak anlattım. Tabiki bana bağırdılar kızdılar korkudan adamı dışarda her gün görmeme rağmen bu adamdı diyemedim. Dövdüler mi hatırlamıyorum silmişim hafızadan senesini falan da hatırlamıyorum yok saymak işime geldi çünkü hep.
Tüm kuzenlerim oyun oynarken ben ağlaya sızlaya izin alırdım. Çocukluğumu çocuk gibi yaşayamazdım anneannemlere gittiğimizde çünkü ön planda erkek olan kuzenim olurdu hep. Onun anne ve babası çok dominantlardı ve maddi olarak bizden iyilerdi. Kuzenimle aramızda 1ay bile yok. Ama ona özel kahvaltılar hazırlardı annesi içeriğinden bahsetmeyeceğim. Kahvaltıda yenilmeyecek şeylerdi ama daha o zamandan değersiz olduğumu düşünmüşüm şimdi farkediyorum. Bu arada hep beraber dedemlerde geçerdi okul dışında zamanlarımız yani kardeş gibi büyüdük denebilir. Kuzenim yenildiğinde ağlayan ortalığı kaldıran bir tipti annesi de ona destek olurdu basit bir şeyde bile o yenilince biz stres olurduk artık. Erkek olmasına rağmen ondan iş istenmezdi. Ağır ağır şeyleri bana taşıtırlardı oraya buraya götüreyim diye. Dedem ona sorardı oğlum sana ne yemek getirteyim ne istersin diye çünkü benim babam onun babası gibi zengin ve kariyerli değildi. Bana bir kere sorulmadı ta ki mesleğimi elime alıp iyi bir maddiyata saygınlığa gelene kadar yani 20 yıl falan gecikmeli aynı değere geldim onlarla. Niye anlatıyorum. Annemle ailemle konuşmama isteğimi buna bağlıyorum ben artık.
Annem beni seviyor belki evet ama koruyamadı, beni ve kardeşimi her zaman ezdirdi. Babasını sevdiği kadar bizi sevmedi. Ta ki okudum güzel yerlere geldim o zaman saygı duyuldu bize. Ağlayarak yazıyorum bunları belki çocukça ama ben incinmişim işte.
Beni çok baskı altında büyüttüler. Sınavlarda derece yapardım annem bak yine yapman lazım kötü gelirse yanlışlıkla yaptın sanarlar başarısız derler diye bana baskı yapardı. İlgilendiğim bir spor vardı sırf dersane ve okulum reklam yapacak diye beni ağlata ağlata çıkarmışlardı takımdan. Bir süre sonra geri döndüm ailemi ikna edip.
Bu süreçte duygusal ilişkilerim eksik kaldı. Bir sevdiğim vardı küçüktüm ortaokul falandı. Mesajlaşırdık o kadar .Beni sevdiğini söylerdi ben de utanırdım öyle saçma çocukçaydı işte. Oysa ki arkadaş grubumuzda artık herkesin vardı mesajlaştığı ama ilk darbeyi öğretmenim diyeceğim adam vurdu bana. O zaman ne sebeple bilmiyorum bana ders vermek istedi herhalde. Anneme ispiyonlamıştı beni. Eve gittiğimde annemden dayak yedim. Çok sevdiğim halde o çocuğu bıraktım yaşımız küçük böyle şeyler saçma diye. Yıllarca peşimden koştu gittiğim şehre gelip gizlice bana baktığını itiraf etti. Çocuk da olsak ona haksızlık ettim. Belki de ahını aldım. Hala mutsuzum.
Ondan sonra bana kim gelse (üniversitede dahil) daha erken ne ilişkisi ya dedim.
Geçen sene birine tamam diyecek oldum. O da sevdiği için değil kullanmak için gelmiş muhtemelen. Ayrıntıya girersem çıkamıyorum başka konularda var zaten ayrıntısı.
Gün geçtikçe her konuda dibe vuruyorum. Eskiden başarılıydım. Şimdi öylesine yapıyorum her şeyi. Amacım yok. Annemi sevmiyorum galiba ben. Babamı uzunzamanlar yalnız bıraktığı(ki babamın ailesi ölmüş), beni kardeşimi babamı ailesine karşı asla korumadığı için. Onlara göre her türlü fedakarlığı onlar yaptı. Babam sorumsuz bir adam ama kendilerinden tek farkı onlar gibi süper zengin değildi. Dedem maddiyata güce saygı duyar o kadar. Babamın para kazanmayı içten içe nasıl istediğini ben biliyorum. Ki normal bir aileyiz yani bıraksalar öyleydik. Babamın hırsları ile yüklü borçlar vs oldu. Ama bunu tetikleyen hep dedem ve annemdi.
Annem babasına çok düşkün. Ben babamı ezdiklerini seyretmemek için artık gitmiyorum ailemi görmeye. Bu şehirde yalnız olma pahasına evime tıktım kendimi.
Ne olacak bilmiyorum. Ne aileden yana ne de ilişkiden yana umudum yok. Ne yapayım ben ? Abartıyor muyum bilmiyorum ki. Psikologa gittim ama bunları anlatmaya utandım. Benim babam ezik güçsüz diyemedim anlatamadım. Bana dirençlisin dedi yol katedemedik zaten yarıda kesildi tedavi. Burda içimden geldiği gibi yazabiliyorum bir tek. Geçen sene hayatıma giren o kişiyle her şey değişti artık mutlu olabilirim beklediğim zaman geldi sandım. Nasıl dua ediyordum nasıl şükrediyordum. Allahım bana gönlüme göre verdin şansımı bahtımı burada güldürdün diye. Fakat hayatımın en büyük çöküşünü yaşadım.
Şimdi inancım da zayıfladı. Beni çok düzgünüm diye bırakan o kişi için çok hata yaptım. Öyle ki kardeşim bana artık saygı duymuyor kuzenim ve yakın arkadaşlarım da. Ben öyle hissediyorum. Çünkü ben de kendime saygı duymuyorum. Ben rezil bir insanım.
Herkese inanıp kolayca sırlarımı döküp iki gün sonra darbe yiyorum. Fakat akıllanmıyorum. Sosyal ilişkilerim de başarısız yani. Daha geçen hafta arkadaşım seslenmiş duymamışım. Sonra iş çıkışı yanına gittim ben gidiyorum işim var dedi.
Birkaç saat sonra aradım biz şurdayız gel diye yok dedi. Sonra başka arkadaşa demiş ki yulin bana bilerek bakmadı. Ben şok oldum.
Böyle bir şey olabilir mi ? Bilerek bakmayacak insan oraya buraya çağırır mı? 10gün oldu belki aramıyor beni. Bu neyin kini ? Ki diğer arkadaşım da o arkadaşı haksız buldu dalga geçti o öyle diye. Napayım yapmadığım şey için özür mü dileyeyim?Bende ne sıkıntı var niye böyle şanssızım böyle saçma şeylerde bile.
Niye yaşıyorum ben ? Çıkamıyorum kısır döngüden. Benim hangi işim rast gidecek diyorum.Evim darmadağın, saçlarım hala ıslak sabahın köründe işe gitcem ama hiçbir şey hazır değil. Yaşamayı bıraktım sanki. Hatta artık dua da etmeyi bıraktım kızlar. Olmuyor çünkü.
Bu da böyle bir iç dökmeydi gözleri kanayan herkesten özür dilerim.
Yine uyku tutmadı. Yine mutsuz umutsuz ve yalnızım. Biraz içimi dökmek istiyorum. Uzun olacak malesef şimdiden söyleyeyim. Hatta belki yanlış ve de kuralsız bir yazım olacak. Çünkü içimden geleni yazıya dökebilmişken, caymadan yazmak istiyorum.
Güzel ülkemin unutulmuş bir şehrinde yaşıyorum. Ailem kmlerce uzakta. Ben tekim. Çok yalnız hissediyorum.Yanlış anlaşılmasın bir sürü arkadaşım var iyi anlaştığım ama benim ruhum çok yalnız. Annemle ailemle görüşmek istemiyorum tüm bu yalnızlığıma rağmen.
Küçükken kuzenlerimle oynarken bir taciz olayı geçti başımdan. Daha yeni okul çağıma gelmiştim. Anneme ve anneanneme korkarak anlattım. Tabiki bana bağırdılar kızdılar korkudan adamı dışarda her gün görmeme rağmen bu adamdı diyemedim. Dövdüler mi hatırlamıyorum silmişim hafızadan senesini falan da hatırlamıyorum yok saymak işime geldi çünkü hep.
Tüm kuzenlerim oyun oynarken ben ağlaya sızlaya izin alırdım. Çocukluğumu çocuk gibi yaşayamazdım anneannemlere gittiğimizde çünkü ön planda erkek olan kuzenim olurdu hep. Onun anne ve babası çok dominantlardı ve maddi olarak bizden iyilerdi. Kuzenimle aramızda 1ay bile yok. Ama ona özel kahvaltılar hazırlardı annesi içeriğinden bahsetmeyeceğim. Kahvaltıda yenilmeyecek şeylerdi ama daha o zamandan değersiz olduğumu düşünmüşüm şimdi farkediyorum. Bu arada hep beraber dedemlerde geçerdi okul dışında zamanlarımız yani kardeş gibi büyüdük denebilir. Kuzenim yenildiğinde ağlayan ortalığı kaldıran bir tipti annesi de ona destek olurdu basit bir şeyde bile o yenilince biz stres olurduk artık. Erkek olmasına rağmen ondan iş istenmezdi. Ağır ağır şeyleri bana taşıtırlardı oraya buraya götüreyim diye. Dedem ona sorardı oğlum sana ne yemek getirteyim ne istersin diye çünkü benim babam onun babası gibi zengin ve kariyerli değildi. Bana bir kere sorulmadı ta ki mesleğimi elime alıp iyi bir maddiyata saygınlığa gelene kadar yani 20 yıl falan gecikmeli aynı değere geldim onlarla. Niye anlatıyorum. Annemle ailemle konuşmama isteğimi buna bağlıyorum ben artık.
Annem beni seviyor belki evet ama koruyamadı, beni ve kardeşimi her zaman ezdirdi. Babasını sevdiği kadar bizi sevmedi. Ta ki okudum güzel yerlere geldim o zaman saygı duyuldu bize. Ağlayarak yazıyorum bunları belki çocukça ama ben incinmişim işte.
Beni çok baskı altında büyüttüler. Sınavlarda derece yapardım annem bak yine yapman lazım kötü gelirse yanlışlıkla yaptın sanarlar başarısız derler diye bana baskı yapardı. İlgilendiğim bir spor vardı sırf dersane ve okulum reklam yapacak diye beni ağlata ağlata çıkarmışlardı takımdan. Bir süre sonra geri döndüm ailemi ikna edip.
Bu süreçte duygusal ilişkilerim eksik kaldı. Bir sevdiğim vardı küçüktüm ortaokul falandı. Mesajlaşırdık o kadar .Beni sevdiğini söylerdi ben de utanırdım öyle saçma çocukçaydı işte. Oysa ki arkadaş grubumuzda artık herkesin vardı mesajlaştığı ama ilk darbeyi öğretmenim diyeceğim adam vurdu bana. O zaman ne sebeple bilmiyorum bana ders vermek istedi herhalde. Anneme ispiyonlamıştı beni. Eve gittiğimde annemden dayak yedim. Çok sevdiğim halde o çocuğu bıraktım yaşımız küçük böyle şeyler saçma diye. Yıllarca peşimden koştu gittiğim şehre gelip gizlice bana baktığını itiraf etti. Çocuk da olsak ona haksızlık ettim. Belki de ahını aldım. Hala mutsuzum.
Ondan sonra bana kim gelse (üniversitede dahil) daha erken ne ilişkisi ya dedim.
Geçen sene birine tamam diyecek oldum. O da sevdiği için değil kullanmak için gelmiş muhtemelen. Ayrıntıya girersem çıkamıyorum başka konularda var zaten ayrıntısı.
Gün geçtikçe her konuda dibe vuruyorum. Eskiden başarılıydım. Şimdi öylesine yapıyorum her şeyi. Amacım yok. Annemi sevmiyorum galiba ben. Babamı uzunzamanlar yalnız bıraktığı(ki babamın ailesi ölmüş), beni kardeşimi babamı ailesine karşı asla korumadığı için. Onlara göre her türlü fedakarlığı onlar yaptı. Babam sorumsuz bir adam ama kendilerinden tek farkı onlar gibi süper zengin değildi. Dedem maddiyata güce saygı duyar o kadar. Babamın para kazanmayı içten içe nasıl istediğini ben biliyorum. Ki normal bir aileyiz yani bıraksalar öyleydik. Babamın hırsları ile yüklü borçlar vs oldu. Ama bunu tetikleyen hep dedem ve annemdi.
Annem babasına çok düşkün. Ben babamı ezdiklerini seyretmemek için artık gitmiyorum ailemi görmeye. Bu şehirde yalnız olma pahasına evime tıktım kendimi.
Ne olacak bilmiyorum. Ne aileden yana ne de ilişkiden yana umudum yok. Ne yapayım ben ? Abartıyor muyum bilmiyorum ki. Psikologa gittim ama bunları anlatmaya utandım. Benim babam ezik güçsüz diyemedim anlatamadım. Bana dirençlisin dedi yol katedemedik zaten yarıda kesildi tedavi. Burda içimden geldiği gibi yazabiliyorum bir tek. Geçen sene hayatıma giren o kişiyle her şey değişti artık mutlu olabilirim beklediğim zaman geldi sandım. Nasıl dua ediyordum nasıl şükrediyordum. Allahım bana gönlüme göre verdin şansımı bahtımı burada güldürdün diye. Fakat hayatımın en büyük çöküşünü yaşadım.
Şimdi inancım da zayıfladı. Beni çok düzgünüm diye bırakan o kişi için çok hata yaptım. Öyle ki kardeşim bana artık saygı duymuyor kuzenim ve yakın arkadaşlarım da. Ben öyle hissediyorum. Çünkü ben de kendime saygı duymuyorum. Ben rezil bir insanım.
Herkese inanıp kolayca sırlarımı döküp iki gün sonra darbe yiyorum. Fakat akıllanmıyorum. Sosyal ilişkilerim de başarısız yani. Daha geçen hafta arkadaşım seslenmiş duymamışım. Sonra iş çıkışı yanına gittim ben gidiyorum işim var dedi.
Birkaç saat sonra aradım biz şurdayız gel diye yok dedi. Sonra başka arkadaşa demiş ki yulin bana bilerek bakmadı. Ben şok oldum.
Böyle bir şey olabilir mi ? Bilerek bakmayacak insan oraya buraya çağırır mı? 10gün oldu belki aramıyor beni. Bu neyin kini ? Ki diğer arkadaşım da o arkadaşı haksız buldu dalga geçti o öyle diye. Napayım yapmadığım şey için özür mü dileyeyim?Bende ne sıkıntı var niye böyle şanssızım böyle saçma şeylerde bile.
Niye yaşıyorum ben ? Çıkamıyorum kısır döngüden. Benim hangi işim rast gidecek diyorum.Evim darmadağın, saçlarım hala ıslak sabahın köründe işe gitcem ama hiçbir şey hazır değil. Yaşamayı bıraktım sanki. Hatta artık dua da etmeyi bıraktım kızlar. Olmuyor çünkü.
Bu da böyle bir iç dökmeydi gözleri kanayan herkesten özür dilerim.